Monday 30 August 2010

Αποφάσεις



Την ξέρω πολλά χρόνια, από τότε που φορούσαμε και οι δυο τις ασπρόμαυρες ποδιές μας και πηγαίναμε σχολείο. Βίοι παράλληλοι. Από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, από το γάμο μέχρι τα παιδιά. Ένας από τους πιο χαρούμενους και ζωντανούς ανθρώπους που ξέρω. Έτοιμη πάντα να βοηθήσει, να βρει λύσεις. Δίνει τα πάντα στην παρέα, στην οικογένεια, στη δουλειά.

Τώρα βλέπω το πρόσωπό της να είναι συννεφιασμένο, γκρίζος ουρανός και δεν μου αρέσει. Θέλω πίσω τη φίλη μου που γελά, που αψηφά καταστάσεις και ρίχνεται μέσα σε όλα. Θέλω να ακούσω το γέλιο της, αβίαστο, γεμάτο.

Περνά δύσκολες καταστάσεις και θέλω να τη βοηθήσω. Δεν μπορώ όμως. Πρέπει να πάρει τις αποφάσεις της, να τις χωνέψει ότι τις πήρε και να ζήσει με τις συνέπειες τους. Ξέρει ότι είμαι δίπλα της και ότι θα τη βοηθήσω όπως μπορώ. Μια αγκαλιά, μια κουβέντα, ένα mojito.

Όταν είσαι μόνος σου, είναι πιο εύκολο να κάνεις μεγάλα βήματα, να τολμάς, να ρίχνεσαι σε κάθε μάχη, χωρίς να υπολογίζεις τις συνέπειες. Λες θα το κάνω και ας φάω το κεφάλι μου. Όταν όμως στις αποφάσεις σου, πρέπει να χωρέσεις παιδιά, οικογένεια, ισορροπίες, δημιουργείται ένας μύλος, που κινδυνεύεις να σε λιώσει.

Τι θα βάλεις στη ζυγαριά; Το συμφέρον των παιδιών σου ή το δικό σου; Ποιο θα είναι το οικονομικό κόστος; Που θα σε βγάλει η απόφαση πήρες; Έχεις το δικαίωμα να παίζεις με το μέλλον τους;

Και εντάξει την πήρες τη ρημάδα την απόφαση. Όπως συμβαίνει συνήθως, έβαλες τα θέλω σου, τα όνειρά σου, τις φιλοδοξίες σου σε δεύτερη μοίρα. Δυσκολεύεσαι να το χωνέψεις, να το καταπιείς. Ποιος είναι αυτός άραγε που κάνει κέφι να βλέπει τα όνειρά του να τον προσπερνούν; Πονεί, η κάθε απόφαση ματώνει.

Όπως και αν γινόταν το ανάποδο, να διεκδικήσεις τα θέλω σου και να ξέρεις ότι αυτό σημαίνει λιγότερο χρόνο με τα παιδιά σου. Οι γονείς εύκολα γεμίζουμε ενοχές όταν δεν τους δίνουμε αυτό που πρέπει, αυτό που θέλουν. Και συνήθως αυτό που θέλουν είναι χρόνος μαζί μας. Να αφήνουμε τα πάντα και να παίζουμε μαζί τους.

Στο τέλος της ημέρας, δεν θα ξέρεις ποτέ ποια απόφαση ήταν η σωστή. Η ζωή δεν είναι videogame ώστε, όταν γράψει game over να το παίζεις ξανά και να αποφεύγεις όσα λάθη έκανες την προηγούμενη φορά. Ακόμη και αν νομίζεις ότι πήρες τη σωστή απόφαση, ποτέ δεν θα μάθεις πως θα ήταν τα πράγματα, αν ακολουθούσες άλλο μονοπάτι.

Σήμερα το Kite. Όσο ακούω τα παλιά τους τραγούδια, τόσο περισσότερο σκέφτομαι ότι είναι καλύτερα από τα καινούρια.

20 comments:

  1. Δύσκολα πράματα. Έζησα έτσι καταστάσεις, όϊ δθκές μου, αλλά αδερφού, αδερφής, φίλων. Το θέμαν είναι ότι το συμφέρον των παιδιών, δεν μπορείς να το βάλεις στην ζυαρκά. Δεν γίνεται. Το συμφέρον των παιδιών, είναι να έχουν δύο γονείς μαζί, αγαπημένους. Εξαρτάται απ΄΄ο τις ευασθησίες (ή αναισθησίες) του κάθε ατόμου. Τον εγωισμό του αν θέλεις. Αν μπορεί και κατάντησε να σκέφτεται το καλό το δικό του, παρά των παιδιών του. Μεγάλο θέμα...

