Η κουβέντα έφερε στη συζήτηση μιας κοινή μας φίλη και την περιπέτεια που είχε πριν από αρκετό καιρό. «Το πρόβλημα τότε ήταν πως άφησε τον γκόμενο να απλώσει σε ολόκληρο τον καναπέ», μου είπε.
Συζητώντας χρόνια τώρα με αυτή τη φίλη μου, για σχέσεις και ανθρώπινες ισορροπίες καταλήξαμε σε αυτή την έκφραση στο άπλωμα του καναπέ.
Να σας δώσω όμως να καταλάβετε, για ποιο πράγμα ακριβώς μιλούμε. Φανταστείτε ένα ωραίο σαλόνι, με ένα μεγάλο τριθέσιο καναπέ. Ο καθένας διαλέγει τον καναπέ του ανάλογα με το γούστο του. Μπορεί να είναι δερμάτινος, με ύφασμα, με μαξιλάρια ή χωρίς, γωνιακός, ψηλός ή χαμηλός, βαθύς, χρωματιστός, μονόχρωμος, δεν έχει σημασία.
Τον καναπέ τον μοιράζεται ένα ζευγάρι. Είναι ο καναπές στο σαλόνι τους. Είπαμε είναι μεγάλος, χωρεί άνετα και τους δυο. Από τις πρώτες μέρες που θα χρησιμοποιηθεί ο καναπές, ο καθένας έχει διαλέξει την πλευρά του. Και το πιο πιθανό, όσα χρόνια και να περάσουν, θα κάθονται στην πλευρά που έχουν διαλέξει.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι ο ένας από το ζευγάρι αποφασίζει αντί να κάτσει καλά, να απλώσει τα πόδια του πάνω στον καναπέ, καταλαμβάνοντας έτσι περισσότερο χώρο. Αν ο άλλος τον αγριοκοιτάξει και του πει να κατεβάσει τα ξερά του κάτω, επιστρέφουμε στο status guo όπου, ο καθένας είχε την οριοθετημένη του πλευρά. Αν όμως ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ δημιουργείται ένα καινούριο status quo, όπου ο ένας κρατά πολύ μεγαλύτερο μέρος του καναπέ από τον άλλο.
Μετά που θα απλώσει τα πόδια του αποφασίζει, να ανοίξει και τα χέρια του διάπλατα. Αν υπάρξει αντίδραση θα τα μαζέψει. Αν όχι στο επόμενο στάδιο θα ανεβάσει και το σκύλο πάνω στον τριθέσιο τον καναπέ.
Και έτσι βήμα βήμα, φτάνουμε στο σημείο, όπου ο πρώτος έχει σχεδόν όλο τον καναπέ δικό του και ο δεύτερος είτε κάθεται σε μια γωνιά, είτε κάθεται στο πάτωμα, είτε σε άλλη καρέκλα.
Για αυτό, όπως λέει και η φίλη μου, δεν πρέπει να αφήνουμε στις σχέσεις μας να δημιουργούνται τετελεσμένα. Διαφορετικά καταλήγουμε όπως το Κυπριακό. 40 χρόνια μετά να λέμε ότι τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια και όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, να ξέρουμε ότι αυτό είναι ανέφικτο και να μην κάνουμε κάτι για μια άλλη λύση.
Αν ανεχτούμε, για παράδειγμα τον διευθυντή μας να μας πιάσει τον κώλο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μια φορά, την επόμενη θα θέλει περισσότερο. Αν αφήσουμε το δεκάχρονο γιο μας να επιστρέψει σπίτι τα μεσάνυχτα, μετά θα θέλει να επιστρέψει η ώρα μια. Αν μας μιλήσει υποτιμητικά ο άντρας μας και δεν τον βάλουμε στη θέση του, ίσως ακολουθήσει χαστούκι.
ωραιο ειναι το ατιμο. χαχαχα
ReplyDeleteφιλακια πολλα! καλημερα!
Καλημέραααααααααααααααααααααααααααα
DeleteΣωστο!
ReplyDeleteΤο ιδιο μπορει να συμβει και με το κρεβατι - εξ ου και η λαικη ρηση: "Δωσε θαρρος του χωρκατη να μπει με τες πο-ι-νες στο κρεβατι"
Καλη σας μερα!
