Tuesday 26 March 2013

Της κρίσης και της παράκρουσης



By the rivers of Babylon
Where he sat down
And there he wept when he remembered Cyprus.


Το τραγούδι των Boney M είναι εμπνευσμένο από τον ψαλμό 137 της Παλαιάς Διαθήκης, δεν λέει φυσικά για την Κύπρο αλλά για τη Σιών. «Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν, ότε ενεθυμήθημεν την Σιών». Βρισκόμενοι σε εξορία στη Βαβυλώνα, οι Εβραίοι έκλαιαν για ό,τι έχασαν.

Κάτι έτσι, νομίζω, πρέπει να κάνουμε και εμείς. Πάνω στα ερείπια, που εμείς δημιουργήσαμε, η αλήθεια να λέγεται, να κάτσουμε να κλάψουμε. Κλάμα πικρό και γοερό, και ταυτόχρονα λυτρωτικό.

Και μετά δεν ξέρω. Υποθέτω, οι επιλογές είναι δύο. Είτε να συνεχίσουμε το κλάμα, είτε να σκουπίσουμε τα δάκρυά μας και να προχωρήσουμε μπροστά. Όχι για να φτιάξουμε αυτά που κατέρρευσαν, αλλά κάτι καλύτερο. Γιατί αν είναι να πάμε στην ίδια σαθρή κατάσταση, καλύτερα να μείνουμε με τα ερείπια.

Δεν ξέρων αν είναι εύκολο και αν είναι εφικτό. Με ένα χρέος γύρω στα 20 δισεκατομμύρια αναλογεί στον καθένα από εμάς μερίδιο 12,500. Επίσης οι πυλώνες πάνω στους οποίους βασίστηκε η οικονομία μας μέχρι σήμερα, το τραπεζικό σύστημα και το ξένο κεφάλαιο κατεδαφίστηκε μέσα σε μια νύχτα.

Λογικά, πρέπει να κάνουμε ένα restart. Με νέα διάθεση και νέα φιλοσοφία. Να προσανατολιστούμε σε άλλους τομείς. Μου φαίνεται βουνό. Δεν ξέρω, αν είναι το σοκ από το μούδιασμα όσων ζήσαμε, όσα αισθανθήκαμε. Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις όλα όσα ήξερες να καταρρέουν και να μην έχουν ισχύ.

Την προηγούμενα πρόταση την έγραψα η ώρα 8.50. Δύο ώρες μετά, δεν είμαι σίγουρη που θέλω να καταλήξω. Δεν θέλω να γράψω μια μαύρη ανάρτηση, τίγκα στην απαισιοδοξία.

Δεν κλαίω τα ακριβά τα αυτοκίνητα, τα τεράστια τα σπίτια, τις υπερβολές, τα εξοχικά, τα σαββατοκυρίακα στην Αθήνα. Ξέρω ότι μπορούμε και χωρίς αυτά. Ξέρω ότι είμαστε και καλύτερα χωρίς αυτά. Κλαίω, γιατί είμαι σίγουρη πως θα δούμε πολλούς ανθρώπους χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική. Και αυτό είναι τρομακτικό.

Κάτι πρέπει να γίνει. Αλλά πραγματικά δεν έχω ιδέα. Και δεν θέλω να αφήσω το μέλλον μου στο σύστημα που μας έφτασε μέχρι εδώ.

Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι στη νέα κατάσταση που θα δημιουργηθεί, γιατί σίγουρα κάτι νέο θα δημιουργηθεί, πρέπει να είμαστε μέρος της. Όχι απλά θεατές, όπως ήμασταν. Μέρος της. Να συζητούμε, να ανταλλάσσουμε απόψεις, να εφαρμόζουμε ιδέες και να είμαστε συνυπεύθυνοι. Απλά τα πράγματα. 

22 comments:

  1. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αλλά νομίζω είμαστε ικανοί να ξεκινήσουμε για μια νέα αρχή και στο τέλος να κάνουμε ένα κύκλο και να καταλήξουμε στα ίδια.

