Αναζητώντας το χαμένο χρόνο

Μπήκα στο Μετροπόλιταν κάπως βιαστικά. Ένα διάλειμμα από τη δουλειά δεν μπορεί να κρατά πολλή ώρα. Καλού κακού έκαμα από πριν την παραγγελία μου. Πήγα στο ταμείο για να πληρώσω. Οι πωλήτριες με ξέρουν, ήταν εποχές όπου ήμουν μέγας χορηγός του βιβλιοπωλείου. Ανταλλάξαμε τα νέα μας.

Πήρα τα βιβλία, κοίταξα την κοπέλα και της χαμογέλασα. «Κάποτε, διάβαζα ένα βιβλίο την ημέρα, τώρα μετά με δύο παιδιά άστα να πάνε», την πληροφόρησα. «Κάποτε έκτιζα τη μέρα, τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα», ήταν η απάντηση όχι της πωλήτριας που με κοίταζε με συγκαταβατικό ύφος, αλλά της Χαρούλας από το ipod.

Στην π.κ (προ κόρων) εποχή ο χρόνος δεν ήταν σημαντικό θέμα. Με εξαίρεση τα deadlines στη δουλειά, δεν είχα ιδιαίτερο άγχος. Υπήρχε μπόλικος για όλα. Χωρίς κανένα λόγο θα μπορούσα να βρεθώ οπουδήποτε, να κάνω οτιδήποτε. Με την παρέα, δεν προγραμματίζαμε τίποτε, και όμως κάναμε τα πάντα.

Τώρα ζω με το κινητό στο χέρι. Για να βλέπω την ώρα, για να καταγράφω όλα όσα πρέπει να γίνουν, για να βάζω reminder ακόμη και για τα πιο απλά. Γενέθλια, ραντεβού στον παιδίατρο, να περάσω από φαρμακείο. Βλέπω συνέχεια την ώρα, μετρώντας τις αντοχές μου για το τι πρέπει να κάνω. Για να βρεθούμε με την παρέα, πρέπει να το οργανώσω από μέρες. Για να κάνω κάτι για τον εαυτό μου το κλωθογυρίζω στο νου μου από πριν. Φταίει ο ανάδρομος Ερμής, επιμένει η Κ. όταν την τελευταία στιγμή πέφτει αναβολή.

Νιώθω τύψεις που παλεύω με το χρόνο και στο τέλος βγαίνω ηττημένη. Οι τύψεις όμως είναι άχρηστες. Δεν υπάρχει λόγος να τα βάζω μαζί μου, που τρέχω σαν τρελή. «Και εγώ που δεν έχω παιδιά, διαβάζω μόλις ένα βιβλίο τη βδομάδα», μου είπε η κοπέλα στο Μετροπόλιταν. Μια παρηγοριά είναι και αυτό. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε όλοι. Τρέχουμε συνεχώς, νοσταλγούμε εποχές ανέμελες, όπου ο χρόνος δεν μας κυνηγούσε αμείλικτα, ξεχειλώνουμε το πρόγραμμά μας για να χωρέσει όλα όσα θέλουμε να κάνουμε.

Ε, Προυστ τον βρήκες το χαμένο χρόνο που αναζητούσες;