Tuesday 13 March 2012

Καν’ το όπως οι Γάλλοι



Τα Νέα (εντάξει το πιάσατε είναι από τις εφημερίδες που διαβάζω) είχε το Σάββατο ένα ενδιαφέρον θέμα. Μιλούσε για το βιβλίο της Πάμελα Ντράκερμαν, δημοσιογράφου της Wall Street Journal, «Γιατί τα παιδιά των Γάλλων δεν πετούν το φαγητό τους».

Η συγγραφέας υποστηρίζει πως τα Γαλλάκια είναι πολύ πειθαρχημένα. τρώνε όλο τους το φαγητό, είναι πειθαρχημένα, σηκώνονται από το τραπέζι μόνο όταν έχει φάει και η υπόλοιπη οικογένεια, κοιμούνται ένα οκτάωρο και δεν ξυπνούν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Όλα αυτά τα συμπεράσματα προέκυψαν από τη δεκάχρονη παραμονή της στο Παρίσι, η τύπισσα είναι Αμερικάνα. Το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ, σιγά που δεν θα έτρεχαν να το αγοράσουν οι απανταχού ταλαιπωρημένοι γονείς, που πιστεύουν πως όσο διαβάζουν εγχειρίδια ανατροφής των παιδιών τους, τόσο θα αποκτήσουν φρόνιμα βλαστάρια.

Στο βιβλίο της δεν αναπτύσσει καμιά θεωρία. Απλά περιγράφει όσα έβλεπε να συμβαίνουν γύρω της.

Τέσσερις χρήσιμες λέξεις. Οι γάλλοι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους να χρησιμοποιούν από μικρά τέσσερις λέξεις: ευχαριστώ, παρακαλώ, καλημέρα (ή καλησπέρα και γεια σας. Τα παιδιά μαθαίνουν να χαιρετούν κάποιον και να μην κρύβονται πίσω από το χαιρετισμό των γονιών τους.

Τρώνε όταν πεινάσουν. Έτσι όταν κάτσουν στο τραπέζι δεν παίζουν, είναι φρόνιμα και τρώνε ό,τι έχει το πιάτο τους γιατί πεινούν. (παρένθεση πες σε ελληνίδα γιαγιά να μην μπουκώνει συνέχεια τα εγγόνια της και αν το δεχτεί να μην ξαναφάω σοκολάτα).

Περάστε το μήνυμα με μια ματιά. Οι γάλλοι το λένε gros yeux, δηλαδή μεγάλα μάτια. Μια γκριμάτσα ταυτισμένη με το ως εδώ και μη παρέκει.

Βάλτε τους όρια και τηρήστε τα. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια μάλιστα όσο πιο ξεκάθαρα είναι τόσο το καλύτερο. Αυτή είναι η βασική αρχή διαπαιδαγώγησης. Οι Γάλλοι είναι αυστηροί γονείς, αλλά όχι μπάμπουλες.

Εγώ είμαι τα αφεντικό. Αν στις ΗΠΑ ακούσουν μια μαμά να φωνάζει εγώ είμαι το αφεντικό, εγώ διατάζω, μπορεί να την κατηγορούσαν για λεκτική άσκηση βίας. Στη Γαλλία δεν ανέχονται πολιτική ορθότητα. Υπάρχει αρχηγός και δεν είναι τα παιδιά.

Μάθετε στο παιδί να δέχεται το όχι. Όταν το παιδί μαθαίνει να αποδέχεται το όχι8, αποτελεί σημαντικό σημείο στην εξέλιξή του. Το βοηθά να συνειδητοποιεί πως οι ανάγκες των άλλων είναι εξίσου σημαντικές με τις δικές του. Δεν τα πληγώνουμε με τους να τους λέμε όχι και είναι καταστροφικό να τους λέμε συνέχεια ναι.

Καλό παιδί ή σοφό παιδί; Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Οι Γάλλοι δεν λένε στα παιδιά τους να είναι καλά. Τους λένε να είναι σοφά, πράγμα που σημαίνει ότι τα σπρώχνουν στο να χρησιμοποιήσουν την κρίση τους.

