Monday 22 September 2014

Οι γονείς μεγαλώνουν



Ο πρώτος μας υπερήρωας είναι συνήθως οι γονείς μας. Καθώς είμαστε μικροί και εξαρτόμαστε από αυτούς, στο μυαλό μας πλάθουμε το μύθο του άτρωτου γονιού, που όλα τα μπορεί.

Η μάνα μας και ο πατέρας μας φτάνουν παντού, κάνουν τα πάντα, έχουν απέραντη δύναμη και φυσικά τα ξέρουν όλα. Μας βοηθούν, μας στηρίζουν και απαντούν σε όλες μας τις ερωτήσεις.

Μεγαλώνοντας αρχίζει η απομυθοποίηση. Στην πορεία προς την ενηλικίωση καταλαβαίνουμε πόσες μαλακίες μας έχουν πει, συγνώμη μάνα που ακόμη ψάχνω το μπαρ που ρίχνουν ναρκωτικά μέσα στο ποτό μου, πόσες απαντήσεις χωρίς ουσία απλά για να μας ξεφορτωθούν, το σεξ δεν αφορά ένα παντρεμένο ζευγάρι και πόσες φορές μείναμε με την υπόσχεση ότι θα μας εξηγήσουν αργότερα.

Συγκρουόμαστε μαζί τους, αναπτύσσουμε τις δικές μας απόψεις και προχωρούμε παρά κάτω. Κάνουμε τη δική μας οικογένεια και οι γονείς είναι εκεί. Άξιοι συμπαραστάτες στον αγώνα της τρεχάλας.

Σωματικά εξακολουθούν να είναι όπως τους θυμόμαστε, αφού τρέχουν και μπορούν τα πάντα.

Ώσπου μια μέρα παρουσιάζεται η πρώτη αδυναμία. Είναι η στιγμή που θα τους δεις να λαχανιάζουν, να ξεχνούν, να σε κοιτούν χωρίς να μπορούν να αποφασίσουν. Εμφανίζονται αρρώστιες, αδυναμίες.
Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις πως οι γονείς σου είναι ακριβώς όπως εσένα. Δεν είναι άτρωτοι, δεν είναι καμωμένοι από πέτρα.

Το τρομακτικό όταν οι γονείς σου γερνούν δεν είναι ότι χρειάζονται περισσότερη βοήθεια. Δεν είναι ότι χρειάζεται να παίρνεις εσύ αποφάσεις για αυτούς. Δεν είναι καν το πόσο πονεί να τους βλέπεις να μην είναι οι άνθρωποι που ήταν πριν.

Είναι η συνειδητοποίηση ότι το τέλος πλησιάζει. Ότι έρχεται η στιγμή που δεν θα έχεις γονείς.

Οι γονείς μας είναι σημείο αναφοράς. Είναι οι άνθρωποι που είναι πάντα εκεί. Τελεία και παύλα. Ξέρεις ότι θα είναι εκεί. Είτε τα πας καλά είτε όχι. Είτε είσαι καλός είτε όχι. Είναι οι άνθρωποι που θα είναι πάντα εκεί για σένα.

Η σχέση με τους γονείς είναι μια συνεχής σύγκρουση. Προσπαθούμε μια ζωή να ξεφύγουμε από τη σκιά και τον έλεγχο τους και στο τέλος καταλήγουμε να μην θέλουμε να φύγουμε ποτέ από την αγκαλιά τους.

Πρόσφατα, η μάνα μου είχε μια περιπέτεια με την υγεία της, ευτυχώς τώρα είναι καλά. Σε μια φάση, τη βοήθησα να κάνει το μπάνιο της. Η ίδια δεν αισθανόταν και πολύ άνετα.

Για μένα ήταν μια στιγμή ανεπανάληπτη. Ένιωσα τόση συγκίνηση, τόσο δυνατή βοηθώντας τη. Μπορώ να πω ότι ένιωσα ευγνωμοσύνη, γιατί είχα την ευκαιρία και να της ανταποδώσω στο ελάχιστο, από τα όσα μου έχει δώσει.

