Που είναι ο βρωμιάρης

Όσοι ανακατσιούν επί το κυπριακό, να μην διαβάσουν το post.

Προχτές τάισα την κόρη ‘Β. Η οποία Β σε αντίθεση με την Α είναι ένα παιδάκι τύπου Michelin. Τρώει πολύ, έχει δίπλες, ζαμπουρτούθκια και βουκούδες. Έφαγε όλη της την κρέμα, σιγά που θα χάριζε του σκύλου έστω και μία κουταλιά.

Όταν την έπιασα πάνω μου είπα να της παίξω. Κακή ιδέα. Ένα μωρό που μόλις έφαγε δεν το κάμνεις οοοοοοπα στον αέρα. Γιατί μεταξύ τρίτου και τέταρτου οοοοοοοπα προσγειώνεται πάνω σου ένας ξεγυρισμένος εμετός. Την άφησα κάτω με κοίταξε κακοφανισμένη θα σκεφτόταν και το μωρό τι στο καλό με έπιασε και την παράτησα απότομα και πήγα να μαζέψω.

Πρώτα έκανα το πάτωμα. Η μάνα μου λέει ότι το στομάχι έχει οξέα που τρώνε τα μάρμαρα (άκου θεωρία τώρα) έτσι πρέπει γρήγορα γρήγορα να μαζεύουμε τους εμετούς. Λες και αυτό είναι το πρόβλημα, αλλά τέλοσπαντων. Στη συνέχεια μάντρωσα το σκύλο που νόμιζε ότι κάτι παίζαμε και ήμουν στο πάτωμα σε στιλ Μάρθα Βούρτση να τρίβω. Μετά άλλαξα το μωρό.

Και μετά τις έβαλα στο αυτοκίνητο να πάμε στο φούρνο. Μόλις μπήκα μέσα μου έδωσε μια ξινίλα, μια άσχημη μυρωδιά. Κακό σημάδι σκέφτηκα τι στο καλό δεν καθαρίζουν εδώ μέσα; Κοίταξα τους πάγκους που ήταν γεμάτοι, αλλά κάτι αυτή η μυρωδιά δεν με άφηνε. Για αυτό αγόρασα ψωμί συσκευασμένο και γάλα, τι μπορεί να πάθω και έφυγα, αφού έριξα ένα βλέμμα όλο δηλητήριο στην πωλήτρια και σχολίασα στην κόρη Α ότι δεν θα ξαναπατήσουμε εδώ.

Επόμενη στάση ήταν το φαρμακείο. Πάλι τα ίδια. Πάλι η ίδια μυρωδιά. Πολύ βρώμικη αυτή η γειτονιά. What the hell ακουστά είχαν την καθαριότητα;

Η αλήθεια έλαμψε όταν μπήκα στο αυτοκίνητο. Η μύτη μου κτύπησε κόκκινο. Καλά ο φούρναρης δεν καθαρίζει, ο φαρμακοποιός είναι βρωμιάρης, αλλά το αυτοκίνητο γιατί είχε την ίδια μυρωδιά; Όταν έστριψα το κεφάλι να βάλω τη ζώνη είδα το λεκέ πάνω δεξιά στην ωμοπλάτη. Η κόρη Β με στόλισε με ένα ωραίο εμετό που δεν τον πήρα χαμπάρι. Ούτε ο φούρνος βρώμισε, ούτε το φαρμακείο. Ο λέτσας της υπόθεσης ήμουν εγώ.

Η περιοδεία κόπηκε απότομα. Πήγα σπίτι και έστειλα sms του πατέρα φαμίλια να συνεχίσει τα ψώνια.

Θέαμα στο Mall

Ναι εγώ ήμουν. Και να ήθελα να κρυφτώ πώς να μπορούσα άλλωστε, με είδαν όλοι. Ναι εγώ ήμουν η μάνα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης να σπρώχνει το παιδικό καροτσάκι με το ένα χέρι και με το άλλο να κρατά τη μεγάλη.