    Η γνώμη μου χρειαζόμαστε αρχήγο, κάτι που δεν διαθέτουμε αυτή την στιγμή.

    Επίσης να κλείσουμε τις τηλεοράσεις...

    ReplyDelete
  2. Το μονο που εγω θεωρώ ότι μπορούμε να κάμουμε ενας ενας ξεχωριστά αλλα και όλοι μαζι είναι να φροντισουμε σε τούτο το ριστάρτ με τις σωστές προϋποθέσεις, με γερά θεμέλια τζαι με τους κατάλληλους ανθρώπους.

    ReplyDelete
  3. Τουρισμός, βιομηχανία, γεωργία. Εν εκαταλάβαμε σε τι θέση θα ήμασταν αν δεν εμπορούσαμε να κάμουμε εισαγωγές.
    Στήριξη στο τοπικό προϊόν, να μάθουμε να δεχόμαστε κριτική, να βελτιωνόμαστε και να μην νομίζουμε ότι τα ξέρουμε ούλλα.
    Έννα τα καταφέρουμε όπως τα καταφέρναμε πάντα.
    Να δούμε πώς θα οργανωθούμε ως κοινωνία για να στηρίξουμε τις ομάδες που το χρειάζονται. Η Ελλάδα μες στα κακά της, έδειξε πολλή αλληλεγγύη. Νέοι άνθρωποι που οργανώθηκαν και κατάφεραν πολλά. Σιγά σιγά θα αποδείξουμε πρώτα στους εαυτούς μας και μετά στους άλλους τι αξίζουμε.
    Δύσκολο, αλλά γίνεται, αν δεν σταματήσουμε να απαιτούμε από εμάς πρώτα από όλα, και όχι από τους ξένους.

    ReplyDelete
  4. Πιο πολύ, φοβάμαι το μέλλον των επόμενων γενεών.
    Ντροπή μας, πάντως. Ντροπή τους και ντροπή μας.
    Το πιο ακόρεστο και καταστροφικό ζώον είναι ο άνθρωπος.

    ReplyDelete
  5. Ο μόνος δρόμος εν μπροστά Μάνα. Το ποτάμι εν στρέφεται πίσω, μαζεύκουμε τα κομμάθκια μας και συνεχίζουμε!

    ReplyDelete
  6. den yparxei lysi oute pleon epistrofi...pame mprosta!

    ReplyDelete
  7. Marco Αρχηγός δεν υπάρχει. ίσως να πρέπει να γίνουμε όλοι αρχηγοί.

    Πρασινάδα, όσο θέλω να ελπίζω, άλλο τόσο φοβάμαι για το ριστάρτ.

    Moonlight έχεις δίκαιο. να στηρίξουμε τον τόπο μας για να μας στηρίξει τζαι τζείνος. Τζαι επίσης να καταλάβουμε επιτέλους ότι είμαστε μόνοι μας ως χώρα. Και το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο.


    Λουκρεζία είναι και αυτό… Δεν αρκεί που σκατέψαμε το παρόν, θα διαλύσουμε και τις επόμενες γενιές.

    Joy όσο πιο γρήγορα το χωνέψουμε, τόσο το καλύτερο.

    Πάμε μπροστά Dagger.

    ReplyDelete
  8. Χαίρομαι πολύ Μάνα μου, που βγάζεις τόση αισιοδοξία. Σκεφτόμενοι και άλλοι σαν και εσένα σίγουρα οι πατρίδες μας θα ορθοποδήσουν και θα συνεχίσουν την πολύ μεγάλη τους ιστορία. Μονο να υπάρχει αλληλεγγύη και ομοψυχία μεταξύ των νέων ανθρώπων. Εμας τους παλιούς μας έχει πάρει ο δ... Εσεις οι νέοι προσέχετε, προσέχετε πολύ τους αρχηγούς σας. Ο λαικισμός έχει μεγάλη δύναμη και παραμονεύει δίπλα μας.
    σε φιλώ και κουράγιο

    ReplyDelete
  9. Θέλω κάτι να κάνουμε...να μην μείνουμε αδρανείς ούτε να περιμένουμε την τελευταία στιγμή για να δράσουμε...πείτε καμιά εισήγηση να οργανωθούμε για την ώρα την (πιο) δύσκολη.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Τουτο σκεφτουμαι συνέχεια τζαι εγω ρε Μπρέντα. Ισως χρειαστουμε Σικρετ Σαντα φιλανθρωπικό ολοχρονα.