Αλλά ακόμη και τώρα που οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί, κάποια πράγματα με τους γονείς δεν αλλάζουν ποτέ. Εξακολουθούν να μας λένε τι θα κάνουμε, ντύσε ζεστά τις μικρές κάνει κρύο, να μας νοιάζονται, θέλεις να μιλήσουμε για το τι σε απασχολεί και να ανακατεύονται εκεί που δεν πρέπει, τι φαγητό θα φάει απόψε ο Μοτορτζής;



22 comments:

  1. Πόσο συμφωνώ με αυτά που έγραψες, ειδικά για το πώς εξελίσσεται η σχέση. Και πράγματι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ οτι ηλικία και να είσαι ανησυχούν και ανακατεύονται με τα πάντα στην προσπάθεια τους να τα διορθώσουν όλα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Κάποτε πίστευα ότι είναι γνώρισμα των κυπραίων γονιών να ανακατώνονται παντού. Τελικά μετά που είδα το Brothers and Sisters πείστηκα ότι είναι παγκόσμιο φαινόμενο.

      Delete
  2. Άτε κόρη Μανούλα, εσυγκίνησες με.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Πάω να φέρω τα χαρτομάντηλα :)

      Delete
  3. Πονά πολύ. Οι δικοί μου είναι αρκετά μεγάλοι ήδη και θυμάμαι τη φάση που (ναι μεν μεγάλωσα κι εγώ) δεν μπορούσε ο πατέρας μου να με σηκώσει πάνω του. Η μάνα μου πλέον δεν συγκρατεί τίποτε, καμία πληροφορία. Τζαι πάλε εν μπορώ να σκέφτουμαι ότι κάποτε η μόνη "σταθερά" στη ζωή μου έννα χαθεί.
    Που την άλλη, εκλογικεύοντας, έτσι ένει η φυσική σειρά των πραγμάτων. Από πάντα. Ξέρω ότι θα μπορούσε να μην τους είχα από πολύ νωρίς, ή να μην ήταν σωστοί γονείς στη συμπεριφορά τους και να μην είχα ποτέ αυτή τη "σταθερά" στη ζωή μου, άρα πρέπει να αναγνωρίζω ότι είμαι τυχερή γι'αυτά που είχα, κι ας είναι τα "φυσικά" μόνο.
    Πάντως μόνο και μόνο που τα διαβάζω ή τα συζητώ, ο κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι δεν παύει να εμφανίζεται, κάθε φορά.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αν είχα ένα ευρώ κάθε φορά που άκουα την ιστορία του κάτου της μάνας μου που κοιμάται πάνω στο σκαμπό της κουζίνας παίζει να μάζευα αρκετά λεφτά να σπουδάσω μια που τες κόρες μου...

      έχεις δίκαιο όταν λες ότι είναι φυσική πορεία αλλά πονεί.

      Delete
  4. Οι τελευταίες 3 παραγράφοι σου εσυγκινήσαν με πολλά, αλλά εκάμαν με να χαμογελάσω κιόλας. Πόσο δίκιο έχεις. Εγώ έννα πω μόνο ότι είμαστε πολλά τυχεροί/ες που είχαμε τους γονιούς μας (ο καθένας τους δικούς του) και μάλιστα τους σωστούς γονιούς (όσο μπορούσαν). Γι αυτό ότι και να κάμουμεν αξίζει τους.

    ReplyDelete
    Replies
    1. σε τούτη τη ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις. αν διαβάσει κάποιος το ποστ μου που δεν είχε καλές σχέσεις με τους γονείς του, που εισέπραξε αδιαφορία αντί αγάπη θα πει μα τι μαλακίες λέει τούτη. όσοι έχουν καλούς γονιούς είναι τυχεροί. πήραν αγάπη και θα δώσουν αγάπη.

      Delete
  5. Κόρη εκλαμούρισες με ξέρεις το ?Πολλά συγκινητικό ποστ. Εν πάντα το άγχος μου τούτο πλέον. Να είναι πάντα καλά και σκέφτομαι ότι μεγαλώνουν και βλέπω και κάποια προβλήματα υγείας που έχουν και αγχώνουμαι.

    ReplyDelete
    Replies
    1. εν τζαι φέρνω δεύτερο κουτί χαρτομάντηλα. να το μοιραστείς με την Κολόνα.

      Delete
  6. Replies
    1. Χμμμ. αδυνατώ να αποκωδικοποίησω το μήνυμα.

      Delete
  7. Εξαναέτυχε να γράψεις για πράματα που με απασχολούν την ώρα που με απασχολούν, μάλλον εν great minds situation.

