Να σας ζήσει

Στο γραφείο, όπως έχω πει ξανά είμαστε αγαπημένοι. Μια ωραία ατμόσφαιρα. Όταν κάποιος φέρνει φαγώσιμα (συνήθως εγώ) τα μοιραζόμαστε. Έχουμε απλωμένα πάνω στα γραφεία μας κουλούρια, σοκολάτες, φρούτα. Σαν την αγορά του Αγίου Αντωνίου, περνούμε και παίρνουμε. Χωρίς να ρωτούμε, χωρίς να χρειάζεται ειδική άδεια από τον ιδιοκτήτη. Απλά πράγματα. Είμαστε τόσες ώρες μαζί, τσιγκουνιές θα κάνουμε;

Η διπλανή πτέρυγα πάλε, καμία σχέση. Φέρνει για παράδειγμα κάποιος ένα κουτί μπισκότα. Θα το χώσει στο συρτάρι του και θα τρώει κρυφά. Όπως έκαναν, φαντάζομαι και οι πολιορκημένοι στο Μεσολόγγι. Κάπως έτσι κάνουν και οι συνάδελφοι του άλλου γραφείου.

Δεν είναι ωραίο πράγμα. Το φαγητό φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, η μπουκιά έχει άλλη γλύκα, όταν την μοιράζεσαι.

Το αποκορύφωμα, όμως ήταν συναδέλφισα (ναι κουμέρα είναι αυτή που υποψιάζεσαι) από το άλλο γραφείο που πάντρεψε πρόσφατα την κόρη της. Μερικοί από εμάς μπόρεσαν και πήγαν στο γάμο, άλλοι πάλι όχι. Της ευχηθήκαμε την επόμενη μέρα και φυσικά δώσαμε και το φακελάκι. Στην Κύπρο, ζούμε και είθιστε να δίνεις μέρος του μισθού σου σε αγνώστους όταν παντρεύονται. Είτε επειδή είναι κόρη του αδελφού του τρίτου ξάδερφου της συμπεθέρας, είτε επειδή εργάζεσαι με κάποιον από τους γονείς, είτε επειδή είσαστε μαζί στο νηπιαγωγείο.

Την επόμενη μέρα του γάμου, η τύπισσα ήρθε δουλειά με ένα κουτί κεραστικά. Τι κάνουν οι περισσότεροι σε τέτοιες περιπτώσεις; Κερνούν τους συναδέλφους. Αλλά όχι. Τα έχωσε γρήγορα γρήγορα στο ψυγείο και κερνούσε όσους της εύχονταν διά φακελακίου. Ένα απλό να σας ζήσει, μια ευχή από καρδιάς δεν ήταν αρκετό… Χωρίς το χρηματικό αντίτιμο, κεραστικό γιοκ.

«Ελπίζω να είναι ωραίο» σχολίασε συνάδελφος που δεν έδωσε φακελάκι και δεν πήρε φυσικά κεραστικό. «Eatable» του απάντησα «κόπιασε να το μοιραστούμε».