Κάποια στιγμή πατήστε το pause. Οι Γάλλοι κατεβάζουν ως γονείς τα ρολά γιατί θέλουν και αυτοί το ζωτικό τους χρόνο. Δεν τρέχουν στο παιδί τους με την παραμικρή αφορμή. Δεν θα πάνε πάνω από το κρεβάτι τους στην παραμικρή υποψία κλάματος. Δίνουν στα παιδιά τους την ευκαιρία να χαλαρώσουν μόνα τους. Και για αυτό δεν ξυπνούν κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Η ανεξαρτησία είναι δύναμη. Ένα παιδί πρέπει να αυτονομηθεί, όσο το δυνατόν νωρίτερα. Οι Γάλλοι γονείς προσπαθούν να καλλιεργήσουν στα παιδιά τους στα παιδιά τους τόσο τη φυσική όσο και τη συναισθηματική ανεξαρτησία. Για αυτό και δεν επεμβαίνουν και όταν τσακώνονται τα παιδιά, αλλά ακόμη και όταν πλακώνονται στο ξύλο είναι πιθανόν να τα παρατηρούν ατάραχοι.

Η σημειολογία του φτου κακά. Επιτρέψτε στα παιδιά σας να χρησιμοποιούν έστω και μια «βρώμικη», λέξη. Επαναλαμβάνουν αυτή τη λέξη ξέροντας ότι είναι μια ανοησία, αλλά και ένα είδος επανάστασης σε ένα κόσμο γεμάτο όρια και κανόνες.

Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, εγώ δεν πιστεύω στα εγχειρίδια. Τα παιδιά δεν είναι μηχανήματα για να βγάζεις το manual και να εφαρμόζεις συμβουλές. Κάτι που είναι σωστό για ένα παιδί, δεν είναι για το άλλο. Συμβουλές ελάχιστες έχω εφαρμόσει. Θέλω να πιστεύω ότι τις μεγαλώνω σωστά. Ακολουθώ το ένστικτό μου και σέβομαι τα θέλω τους, μέσα σε όρια και κανόνες. Ο χρόνος θα δείξει αν είμαι σωστή ή όχι.

10 comments:

  1. καλές ούλες τούτες οι θεωρίες...
    στην πράξη όμως τι γίνεται?

    σίουρα εν σημεία που μπορεί να βοηθήσουν αλλά ενά συμφωνήσω μαζί σου...

    ReplyDelete
  2. Σε ορισμένα από τα πιο πάνω συμφωνώνω αλλά όπως λέει και ο Νονις στη πράξη διαφέρει το πράγμα. Κάνω ότι και εσύ, ένστικτο περισσότερο και πολύ αγάπη. Αν κάνουμε καλή δουλειά θα φανεί στο μέλλον. Εύχομαι να είμαι σωστή.

    ReplyDelete
  3. οι γάλλοι μεγαλώνουν και τρων και το δικό σου φαγητό όι μόνο το δικό τους! τσ! αρέσκει μου που κι εσύ και το σμιλί μεγαλώνετε τις κόρες με βάση το ένστικτο και την αγάπη και όι με κάποιο εγχειρίδιο. ο πιο ωραίος τρόπος:)

    ReplyDelete
  4. Με αυτό το θέμα έχει γίνει χαμός σε όλα τα αμερικάνικα "μαμαδοσάιτ". Η γαλλίδα μάνα εξυμνείται από κάποιους ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι η "γαλλική" ανατροφή είναι απόροια ενός κοινωνικού κράτους που στηρίζει τη νέα μητέρα με παροχές βοηθών μητρότητας κλπ κλπ.

    Συμφωνώ με την ιδέα του ενστίκτου, αλλά φοβάμαι ότι το ένστικτο μας είναι βαθύτατα επηρεασμένο από τον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι γονείς μας, από τον κοινωνικό περίγυρο, από τις εικόνες που αφομιώσαμε ως σωστές σε πολύ νεαρή ηλικία και τελικά δεν είναι ούτε "φυσικό" ούτε "αλάνθαστο".

    Προσωπικά μου αρέσει να διαβάζω για θέματα διαπαιδαγώγησης και να χρησιμοποιώ την κρίση μου ή το ένστικτο για να διαλέγω ποιες μας ταιριάζουν και ποιές όχι.

    Τεράστιο θέμα άνοιξες και πολυλόγησα...

    ReplyDelete
  5. Συμφωνώ με την τελευταία σου παράγραφο. Θεωρίες είναι πάντα καλές όπως προείπε ο Nonis. Σαφώς και θα έκαμε πάταγο το βιβλίο ουδεμία αμφιβολία περί τούτου κάτι τέτοια βουρούν τα πολλοί. Καλούς τρόπους και σωστή συμπεριφορά μπορεί να εμφυσήσει στα παιδιά του ο κάθε γονιός που τα εφαρμόζει και ο ίδιος στη ζωή του. Οι γονείς εν το πρώτο και μεγαλύτερο πρότυπο στη ζωή των παιδιών τους καλώς ή κακώς. Καλημέρα :)

    ReplyDelete
  6. Ακριβώς Νονη η πράξη είναι το θέμα. η μεγάλη μου δεν τρώει το φαγητό της. έτυχε να την αφήσω νηστιτζή. για καμπόσες ώρες δεν έφαε τίποτα για να φάει φαί. Yeah right.