    ReplyDelete
  2. Μπορεί να ακούεται λλίο εγωκεντρικό, αλλά το σωστό εν να κάμει τζείνο που την κάμνει ευτυχισμένη την ίδια. Διαφορετικά θα το κρατεί που μέσα της και οι επιπτώσεις που θα έσιει στα μωρά θα εν σιειρότερες. Αν δεν εν ευτυχισμένη, στην τελική εν τα μωρά που έννα την πληρώσουν. Έννα σκοτεινιάσει και η συμπεριφορά της θα αλλάξει. Τωρά αν τζείνον που την κάμνει πραγματικά ευτυχισμένη εν και τζείνο που θέλουν τα μωρά, τόσο το καλλύτερο.

    ReplyDelete
  3. @Itsmylife...

    Δεν είναι πάντα εγωισμός, αναισθησία... Γράφεις: "το συμφέρον των παιδιών είναι να έχουν δυο γονείς μαζί, αγαπημένους".
    Το "μαζί", λοιπόν, δεν συνεπάγεται πάντα ότι είναι για το καλό των παιδιών, για το συμφέρον τους...
    Πολλές φορές αυτό το "μαζί", γίνεται πρωτίστως για βόλεμα (συναισθηματικό ή υλικό) των ενηλίκων... κι όχι για τα παιδιά...

    ReplyDelete
  4. @ Ιt's my life
    Και να τα βάλεις στη ζυγαριά δεν βγάζεις άκρη. όλο και κάποιου θα κλέψεις σε έτσι καταστάσεις, είτε του εαυτού σου, είτε των μωρών σου.


    @ Defiance
    Ως ιδέα καλή ακούγεται. στην εφαρμογή της όμως πόσο ευτυχισμένη θα είναι αν επιλέξει να κάνει το δικό της και δεν έχει χρόνο για τα παιδιά της; θα της λείπουν, θα νιώθει τύψεις. είναι φαύλος κύκλος το θέμα, με χαμένη πάντα την ίδια.

    @ Ντρουσίλα
    το μαζί σε μια σχέση φορεί ό,τι ρούχο του φορέσεις.

    ReplyDelete
  5. "Ακόμη και αν νομίζεις ότι πήρες τη σωστή απόφαση, ποτέ δεν θα μάθεις πως θα ήταν τα πράγματα, αν ακολουθούσες άλλο μονοπάτι." εν τούτο που σε τρώει παραπάνω

    ReplyDelete
  6. Θα συμφωνήσω με την Ντρουσίλα.
    Τι ρούχο να της φορέσεις όταν είναι δανεικό;
    Μια ευτυχισμένη μάνα θα δώσει χαρά στα παιδιά..
    Αυτό βέβαια είναι του καθενός το τόλμημα.
    Να ξέρει καλά τι θέλει να μη μπερδεύεται...

    ReplyDelete
  7. Ντρουσίλα,
    εννοούσα ότι το μαζί κι ευτυχισμένοι, είναι το ιδανικότερον για τα μωρά, για μιαν οικογένεια.
    Το αναισθησία ανάφερά το επειδή όντως, υπάρχουν "γονείς" που μετά από ολιγόχρονον έγγαμον βίο, τα παρατούν ΟΛΑ (και παιδιά) για να "ζήσουν κι αυτοί την ζωήν τους"...

    ReplyDelete
  8. "Όπως συμβαίνει συνήθως, έβαλες τα θέλω σου, τα όνειρά σου, τις φιλοδοξίες σου σε δεύτερη μοίρα. "

    πόσο συχνά γίνεται αυτό όταν είμαστε γονείς. ή μάλλον, όχι όταν είμαστε γονείς. όταν είμαστε μάνες. γιατί μάνα, η αλήθεια είναι πως ο πατέρας ποτέ δεν θα νιώσει ποτέ αυτό που εγώ χαρακτηρίζω ως μητρότητα - μια συνεχής κατάσταση ενοχής.