    Ενηξέρω για μένα εν πάρα πολλά δύσκολο να διαχειριστώ το ότι η μάνα μου γερνά. Νιώθω οτι σπάζει ο δεσμός τζιαι εν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να τον αντικαταστήσει. Τζιαι τωρά που τα δικά μου παιδιά μπήκαν στην εφηβεία τζιαι "ψιλοχάννω τα" εν ακόμα πιο έντονο τούτο το συναίσθημα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Κόρη συμπεθερά σκέφτου τζαι το θετικό της υπόθεσης. ότι εκτός από τη μάνα σου γερνά τζαι η πεθερά σου. θα έρτει η στιγμή που θα ξεχάσει τη σχέση σας :))))

      Delete
    2. Μάνα...12 πουάν για την απάντηση στην Αχάπαρη:)

      Delete
  8. Όπως κατάλαβες αγαπητή Μάνα διέγραψα το προηγούμενο σχόλιο γιατί η κατασταση αυτές τις μέρες (μου) είναι αμφίβολη. Στέκομαι στο θέμα χωρίς γονείς. Μία ανεξαρτησία που καλό είναι να αποκτηθεί πολύ νωρίτερα, αλλά ακόμα περισσότερο θα σου πω τι με προβληματίζει, τι με απασχολεί όπως λες, όταν νοιώθω ότι το τέλος πλησιάζει, και ας αφήσουμε τους γονείς. Με απασχολεί η παρέα στο ίντερνετ. Με απασχολεί η κρίση μας μέσω συναισθημάτων και όχι μέσω αναγκών. Συναισθηματικά ο καθένας από εμάς μπορεί να πει πολλά, όμως ο άνθρωπος έχει αυτονόητες ανάγκες. Για να μπορέσει να αυτονομηθεί και να λειτουργεί με τους γονείς φίλους, χωρίς εμπόδια, πρέπει να νοιώθει καθημερινά αυτην την ψυχολογική αλλά και πρακτική ανεξαρτησία, να μπορεί να λειτουργεί μόνος του. Οι συναισθηματισμοί όταν αντιπαρέρχονται πραγματικές ανάγκες είναι κακοί οδηγοί. Θέλουμε αυτονόητα να πιούμε έναν καφέ, το φαγητό μας, την παρέα μας. Οι διαστάσεις αυτές στα άτομα που μιλάμε στο ίντερνετ με βάζουν σε σκέψεις. Τέτοιες που να λέμε ότι το τέλος πλησιάζει και δεν μπορεί να μένουμε εσαεί χωρίς να ικανοποιούμε βασικές και στοιχειώδεις ανάγκες, ακόμα και παρέα εκτός ίντερνετ. Αν θες που σίγουρα έχεις εμπειρία δες τι κόστος έχει ένα εισιτήριο ΚΤΕΛ. Ας μην μιλήσουμε για Κύπρο γιατί αυτό θέλει το χρόνο του. Ο άνθρωπος δυσκολεύεται να αλλάξει τις συνήθειές του τη στιγμή που η μεγαλύτερη επιστήμη που δεν χωράει καμία άλλη είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Έβλεπα τον αποχαιρετισμό στην πολίτικη κουζίνα και μελαγχόλησα, μελαγχόλησα ως άνθρωπος που αγαπάει τη Φυσική...;) Συναισθήματα και ανάγκες περιπλέκονται. Πρέπει κάποια στιγμη γι αυτήν ακριβώς τη στήριξη στα δικά μας τα πόδια χωρίς τους γονείς μας να σκεφτούμε τον εαυτό μας, να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου και να ικανοποιήσουμε βασικά θέλω χωρίς να λέμε με ικανοποιεί το βιβλίο. Το κάθε τι έχει τη θέση του, το χρόνο του, το σκοπό του και έχουμε πολλά να δούμε και να κάνουμε. Με απασχολούν όμως οι διαδικτυακές παρέες, το ίντερνετ ή/και το μέλλον του. Εκτός κι αν είμαστε στραβοί και ζούμε στο Matrix.. Σε κάθε περίπτωση, με ΚΤΕΛ ή με αεροπλάνο αλλά και με χειροπιαστές καθημερινές ανάγκες, πιστεύω σε ένα κόσμο που θα μας ωθήσει να φύγουμε από αυτά που νομίζουμε ότι έχουμε και να κάνουμε όλες τις απαραίτητες αλλαγές. Ακόμα και όπως λέει η Κυριακή να πάψουμε να μυούμαστε σε ειδικές πρακτικές ως κώδικα επικοινωνία. Μόνο για τους παραπάνω λόγους μπορεί να σου πω, ότι αφήνω χώρο για την επιστήμη, για κανέναν άλλο. Ο άνθρωπος παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, ικανοποιείται, πρέπει να κάνει τους γονείς του χαρούμενους και όχι "δυσαρεστημένους θεατές". Αυτά μπορούν να γίνουν όταν συνηθίσουμε ακόμα και μαζί σου, να λειτουργούμε χωρίς αυτούς, να κάνουμε πράγματα, να γνωρίσουμε φίλους, να κόψουμε και το ρημάδι το εισιτήριο άμα λάχει. Η ζωή μας είναι μία. Πως έχεις/έχουμε αποφασίσει να την περάσεις/ουμε? Τι σκεφτόμαστε για τους διαδικτυακούς μας φίλους αν θα θέλαμε με κάποιους από αυτούς να είμαστε φίλοι? Σαν ιστοσελίδες, ημερολόγια, ρομαντικά, όλα ωραία. Όμως χρειαζόμαστε ανθρώπους εντός και εκτός ίντερνετ, δεν έχουμε συναισθήματα αλλά πρωτίστως ανάγκες, ακόμα και την ανάγκη της μεταφοράς, του ταξιδιού, της γνωριμίας στον πραγματικό κόσμο. Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι με βοηθάει το άρθρο σου και θέλω να ελπίζω σε μία συνέχεια αξιόλογη. Μία συνέχεια χωρίς παροπίδες που θα κάνει τα όνειρά μας πραγματικότητα. Και πάλι καλό σου φθινόπωρο...