    Σμιλί το θέμα με τα μωρά είναι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. κάμνεις ό,τι καλύτερο μπορείς και μετά περιμένεις. και αν αποδειχθεί πως δεν ήταν το καλύτερο; είναι δρόμος χωρίς επιστροφής.

    Daffodil πιστεύω ότι και ο σεβασμός παίζει μεγάλο ρόλο. γιατί ο γονιός μπορεί να θεωρεί κάτι σωστό, αλλά για το παιδί να μην ειναι.

    Δέσποινα το θέμα κράτος πρόνοιας ήθελα να το θίξω αλλά μετά δεν θα ήταν ανάρτηση θα ήταν σεντόνι :)). χωρίς κοινωνικές παροχές, χωρίς σχολεία ολοήμερα, χωρίς καλά κρατικά ολοήμερα νηπιαγωγεία ζητούμε τη βοήεια γιαγιάδων παππουδων. που ναι μεν η αγάπη τους είναι τεράστια, αλλά ταυτόχρονα ότι κτίζουμε το διαλύουν...
    αν με ρωτάς το καλύτερο είναι κρίση, αγάπη, σεβασμός, ένστικτο. αλλά και πάλι ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.

    μου αρέσει πολύ αυτό που λες Aenima. στο τέλος της ημέρας παρόλες τις επιρροές, σχολείο φίλοι, κοινωνία, το παράδειγμα που έχουν συνεχώς μπροστά τους είμαστε εμείς.

    ReplyDelete
  7. ε αφού τα μωρά στην Γαλλία εν ούλλα καλά και πειθαρχημένα και ξέρουν που καλούς τρόπους γιατί που μεγαλώνουν ξηχάνουν τα? στο Παρίσι εγώ συνάντησα αρκετή αγένεια.

    Εννοείται δεν υπάρχουν manual..

    ReplyDelete
  8. Mana (μου), διάβασα για τούτο το βιβλίο σε αμερικάνικο μπλογκ και οι πλείστες ήταν ενθουσιασμένες,αν πιστέψουμε τα σχόλια τους.
    Μετά το άκουσα από τις συναδέλφισσες. Το αγόρασαν όλες και μόνο οι ωτοασπίδες βοηθούν όταν το συζητούν.
    Εχτές είχαμε για επίσκεψη ένα ζευγάρι, η μάμα είχε το βιβλίο στην τσάντα της.Του έριξα μια ματιά από περιέργεια.
    Σήμερα,εσύ.
    Εντωμεταξύ όλα όσα περιγράφει,είναι κοινή λογική. Απλώς κολλάς το φρενς δίπλα και για κάποιο λόγο γίνεται αρεστό.
    Κι ενώ μπορεί να μην γνώρισα τη 8ρυλική αγένεια των Γάλλων-όλοι χαμογελαστοί και ευγενέστατοι μαζί μου- πιστεύω ακράδαντα στα όσα γράφεις στην τελευταία σου παράγραφο! :))))))))))))))))))

    ReplyDelete
  9. Ένα Παρίσι εχτυπούσα το τωρά...τι? είμαι εκτός θέματος? Δεν πειράζει δεν έχω μωρά :Ρ

    ReplyDelete
  10. Στην Αμερική, βλέποντας κάτι επεισόδια supernanny και γενικότερα το κλίμα που πιάνω από τα αμερικάνικα κανάλια, είναι ακριβώς αυτό, ότι έχουν χάσει το μέτρο. Στη χώρα όπου όλα γίνονται γρήγορα και πολλά, οι Αμερικάνοι νομίζουν ότι η πλήρης παροχή ελευθεριών είναι το κλειδί. Συμφωνώ με τη "γαλλική μέθοδο", με την έννοια ότι είναι κοινή λογική όλα αυτά που λέει. Εντάξει, δεν έχω παιδιά και ούτε ξέρω τι θα έκανα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, πάντως το αποτέλεσμα μετρά, άρα κάτι πρέπει να κάνουν σωστά οι μεν και μαλακωδώς οι δε!

    ReplyDelete