Εγώ ήμουν που αναστάτωσα το Mall γιατί είχα τη φαεινή ιδέα να πάω καταστήματα με δύο μώρα. Λογάριαζα να βάλω τη μεγάλη στο kid board τη μικρή στο καροτσάκι και να πάμε βόλτα. Να αλλάξω κάτι δώρα, να αγοράσω κανένα παντελόνι. Λογάριασα χωρίς το ξενοδόχο. Δεν κατάφερα να στήσω το kid board, και υποψιάζομαι ότι τζάμπα έδωσα τα 80 ευρώ. Η φίλη μου η Β. υπολόγισε πως άμα το χρησιμοποιήσω καμιά 300 φορές θα κάμω απόσβεση. Δεν με βλέπω.

Το kid board έμεινε στο αυτοκίνητο και εγώ με δύο μωρά στο χέρι. Της έταξα της κόρης Α ένα βιβλίο αν είναι φρόνιμη.

Μπήκαμε πρώτα στο Next. Πιστεύω οι πωλήτριες πρέπει να δούλεψαν υπερωρίες μετά που φύγαμε. Δεν κάνω πλάκα. Ανεμοστρόβιλος κανονικός μέσα σε 3 λεπτά ώσπου να πληρώσω, πρόλαβε να ρίξει στο πάτωμα όσα ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ έφτανε.

Στη συνέχεια δοκίμασα ένα κατάστημα με παπούτσια, ούτε καν θυμάμαι ποιο ήταν. Πως ήταν η Νέα Ορλεάνη μετά τον τυφώνα Κατρίνα; Έτσι το αφήσαμε φεύγοντας. Είναι πολύ πιθανόν η πωλήτρια να βάλει τη φωτογραφία μας σε κόκκινο κύκλο για να μην ξαπανατήσουμε εκεί. Και βέβαια σιγά που θα επιχειρήσω ξανά να πάω καταστήματα με δύο μωρά.

Έπρεπε όμως να επιβάλω τάξη. Πως όμως να επαναφέρω ένα δίχρονο που κυριολεκτικά τα έπαιξε από τη χαρά του; Μέσα στο Berska δώσαμε ρεσιτάλ. Η μια φώναζε θέλω να μείνω, η άλλη θα σου τραβήξω το αυτί. Ε, όταν η απειλή υλοποιήθηκε μας άκουσε το όλο το Mall. Θα μείνωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω έκλαιγε η κόρη. Εγώ θα φύγω και θα σε αφήσω, της έλεγα.

Μόλις πήγε να της περάσει ο καημός άρχισε να τρέχει μακριά. Ποιο είναι το ρεκόρ 50 μέτρων με παιδικό καροτσάκι; Το έσπασα στην προσπάθειά μου να την φτάσω. Και όταν την έφτασα δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και της έδωσα ένα χαστούκι. Μικρό μεν, αλλά το έδωσα.

Ναι εγώ ήμουν, που έλεγα ότι δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο, που πίστευα ότι τα πάντα λύνονται με διάλογο. Προ κόρων εποχών, έβλεπα μανάδες με παιδιά να ουρλιάζουν και σκεφτόμουνα τι σόι μανάδες είναι που δεν μπορούν να ελέγχουν τα παιδιά τους. Ύστερα όμως λέει μια παροιμία φέρνει ο φούρνος την πυρά. Τώρα κυκλοφορώ εγώ σε κατάσταση πανικού.

Ναι εγώ ήμουν.

Ομολογία ενός Τούρκου δημοσιογράφου

Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, το οποίο δημοσιεύεται στην έγκυρη εφημερίδα «Sabah», από τον Εngin Αrdic, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία, στηλιτεύεται ο τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου... Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει μια σειρά από αλήθειες τις οποίες το κεμαλικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει.

«ΑΝ διοργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα: “Θα πάρουμε πίσω την Πόλη”...

ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη... (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο!)

ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Ελληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Ηasan και τον γκρέμιζε κάτω... Α

Ν ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής και έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης... (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο!)...

ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά σταυρό...

ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα μας άρεσε;

Δεν θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, ώσπου θα ανακαλούσαμε τον πρεσβευτή μας από την Ελλάδα. Τότε γιατί το κάνετε εσείς αυτό κάθε χρόνο; Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε την Αλωση σαν να ήταν χθες;

Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή (μ΄ αυτές τις γιορτές που κάνετε) διακηρύσσετε σε όλον τον κόσμο ότι “αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήλθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία”.

Για ποιον λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση έξι αιώνων; Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια ημέρα θα δοθεί πίσω;

Μη φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατ. Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατ.· και αν ακόμη την πάρουν, δεν μπορούν να την κατοικήσουν.

Και οι δικοί μας που γιορτάζουν την Αλωση είναι μια χούφτα φανατικοί, μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

Ρε σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις ημέρες και τρεις νύχτες συνεχώς, τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς;

Αντί να περηφανευόμαστε για τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε για αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή με τη βία κατακτημένη...

Ακόμη και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μάνα, dolu=γεμάτη) αλλά προέρχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμη και η ονομασία της Ισταμπούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Εbliya Celebi “εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάμ”, τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το “εις την Πόλιν”.

Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι΄ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δεν μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια... Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη, χωρίς όμως πολλές φανφάρες...»

Του κόσμου τα βάσανα

Ήταν συγκλονιστικό. Τόσο συγκλονιστικό το ρεπορτάζ του Down Town για τα βάσανα του Brad Pitt και της Angelina Jolie που άφησα τα μώρα να κλαίνε, το νεροχύτη γεμάτο πιάτα, έκαψα το φαγητό, τον σκύλο χωρίς περίπατο και δεν έδωσα σημασία του πατέρα φαμίλια, προκειμένου να το διαβάσω.

Μέχρι τότε νόμιζα εμείς ότι είχαμε βάσανα και έννοιες. Κούνια που με κούναγε. Δεν θα ανεχτώ ξανά την Ι. να διαμαρτύρεται ότι τα τρία της μωρά είναι ιδιότροπα. Θα μαλώσω τη Μ. όταν θυμώνει με τον άντρα της επειδή δουλεύει ως αργά. Και δεν θα ξανακάνω παράπονο για τον δικό μου όταν προτιμά το Playstation από το να πλύνει πιάτα.

Γιατί τι είναι όλα αυτά τα μικροπροβλήματα μπροστά σε αυτά που τραβά η Angelina και ο Brad; Έξι παιδιά έχουν, που να προλάβουν να πάρουν ανάσα; Να δουν ο ένας τον άλλο, να γυρίσουν και καμιά ταινία να βγάλουν το παντεσπάνι της οικογένειας. Έτσι κατάντησαν να αποξενωθούν. Εδώ και δύο χρόνια δεν έκαμαν σεξ. Δύο χρόνια. Ούτε δύο βδομάδες, ούτε δύο μήνες.

Τώρα σύμφωνα με το Down Town περνούν πολύ καλά μαζί, αλλά δεν βλέπουν ο ένας τον άλλο ερωτικά. Η σχέση τους κύλισε από τον έρωτα στην αγάπη και τη συντροφικότητα. Με αποτέλεσμα η Angelina να αναζητά σημασία σε γυναικείες αγκαλιές και ο Brad να καπνίζει αβέρτα μπάφους. Μέσα στο σαλόνι κιόλας. Σε αυτό βέβαια ένα φταίξιμο θα του ρίξω. Κότζαμ σπίτι με δεκάδες δωμάτια, στο σαλόνι βρήκε και αυτός να καπνίσει; Απαράδεκτα πράγματα, ας πήγαινε στο υπόγειο.