    ReplyDelete
    Replies
    1. "Knock knock"

      Delete
    2. Είτε μέσω ίντερνετ είτε τηλεφώνου είτε προσωπικά, το σημαντικό είναι οι σχέσεις να είναι αληθινές. να υπάρχει ανταλλαγή συναισθηματών, στήριξη, αγάπη. μέσω ίντερνετ έχω κάνει τρεις πραγματικες καλές φίλες. η φιλία μας εξελίσσεται, συναντιόμαστε, μιλούμε από κοντά. αν δεν υπήρχε το ίντερνετ δεν θα τις γνώριζα. αν δεν υπήρχε το ίντερνετ δεν θα είχα τακτική επικοινωνία με την κολλητή μου στο εξωτερικό, δεν θα μιλούσα με πολύ κόσμο που ζει σε διάφορες χώρες, δεν θα έκανα τη δουλειά μου καλά.
      έμαθα να μην αποκλείω τίποτα στη ζωή μου, να κρατώ τα καλά, να προσπαθώ να διώχνω όσα δεν μου κάνουν και να συνεχίζω.

      Delete
  9. Γεια σας να μιλήσω με τον κύριο Πανίκο θέλω.

    ReplyDelete
    Replies
    1. "Δεν είμαι ο Πανίκος, είμαι η Παράγραφος και θέλω να μιλήσω με τον Μενέλαο."

      Delete
  10. "Η σχέση με τους γονείς είναι μια συνεχής σύγκρουση. Προσπαθούμε μια ζωή να ξεφύγουμε από τη σκιά και τον έλεγχο τους και στο τέλος καταλήγουμε να μην θέλουμε να φύγουμε ποτέ από την αγκαλιά τους".... Πόσο μέσα στο κεφάλι μου είσαι ρε Μάνα μου;; Πόσο συγκινήθηκα και στενοχωρήθηκα και έκλαψα και νευρίασα, πόσο πολύ όλα αυτά μαζί..... Είναι σχέση πάθους νομίζω η σχέση με τους γονείς: γεμάτη εντάσεις, αλλά η Φλόγα δε σβήνει ποτέ......

