Ομολογία ενός Τούρκου δημοσιογράφου

Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, το οποίο δημοσιεύεται στην έγκυρη εφημερίδα «Sabah», από τον Εngin Αrdic, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία, στηλιτεύεται ο τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου... Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει μια σειρά από αλήθειες τις οποίες το κεμαλικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει.

«ΑΝ διοργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα: “Θα πάρουμε πίσω την Πόλη”...

ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη... (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο!)

ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Ελληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Ηasan και τον γκρέμιζε κάτω... Α

Ν ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής και έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης... (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο!)...

ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά σταυρό...

ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα μας άρεσε;

Δεν θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, ώσπου θα ανακαλούσαμε τον πρεσβευτή μας από την Ελλάδα. Τότε γιατί το κάνετε εσείς αυτό κάθε χρόνο; Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε την Αλωση σαν να ήταν χθες;

Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή (μ΄ αυτές τις γιορτές που κάνετε) διακηρύσσετε σε όλον τον κόσμο ότι “αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήλθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία”.

Για ποιον λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση έξι αιώνων; Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια ημέρα θα δοθεί πίσω;

Μη φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατ. Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατ.· και αν ακόμη την πάρουν, δεν μπορούν να την κατοικήσουν.

Και οι δικοί μας που γιορτάζουν την Αλωση είναι μια χούφτα φανατικοί, μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

Ρε σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις ημέρες και τρεις νύχτες συνεχώς, τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς;

Αντί να περηφανευόμαστε για τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε για αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή με τη βία κατακτημένη...

Ακόμη και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μάνα, dolu=γεμάτη) αλλά προέρχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμη και η ονομασία της Ισταμπούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Εbliya Celebi “εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάμ”, τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το “εις την Πόλιν”.

Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι΄ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δεν μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια... Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη, χωρίς όμως πολλές φανφάρες...»