Monday 20 May 2013

Της ξενιτιάς φιλία




Σε αυτή τη φάση πρέπει να κατεβάσω κανένα πανατόλ για να γλυτώσω επιδείνωση του πονοκεφάλου.

Πάμε στο κύριο θέμα. Αυτές τις μέρες μου λείπει πολύ η κουμπάρα μου, που δουλεύει στο εξωτερικό. Πάντα μου λείπει, αλλά κάποιες μέρες τη σκέφτομαι περισσότερο. Όχι κατ ανάγκη όταν συμβαίνει κάτι. Η κουμπάρα, ας την ονομάσουμε Άννα Μαρία Αντουανετα, για χάρη της ανάρτησης, είναι μοναδική στο είδος της.

Την Άννα Μαρία Αντουανέτα, την αγαπώ πολύ. Γνωριστήκαμε πριν από 14 χρόνια και από την πρώτη στιγμή κολλήσαμε. Είναι κάποια άτομα, τα οποία ξέρεις ότι θα είναι μέρος της ζωής σου, μόλις τα δεις. Η Άννα Μαρία Αντουανέτα ανήκει σε αυτά. Ένα βράδυ, μετρούσαμε δεν μετρούσαμε ένα χρόνο γνωριμίας είπαμε πως όποια παντρευτεί πρώτη, η άλλη θα είναι κουμπάρα. Το τηρήσαμε.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που αγαπώ περισσότερο πάνω της. Δεν έχω γνωρίσει άτομο με μεγαλύτερη κατανόηση. Δεν πα να της πεις το πιο παράξενο πράγμα, ότι έκανες τη μεγαλύτερη κακία, ότι έκαμες φόνο θα σε κοιτάξει με τα μεγάλα ολοπράσινα της μάτια και θα προσπαθήσει να σε καταλάβει. Όχι να δικαιολογήσει, να καταλάβει.

Στη δουλειά της είναι άψογη επαγγελματίας. Σωστό σκυλί τα δίνει όλα για όλα, σε βαθμό πολλές φορές που διαλύεται η ίδια για να τα βγάλει πέρα. Είναι οργανωμένη, υπεύθυνη, με πρόγραμμα.

Κάτι που δεν είναι στην προσωπική της ζωή. Αν σου πει θα έρθει η ώρα εφτά, προλαβαίνεις να ρίξεις ένα υπνάκο θα φανεί κατά τις εννιά. Όταν παντρεύτηκα, της είπα να έρθει σπίτι μου από την προηγούμενη. Αν την άφηνα να έρθει την ίδια μέρα, είμαι σίγουρη πως μόλις θα προλάβαινε το πάρτι.

Θυμάμαι, σε κάποια φάση όταν της ζητούσαν τον αριθμό του τηλεφώνου της, αντί να δίνει το δικό της έδινε το δικό μου. Κατά λάθος, έλεγε τον πρώτο αριθμό που της ερχόταν στο μυαλό. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο. «Γνώρισα κάποιον τύπο, ζήτησε το τηλέφωνο μου, έδωσα το δικό σου κατά λάθος» μου ανήγγειλε. Όταν τηλεφώνησε ο τύπος, του είπα τι έγινε. Δεν χρειάζεται να αναφέρω, πως μάλλον θα φρίκαρε και δεν της τηλεφώνησε ποτέ…

Τελοσπάντων, μου λείπει. Μου λείπουν οι βόλτες μας, οι κουβέντες μας, η αγκαλιά της. Μου λείπει το να κάτσουμε στη βεράντα, να κάνουμε ένα μοχίτο και να βλέπουμε τον ουρανό με τα’ άστρα. Μου λείπουν οι απαντήσεις της που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Μου λείπει το να είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Μου λείπει η αγάπη και η σχέση που έχει με τις κόρες μου, που την βλέπουν σαν δική τους φίλη, που κάθεται να τις ακούσει με προσοχή. Μου λείπει το να την πειράζω για τα πράγματα που αγοράζει.

Εδώ να να πω πως η Άννα Μαρία Αντουανέτα είναι καλλιτεχνικό άτομο. Θα τη δεις να συγκινείται από πράγματα που σε άλλους δεν κινούν καθόλου το ενδιαφέρον. Μια μέρα, ενώ ήταν ακόμη Κύπρο, πρόσεξα σε μια γωνιά στο σαλόνι της ένα περίεργο βάζο. Βάζο, λέμε τώρα, φανταστείτε μια μπουκάλα περίπου μισό μέτρο, αλλά να γέρνει προς μια μεριά σαν τον πύργο της Πίζας και ακόμη περισσότερο, χρώματος μπλε, αν θυμάμαι καλά.