      Delete
    2. Έχω κάποιες ιδέες, ίσως να διαμορφώσουμε ένα διαδικτυακό χώρο με δυνατότητα αλληλοβοήθειας σε διάφορους βασικούς τομείς...

      Delete
    3. Nα τες συζητησουμε τζαι αν μπορουμε να καμουμε κατι ουσιαστικο.

      Delete
  10. Μόνο μπροστά μπορούμε να πάμε. Με υπομονή τζαι επιμονή, ούλλοι μαζί. Κανένας εννεν μόνος του.

    ReplyDelete
  11. Κατά τη γνώμη μου η αρχή τούτης της καταστροφής ήταν το άππωμα των Κυπρέων, εδανείζουνταν ούλλοι να κτίσουν μεγάλα σπίτια να αγοράσουν ακριβά αυτοκίνητα 40 αλόγων για να τα κυκλοφορούν στη γειτονιά τους χωρίς να έχουν τα λεφτά να τα κάμουν τούτα ούλλα, λες και είναι μεγάλη προσβολή να ζεις σε διαμέρισμα 3 υπνοδωματίων. Τερκάζει μας η παροιμία που λαλεί, να βάλλεις το σιέρι σου ώσπου φτάνει η τσέπη σου.

    ReplyDelete
  12. Μαρία πρέπει να τα καταφέρουμε όλοι μαζί. Νέοι γέροι, έχοντες, μη έχοντες και πρώην έχοντες. Νιώθω πολλή λύπη μέσα μου για όσα συμβαίνουν, αλλά θέλω να κρατηθώ αισιόδοξη.

    Brenda τούτο πρέπει να κάμουμε. Οργάνωση. Πρας όχι φιλανθρωπίες. Δράση ολόχρονα. Όταν ακούμε για δουλειά, να λέμε ο ένας στον άλλο, αν ακούσουμε ανάγκη να βοηθήσουμε. Να μιλήσουμε πόψε να δούμε τι θα βγάλουμε.

    Ασπρο και παχύ κανένα ας μην αφήσουμε μόνο του. Θα έρθει πολλή δυστυχία.

    Ανώνυμε ενδεχομένως να μεν ήταν άππωμα. Τα παιδιά της γενιάς ενός πολέμου, που χάθηκαν πολλά βρήκε λύση στον άκρατο καταναλωτισμό. Λειτούργησε σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας. Για όποιο λόγο και να φτάσαμε εδώ, δεν αξίζει τόση διάλυση. Να διορθωθούν τα πράγματα, δεν λέω. Όχι όμως με τέτοιο καταστροφικό τρόπο.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Φιλανθρωπία με την έννοια της λέξης...οχι φιλανθρωπιες.

      Εγω ειμαι μαζι σας.

      Delete
  13. Για τις επόμενες γενιές δεν φοβάμαι. Η δική μας με νοιάζει περισσότερο,ειδικά η μερίδα των 25-40άρηδων,που ουσιαστικά το επαγγελματικό μας παρόν/μέλλον κινδυνεύει.Που κακά τα ψέμματα και στο πιο εύκολο χρήμα μάθαμε,και στις περιττές εξόδους,και στα ταξιδάκια με το παραμικρό.Ο καθένας σε λιγότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό,εμείς καλούμαστε να αλλάξουμε μέσα σε λίγες μέρες.Ούτε οι μεγαλύτεροι ούτε οι μικρότεροι.
    Θα μου πεις "εσύ στο εξωτερικό τί πετάγεσαι;" και πιθανόν να έχεις δίκαιο.
    Τα σημερινά παιδιά έχουν μέλλον,φτάνει να δουλέψουμε εμείς για ένα καλύτερο παρόν,και να τους δώσουμε μια διαφορετική νοοτροπία από αυτή που έχουν οι σημερινοί.
    Και πρωτίστως,την αξία της ενοποίησης. Τη χρειαζόμαστε πάραυτα.