Έτσι η Angelina δεν τον εμπιστεύεται. Γιατί σου λέει, μια νύχτα κύριε θέλησα να βγω και εγώ έξω και σου άφησα τα παιδιά και μου έκανες το σπίτι τεκέ. Να του δώσω όμως ένα κομματάκι δίκαιο του όμορφου όμως. Έξι μωρά είναι αυτά, τα βγάζεις πέρα με έξι μωρά; Εγώ δύο έχω και ώρες ώρες σκέφτομαι να το ρίξω στα σκληρά. Φαντάζεσαι να έχεις έξι;

Γιατί δεν χωρίζουν, είναι η εύλογη η απορία. Το ρεπορτάζ έχει την απάντηση σε αυτό. Η Angelina βρήκε στον Brad το στήριγμα που έψαχνε σε όλη της τη ζωή, γιατί είναι καταθλιπτική. Τόνους φάρμακα και ναρκωτικά έχει καταναλώσει. Πριν όμως, τώρα είναι μάνα. Έτσι είναι, όταν γίνουμε μάνες το παρελθόν το ξεγράφουμε με μια μονοκοντυλιά. Ο δε Brad είναι ευχαριστημένος που έγινε πολύτεκνος και ας μην του κάθεται η Αngelina.

Ζάβαλι μου, πόσα προβλήματα να αντέξουν, πόσα βάσανα να καταπιούν. Κότζαμ κοπέλα, κότζαμ παλικάρι. Αυτά είναι βάσανα, όχι τα δικά μου.

Ναι Βίκτωρα, ναι Ειρήνη

Για μένα το καλύτερο δελτίο ειδήσεων το έχει το BBC, όταν δεν ενημερώνομαι από εφημερίδες, Internet και blogs. Στρωτό, συγκροτημένο, σφικτό δελτίο, χωρίς περιττές ειδήσεις. Με ανταποκριτές σε όλο τον κόσμο. Για να παίξει μια είδηση πρέπει να είναι διπλά και τριπλά τσεκαρισμένη. Και επίσης με δημοσιογράφους που γνωρίζονται μεταξύ τους και δεν χρειάζεται να κάνουν συστάσεις κάθε 15 δευτερόλεπτα.

Στην Κύπρο τα τηλεοπτικά δελτία τα βρίσκω επιεικώς χάλια. Είναι τόσο Κυπροποιημένα, τόσο στραμμένα στην τοπική επικαιρότητα, που βλέποντας τα κάποιος που δεν ξέρει, θα νομίζει πως η Κύπρος είναι μια χώρα στο μέγεθος της Ρωσίας, που έχει την επιρροή της Αμερικής και τις δυνατότητες της Κίνας. Ό,τι κινεί τα νήματα της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας.

Στην Κύπρο, επίσης τα κανάλια έκοψαν τα ρεπορτάζ. Υποθέτω μιμούνται τα κανάλια στην Ελλάδα, αλλά εκεί έχουν δημοσιογράφους που μπορούν να πάρουν πάνω τους μια συζήτηση, να στριμώξουν και να κάνουν χιούμορ. Αντίθετα σε μας, οι δημοσιογράφοι, άσχετοι τις περισσότερες φορές, αντί να ενημερώνουν τους πολίτες, φανερώνουν στον τηλεοπτικό φακό την άγνοια τους. Ε δεν είναι δυνατόν ένας δημοσιογράφος που καλύπτει για παράδειγμα πολιτικά να τον βάζεις να σχολιάζει όλα τα θέματα, από σεισμούς μέχρι αστυνομικά.

Οι δημοσιογράφοι της κυπριακής τηλεόρασης, όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι τουλάχιστον παίρνουν το ρόλο τους πολύ πιο σοβαρά από ό,τι πρέπει. Θεωρούν τους εαυτούς αυθεντίες και δεν δέχονται αντιρρήσεις. Δρουν μονοκόμματα. Και δεν έχουν χιούμορ.

Αλλά αυτό που μου την σπάει πολύ, είναι η ανάγκη τους να συστήνονται συνεχώς. «Θα ανοίξουμε παράθυρο στον κόσμο με την Ειρήνη Οικονομίδου» προαναγγέλλει ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος στο Mega για παράδειγμα. Τσουπ η Ειρήνη Οικονομίδου στο παράθυρο.