«Σου αρέσει το καινούριο μου απόκτημα;» με ρώτησε με πολύ καμάρι. Ήμουν ειλικρινής και της απάντησα πως το έβρισκα απαίσιο. Εννοείται δεν πτοήθηκε. Μου ανακοίνωσε πως το αγόρασε 150 λίρες (εμ ήταν οι καλές εποχές προ ευρώ και προ κρίσης) και πως ήταν πολύ περήφανη για την αγορά της. Τελικά το ζαβό βάζο, έγινε σημείο αναφοράς. Ακολούθησαν πολλές μετακινήσεις. Κάθε φορά που αλλάζει σπίτι, το παίρνει μαζί της. Είναι, λέει, γιατί όταν το βλέπει θυμάται το πείργμα που της έκανα, θυμάται και εμένα.

Παρά την απόσταση, τίποτα δεν έχει αλλάξει στο τι αισθανόμαστε η μια για την άλλη. Μιλούμε συχνά στο τηλέφωνο, I love you Skype, ανταλλάσουμε emails, της στέλλω φωτογραφίες των κόρων. Της λέω ότι θέλει να έρθει πίσω. Εγωιστικό αίτημα, υποθέτω, αν σκεφτεί κανείς, ότι οι περισσότεροι, έστω και νοερά, ετοιμάζουμε τη φυγή μας. Ξέρω ότι αργεί η μέρα της επιστροφής. Και στο μεταξύ, μου λείπει παρά πολύ.

13 comments:

  1. Και εμένα μου λείπουν οι φίλοι μου που μας χωρίζει η γεωγραφική αποσταση και σε καταλαβαίνω.

    ReplyDelete
  2. Αχού! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε νιώθω! Μου λείπει πολύ το Ξωτικό του Ουράνιου Τόξου ( η δική μου κολλητή ).

    ReplyDelete
  3. Σκληρό πράμα η απόσταση. Συνήθως ξεθωριάζει τις σχέσεις. Απαιτεί ποιότητα χαρακτήτα για να τις διατηρήσει. Μπράβο σας.

    ReplyDelete
  4. Πρασινάδα ξέρεις από πρώτο χέρι ότι είναι δύσκολο όταν σε χωρίζουν χιλιόμετρα με τους ανθρώπους που αγαπάς.

    Νεράιδα πέσαμε και περίοδο κρίσης να κάνουμε πιο συχνά ταξίδια.

    Κολόνα δεν είδαμε επιλογή. από τη στιγμή που θέλουμε να έχουμε σχέση εξ αποστάσεως ακούγομαι λεσβία τώρα ή μου φαίνεται, έπρεπε να το δουλέψουμε.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ναι :-( Η κρίση το δυσκόλεψε περισσότερο το θέμα... αλλά τι είναι μερικά χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα! Σίγουρα θα βρεθούμε ξανά μαζί στον ίδιο καναπέ να τα λέμε, κάποια στιγμή.

      Delete
  5. Μπορεί η δικιά μου "απόσταση" με τους φίλους μου να είναι -τουλάχιστο έτσι "νομίζουμε" ή λέμε για να παρηγοριόμαστε, αφού σιγά μη γυρίσει κανείς πίσω ποτέ- προσωρινή, επειδή είμαστε κοπελλούθκια τζαι σπουδάζουμε, κι έτσι κι αλλιώς τουλάχιστο μια φορά το χρόνο καταφέρνουμε να συναντηθούμε, αλλά νομίζω πως καταλαβαίνω το συναίσθημα. Λείπει σου ο άλλος να εν "τζαμέ". Συνέχεια. Όι μια φορά το χρόνο. Όι δια σκάιπ. Δια ζώσης. Όπως ήταν.

    ReplyDelete
  6. με συγκίνησες...σίγουρα το ξέρεις ποσο τυχερή...ευλογημένη είσαι...

    να είστε όλοι καλά!

    definitely we love skype! :-)

    ReplyDelete
  7. άου.
    πονώ.

    εβαρέθηκα τα skype, τα emails, τα whatsapp, τα twitter, το fb, τα μπλοξ, το flickr.
    απλά θέλω να πιω μια μπύρα, να φάμε γυρώ που το ίδιο τραπέζι.

    why do we even do that to ourselves? (rhetorical q)

    ReplyDelete
  8. τι γλυκό κείμενο!

    ReplyDelete
  9. πολλά γλυκό ποστ :)

    ReplyDelete
  10. Το έχω ζησει κι εγω οταν ήμουν 4000 χλμ μακριά απ'την πατρίδα,παρ'όλα αυτά με τους πολύ καλούς φίλους δε χαθήκαμε...

    ReplyDelete
  11. ευτυχώς η τεχνολογία βοηθά κάπως την κατάσταση..τι να κάνεις; αν έχεις αγαπημένα πρόσωπα μακρυά ο νους σου εν χωρισμένος σε 2..στο εδώ και στο εκεί..

    ReplyDelete
  12. Όταν θέλεις να κρατήσεις μια σχέση, έστω και εξ αποστάσεως, θα το καταφέρεις χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Μπράβο σας, οι καλές φίλες είναι ανεκτίμητες!

    ReplyDelete