    αναφορικά με το σχόλιο της ΜΟυνλαϊτ, αλήθεια υπάρχει κάτι σε Λευκωσια...τίστας /Λεμεσιονίστας, ομάδες εθελοντικής δράσης δηλαδή;

    ReplyDelete
  14. έγραψα τζαι έσβησα διάφορα.
    είπαμε, όχι απαισιόδοξα κόμμεντς :-)

    ζάβαλλι μου, εννά μείνουν όφκεροι οι δίδυμοι πύργοι της Λεμεσού :-)

    ReplyDelete
  15. Διαβάζω διάφορες κουβέντες στα κυπριακά μπλογκ, κοιτάω που και που το ΡΙΚ SAT και νιώθω σαν να ξαναβλέπω το έργο που παίχτηκε στην Ελλάδα και που δεν ξέρω πότε - και πως - θα τελειώσει. Από τη μια, αφήνοντας για λίγο τους γύπες του βορρά και το δικό τους ρόλο, χρειάζεται ομφαλοσκόπηση (πως μπλέξαμε έτσι, σε ποιο βαθμό έχουμε και σαν κοινωνία ευθύνη, όχι μακροοικονομικά, αλλά σαν κυριαρχούσα κουλτούρα). Θα έλθουν δύσκολες στιγμές και ίσως υπήρχε κάποιος βαθμός αμεριμνησίας στην Κύπρο, ενόσω μαζεύονταν τα σύννεφα και υπήρχε το κοντινό παράδειγμα της Ελλάδας που από την καθημερινότητα των 4x4 σκαρφαλωμένων στα πεζοδρόμια περάσαμε στο θέαμα ανθρώπων να ψάχνουν τα σκουπίδια.
    Αλλά πάνω απ' όλα χρειάζεται πίστη και αισιοδοξία. Η κεντρική έννοια πρέπει να είναι η "κοινότητα" σε όλες τις εκδοχές της (οικογένεια, γειτονιά, φιλικά δίκτυα, συλλογικότητες), η αίσθηση αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων, η έμπρακτη βούληση να βοηθήσεις το διπλανό σου, να μπεις σε ανάλογες πρωτοβουλίες και δράσεις που σίγουρα θα ξεπηδήσουν, να εκπέμψεις θετική ενέργεια, να στηρίξεις όσο μπορείς αυτόν που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη, να διατηρήσεις την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά σου, να ξαναχτίσεις τον τόπο σου σε καλύτερα θεμέλια. Ξέρω ότι κάτω από το υπόστρωμα της καταστροφολογίας και της απελπισίας στην Ελλάδα υπάρχουν και τέτοιες διεργασίες. Λουλούδια ανθίζουν και κάτω από το τσιμέντο. Είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα γίνει και στο νησί σας και μάλιστα αισθάνομαι ότι σεις θα τα καταφέρετε βήμα-βήμα καλύτερα από μας τους καλαμαράδες, γιατί όσο και να υποκύψατε στον καταναλωτισμό και όσα κάποιοι παραπάνω ανέφεραν, δεν γίνατε κοινωνία ανθρωποφάγων όπως δυστυχώς εμείς.
    My two cents...
    Καλή δύναμη στην Κύπρο και στο λαό της

    ReplyDelete
  16. Κοινώς μας πήρε το ποτάμι κι εμάς κι εσάς...

    ReplyDelete
  17. Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
    σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
    πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
    κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
    με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
    ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
    τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
    κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.

    Κλάματα τζιαι πελλάρες

    ReplyDelete
  18. Μαζί σου μάνα! Ας κρατήσουμε το μαζί...

    ReplyDelete