    ReplyDelete
  11. Ακολουθώντας τους ιστολογικούς κανόνες κάποια "Mana" κάνει σχόλια "ημιανώνυμα" θέτοντας όπως βλέπουμε Name, URL! Μην είναι η Μάνα με τη φωτογραφία? Μην είναι η Δοκησίσοφη? Μην είναι κάποια κρυφή θαυμάστρια? Σε κάθε περίπτωση διαβάζουν πολλές/πολλοί, συχνά κρατώντας μυστική την ταυτότητά τους. Για να ικανοποιήσω τον Panic θα κάνω το σχόλιο στην επίσημη Μάνα πλέον, για να σας δείξω Μάνα και Panic Joyglow όχι μόνο μία άλλη οπτική. Όχι μόνο τη δεκαπλάσια δύναμη του μεταφορικού λόγου σε σχέση με το εγώ, είσαι γονιός φαντάζομαι Μάνα και καταλαβαίνεις. Όχι μόνο αποτελεσματικότητα που το εγώ τέτοια δεν έχει. Αλλά αλήθεια. Νόημα. Επίτευξη. Ας πάμε όμως στο παράδειγμα. Στα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας στην νεαρή ακόμα Μέγκυ στα πρώτα μαθητικά χρόνια υπήρξε από τον ιερέα ένας θρύλος. Ένας θρύλος για ένα πουλί το οποίο σε όλη του τη ζωή ψάχνει "ένα θάμνο με αγκάθια". Και δεν ησυχάζει μέχρι να τον βρεί. Πληρώνει με τη ζωή του για ένα και μοναδικό τραγούδι και καθώς πεθαίνει ξεπερνάει την αγωνία του και κάνει το Θεό στον παράδεισο του να σταματήσει για να το ακούσει και να γελάσει. Μεταφέρω λόγια που νομίζω είχα διαβάσει στην πίσω πλευρά του αντίστοιχου Bell. Έχουν να κάνουν με τη μεταφορά του θρύλου στον άνθρωπο. Το πουλί δεν έχει ανθρώπινη επίγνωση. Τα ζώα δεν αντιλαμβάνονται τον θάνατο όπως οι άνθρωποι. Όμως εμείς όταν μπήγουμε αγκάθια στο στήθος μας γνωρίζουμε. Το κάνουμε λέγοντας απλά ότι άξιζε τον κόπο, κάποτε, "κάποια μέρα" θα καταλάβουμε ότι άξιζε τον κόπο. Αυτό που γράφει η Μάνα, "θα σου εξηγήσουν αργότερα". Η φωτιά σιγοκαίει και κάποιες φορές φουντώνει χρόνια τώρα. Η οργή ή απλά η ανησυχία δεν θα εξαφανιστούν αν δεν βρούμε τον θάμνο με τα αγκάθια. Ο θρύλος έλεγε ότι το άριστο κατακτιέται με τίμημα τον πόνο και το αντιπαρέρχεται. Ένας επιστήμονας στις Θετικές Επιστήμες μπορεί να καταφέρει πολλά πολλαπλάσια με φωτογραφική μνήμη. Δεν περιμένει να γράψει ή να εκτελέσει στο πρόχειρο πράξεις, ξέρει τη νοοτροπία, έχει μαθηματική λογική. Αν για τους ανθρώπους, για εσάς, για αυτούς που μας διαβάζουν, για τους κρυφούς θαυμαστές και τις κρυφές θαυμάστριες ο θάμνος με τα "αγκάθια" είναι στόχος ζωής, τότε ισχύει αυτό που βλέπω στα σχόλια με την "ανώνυμη Μάνα". Αυτοί που βγαίνουν μπροστά επίσημα και με υπογραφή ξέρουν περισσότερα. Μπορούν να πείσουν πολλούς από εμάς ότι έχουμε όλο το background, όλες τις γνώσεις και όλη την όρεξη για τα παρακάτω βήματα, τα βήματα αυτονομίας και ανεξαρτησίας που σχολιάζει η Μάνα, χωρίς γονείς. Υπάρχει όλη η μαγιά για να καταλάβετε ότι είναι θέμα Time Management και όχι θέμα Background, ότι και να διαλέξετε, τέχνες, επιστήμες, ημερολόγια, γράψιμο, οικονομία, οτιδήποτε. Κλείνοντας λοιπόν το σχόλιο, τι καλύτερο από την εφαρμογή του Time Management στις διαδικτυακές παρέες, στις κουβεντούλες στα ημερολόγια αλλά και στη χειμερία νάρκη στην οποία μπαίνουν τα ημερολόγιά μου? Καλή συνέχεια σας εύχομαι!

    ReplyDelete