    ReplyDelete
  9. @ She
    τα πράγματα για τους πατεράδες είναι σαφώς πιο εύκολα. και περισσότερο χρόνο για τη δουλειά τους μπορούν να διαθέσουν και τα χόμπι τους τα έχουν και περισσότερες εξόδους. μια φίλη μου χαριτολογώντας λέει όποτε θέλουν έρχονται στο σπίτι, όποτε θέλουν φεύγουν. έλα όμως να ξέρεις ότι η ώρα 5 πρέπει να πιάσεις το μωρό, να μην είσαι 5 ακριβώς εκεί γιατί κάτι έγινε.

    ReplyDelete
  10. συμφωνώ με τον Defiance!

    πολύ ωραίο το τραγούδι, όπως και το προηγούμενο, ένα από τα αγαπημένα φυσικά :-)
    ...μήπως να πάω στη συναυλία; :-)

    ReplyDelete
  11. Εσύ φτάννει να είσαι δίπλα της, τζαι αφού είσαι τζαι ξέρει το εν μπορείς να κάμεις οτιδήποτε άλλον.

    Για την απόφασην της...επειδή εν ιξέρω τες καταστάσεις εν μπορώ να κρίνω. Τζείνη ξέρει να πάρει την καλλύττερη απόφασην.

    ReplyDelete
  12. Για σωστές συμβουλές, να παραπέμψεις τη φίλη σου σε μένα!
    Μπορεί να έκαναν ρημαδιό τη δική μου ζωή, αλλά, όλα κι όλα, τους άλλους ξέρω να τους σώζω...

    ReplyDelete
  13. Να μιλήσω από τη θέση του παιδιού και πως εγώ το νοιώθω. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ξέρεις πως κάποιος άνθρωπος εθυσίασε τη ζωή του για σένα, τι ενοχές φορτώνεις στον άλλο με το να ξέρει πως την ζωή του δεν την εχάρηκε και δεν την έζησε όπως ήθελε και αυτό οφείλεται σε σένα!
    Από την άλλη προσπαθώντας να βάλω τη θέση μου στης μάνας, δεν ξέρω, νομίζω τα μόνα θέλω και τα μόνα όνειρα που θα έχω θα είναι τα παιδιά μου, άρα..

    ReplyDelete
  14. ise spoudea fili kai to 3erei h fili sou. An ta ekane thalassa h ohi den tha to mathei isws pote. Apla na thn perimenete na girisei kapia stigmi pisw kai na thn agaliasete. Oi anthrwpoi peftoun kai 3anasikwnontai. J.

    ReplyDelete
  15. Ποσες φορες δεν σκευτηκα κι εγω το ιδιο...
    Ποσα σταυροδρομια, ποσες αποφασεις...
    Και βεβαια, ποτε δεν μαθαινεις, τι θα γινοταν αν εκανες το...Αλλο...Αυτος ειναι ο μεγαλυτερος πονος...
    Εχετε δικιο για την μητροτητα...Ο Πατερας, δυστυχως, ποτε δεν θα τη νοιωσει...ΑΛΛΑ...
    Δεν ειναι πατερες, οσοι κανουν οτι θελουν,
    ερχονται οποτε θελουν, φευγουν οποτε θελουν...
    Αυτοι ειναι...Γεννητορες...Ο Πατερας, εχει ρολο...Διαφορετικο απο τη μανα αλλα, εξ ισου σπουδαιο...
    Μην το υποβιβαζετε...
    ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΟΜΟ...
    Εισαι νεος,και κανεις,νομιζω, ενα λαθος...
    Ο γονιος,η μανα,ο πατερας..ΠΑΝΤΑ θυσιαζει τη ζωη του για τα παιδια του...
    Πολλοι γονεις, το λενε αυτο στα παιδια τους πολλες φορες...
    Το οτι το λεμε...Ειναι λαθος...
    Δεν εχουμε επιλογη...Ειναι ΚΑΘΗΚΟΝ...
    Δεν συνεπαγεται τυψεις, για σενα, γιατι ΔΕΝ
    ΗΘΕΛΑΝ οι γονεις σου να κανουν αλλοιως...
    Ειναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ[ των γονεων] επιλογη...ΔΕΝ ειναι
    Ζορι...Ειναι ευχαριστηση μας...Γι αυτο υπαρχουμε...Για σας ΜΟΝΟ...
    Μην ακους που λεμε καμμια κουβεντα, πανω στην τσαντιλα...Δεν τη νοιωθουμε...Το παραμικρο να παθετε...Πεθαινουμε...`

    ReplyDelete
  16. @homo anisorropus

    Θα είναι μεγάλη βλακεία να μείνουν κάποιοι μαζί *για* τα παιδιά, και την ίδια στιγμή να τα κάνουν να νοιώθουν ενοχές!
    Αν μείνουν, ας σιωπήσουν τουλάχιστον!