:)
Μπορεί να συμβεί με οποιοδήποτε έπιπλο απλά της φίλης μου αρέσκει της ο καναπές :)))
Deleteκαλή συνέχεια σου εύχομαι.
Συμφωνώ αν και συνήθως είμαι αυτή που απλώνει πάνω στον καναπέ...damn it! Ίσως εναπόκειται και πάνω στο άτομο που απλώνει αν θα εκμεταλλευτεί την καλοσύνη του συντροφού?
ReplyDeleteΧμμμ. καλή ερώτηση. αλλά νομίζω δύσκολα θα βρεις κάποιον που να μην το εκμεταλλευτεί :)
DeleteΓεναίκα που κυκλοφορεί με το δωδεκάποντο μες στο σπίτι δεν νομίζω να την ενοχλεί που έκατσε χαμέ (στη φώτο αναφέρομαι:-))
ReplyDeleteΚατά τα άλλα, δίνω τον χώρο μου στον καναπέ για να κρατώ το τηλεχειριστήριο!
δούναι και λαβείν όπως όλες οι σχέσεις!!
Deleteτο τηλεχειριστήριο; Να έλεγες το ipad να το καταλάβω.
DeleteΆρα καλή περίπτωση εμάς ο γωνιακός καναπές που έχουμε εμείς. Έλα που θέλουμε όλοι την πολυθρόνα.!!!!
ReplyDeleteδίνεις μέσα τον καναπέ και γεμίζεις το χώρο με πολυθρόνες. αυτή και αν είναι λύση.
Deleteπο πο χαστούκι ακούω!
ReplyDeleteκαλά εμένα ακόμα εν στην φάση αγκαλιά στον καναπέ
αλλά θα το έχω υπόψην μου
εν ισχύει και στο κρεβάτι το ίδιο?
εννοείται ότι ισχύει. Νομίζεις εν στο έτσι που θέλω να καθιερώσω σεντόνια με γραμμή ζωγραφισμένη στη μέση, ώστε να ξεχωρίζουν τα σύνορα; Μάνα μου αν δώκω χώρο του Μοτορτζή θα καταλήξω έξω από το κρεβάτι έτσι που απλώνει τα μαξιλάρκα του.
DeleteΜα μπεζ κάλτσες με μαύρα παπούτσια;
ReplyDeleteΘα πηδηχτώ από το παράθυρο!
δέκα με τόνο για την παρατηρητικότητα σου.
DeleteΕμείς λέμε να αλλάξουμε τους καναπέδες ;)
ReplyDeleteΚαι να πάρετε τι?
DeleteΣυμφωνώ απολύτως. Θέσε μάνα μου τα όρια σου που νωρίς να είσαι άνενιας. Πάντως η κορού της φωτογραφίας φαίνεται πολλά χάππυ απλούμενη χαμέ.
ReplyDeleteείναι ζέστη ίσως και απολαμβάνει τη δροσιά του πατώματος.
DeleteΕν τζιείνο που λαλούμεν δώκε θάρρος του χωρκάτη;
ReplyDeleteΑκριβώς τούτο το πράμα είναι.
DeleteΟ καθένας καταλαμβάνει στη ζωή μας, όσο χώρο του παραχωρούμε.... Φιλούθκια!
ReplyDeleteΜου αρέσει όπως το θέτεις. ακριβώς έτσι.
DeleteYou are sooooo right!!! Η ανεκτικότητα δημιουργεί τετελεσμένα σε μια σχέση!! Αν μας ενοχλεί κάτι το κόβουμε μαχαίρι..με τον κίνδυνο πάντα να χαρακτηριστούμε 'φάουσες'! χαχα
ReplyDeleteΚαλύτερα φάουσες παρά ύστερα από καιρό να διαμαρτυρόμαστε για να ακούσουμε και δικαίως το τόσο καιρό δεν σε ενοχλούσε τώρα σε έπιασε?
DeleteΌρια και μέτρο. Πάντα χριεάζονται.
ReplyDeleteΌσο χρειάζεται όμως και η αγάπη και ο σεβασμός.
Τζαι μετά ισορροπία.
Για να απλώσει πας στον καναπέ ολόκληρο προφανώς τζαι που τζείνον κάτι έλειπε, όπως τζαι για τζείνην που το επέτρεψε.
άρα εμείς που έχουμε ο καθένας τον δικό του καναπέ είμαστε καλυμένοι ή τα έχουμε κάνει χειρότερα;;;;
ReplyDelete