    Συμφωνώ όμως με τη Μάνα: κανείς δεν ξέρει τι θα συνέβαινε αν η επιλογή ήταν ο άλλος δρόμος...

    ReplyDelete
  17. την ίδια κουβέντα είχα προχθές με μία φίλη. Εκείνη από κει που δεν το περίμενε, έγκυος για δεύτερη φορά , με ακόμα ένα μωρό που τώρα αρχίζει να περπατάει και το κυνηγάει. Και εκεί που μιλάμε, λες και συντονισμένα κοιτάζουμε η μία την άλλη και λέμε "εμείς είμασταν οι ανεξάρτητες, οι επιχειρηματίες, που δεν σηκώναμε μύγα στο σπαθί μας και είμασταν πρώτες στη παρέα????"
    Όλα τα όνειρα πίσω, όλα τα όνειρα ...πάνε! έχουμε γίνει μουντρούχες και μέσα στο άγχος. Χαλάλι τους όμως. Έτσι είναι τα πράγματα.

    ReplyDelete
  18. Μεγάλο θέμα έθεσες. Πάντως νομίζω το πρόβλημα ξεκινάει πολύ πριν. Όταν αποφασίζεις να παντρευτείς.
    Βλέπω τους περισσότερους φίλους μου πως επιλέγουν το βόλεμα και το συμβιβασμό στο γάμο τους. Να το κάνουνε επειδή πρέπει και εντάξει μωρέ το μέλλον θα δείξει.

    Το μέλλον όμως δε δείχνει ποτέ τίποτα. Εμείς το φτιάχνουμε και όταν κάνουμε τέτοιες επιλογές, στο τέλος δεν την πληρώνουμε μόνο εμείς αλλά και τα παιδιά μας που δεν φταίνε σε τίποτα και γίνονται προβληματικά χωρίς να το θέλουν. Γι αυτό έχει γεμίσει ο κόσμος προβληματικούς ανθρώπους. Επειδή υπάρχουν τόσες προβληματικες οικογένειες

    ReplyDelete
  19. @ Efi
    Δεν αναφέρομαι σε συμβιβασμούς στο γάμο. αυτό είναι άλλη υπόθεση. ένας βολεμένος γάμος σίγουρα θα έχει επιπτώσεις στα παιδιά.

    να σου πω για τι μιλώ. ένα παράδειγμα. Δουλεύεις σκληρά για μια προαγωγή. όταν έρθει η εποχή να την πάρεις, ξέρεις ότι αυτό συνεπάγεται περισσότερη δουλειά (σιγά που θα σου την δώσουν για τα όμορφα σου μάτια), περισσότερα καθήκοντα και περισσότερο άγχος. Και σκέφτεσαι τώρα. να την πάρω τη ρημάδα; και τι θα γίνει που θα γίνεται οκτώ το βράδυ να μπω σπίτι; Και ποιος θα μαζεύει τα παιδιά από το φροντιστήριο αν και το έταιρον ήμισι δουλεύει ως αργάμισι....

    @ Ουφ
    έμειναν εισητηρία για τη συναυλία. στο αεροπορικό θα δυσκολευτείς, αλλά έλα. Κυπριακή παροικία στους U2.

    @ Μαχαίρη
    Πολύ γλυκό αυτό που έγραψες.

    @ Ασκάρ
    δάσκαλε που δίδασκες ένα πράμα.

    ReplyDelete
  20. Δυστυχώς στη ζωή μας περνουμε πολλές δύσκολες αποφάσεις που έχουν το τίμημά τους. Ξέρω πως δεν ακούγεται καθόλου ρομαντικό και ωραίο αλλά πολλές φορές η ζωή μας είναι όλο συμβιβασμοί. Από την άλλη όμως υπάρχει και ευτυχία μέσα σε απλά καθημερινά πράγματα, φτάνει να τη δούμε.

    ReplyDelete