Β.Π. Καλησπέρα Ειρήνη Οικονομίδου (Το έχουμε εμπεδώσει ότι είναι η Ειρήνη Οικονομίδου, έλεος)

Ε.Ο. Καλησπέρα Βίκτωρα Παπαδόπουλε.

Β.Π. Ειρήνη (ευτυχώς παραλείπεται το επίθετο κάποιες φορές) ο αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα πραγματοποιεί επίσκεψη στην Ιαπωνία.
Ε.Ο. Ναι Βίκτωρα Παπαδόπουλε πολύ σημαντική η επίσκεψη Ομπάμα στην Ιαπωνία.

Β. Π. Ας δούμε το βίντεο τώρα.

Και εδώ πέφτει το βίντεο. Και θα περίμενε κανείς ότι μετά από τόσες φορές που είπαν τα ονόματά τους να έχουν χωνέψει ότι μιλά ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος με την Ειρήνη Οικονομίδου, αλλά γρήγορα έρχεται η διάψευση, καθώς περνούν στο δεύτερο θέμα.

Β. Π. Λοιπόν Ειρήνη Οικονομίδου, άλλη μια βομβιστική επίθεση συγκλόνησε χθες το Αφγανιστάν.

Ε.Ο. Βίκτωρα Παπαδόπουλε, στη διάρκεια της επίθεσης σκοτώθηκαν 15 άνθρωποι, ενώ απειλείται η σταθερότητα στην περιοχή.

Β. Π. Μάλιστα, Ειρήνη Οικονομίδου την ώρα της επίθεσης στο Αφγανιστάν ήταν και η Χίλαρι Κλιντον.

Ε.Ο. Ναι Βίκτωρα (πάλι έξω το επίθετο) η Χίλαρι Κλίντον είχε συνομιλίες με την πολιτική ηγεσία του Αφγανιστάν.

Τα ίδια και χειρότερα στο Sigma. Εκεί για τα διεθνή θέματα δεν κάνουν καν ρεπορτάζ. Βγαίνει ο δημοσιογράφος από το στούντιο, κάνει την απαραίτητη κουβέντα με τον εκφωνητή Ναι Ευτυχία Αντρέου, Ναι Νικήτα (για κάποιο λόγο οι συνάδελφοι του Νικήτα δεν τον λένε με το επίθετό του) λέει τα δικά του, πίσω παίζουν πλάνα από την είδηση και τέλος.

Τα τραγούδια της μιζέριας

Τα ακούμε, τα χορεύουμε, τα νιώθουμε δικά μας. Και όταν το καλοσκεφτούμε τα τραγούδια αυτά είναι συνώνυμο της μιζέριας και της απογοήτευσης. Για τι λάθος αγάπες μιλούν, για σφάλματα που επαναλαμβάνονται, για καταστάσεις που ένας λογικός άνθρωπος θα μάζευε τα μπογαλάκια του και θα έφευγε. Όχι στον κόσμο των μίζερων τραγουδιών. Εκεί είναι απολύτως φυσιολογικό να κλαις με τις ώρες, να σκέφτεσαι για χρόνια το ρεμάλι που αγάπησες και να τον περιμένεις να γυρίσει πίσω. Φτιάχνω το top ten της μιζέριας. Δεκτές εισηγήσεις και προτάσεις. Απολογούμαι εκ των προτέρων για παραλείψεις…

Νούμερο 10
Η ταμπακιέρα, Χάρις Αλεξίου
Ποτέ δεν μ’ άφησες να δω μιαν άσπρη μέρα
και σου γουστάρει πάντα να με τυραννάς
Κι ίσως μου χάρισες αυτή την ταμπακέρα
για να μου γίνει και το κάπνισμα βραχνάς

Νούμερο 9
Στέλος Καζαντζίδης, Εγώ γεννήθηκα μονάχα να πονάω
Εγώ γεννήθηκα μονάχα να πονάω
και μαύρες ώρες στην ζωή μου να περνάω
και εσύ ακόμα που σε λατρεύω
μου δίνεις πόνο για πληρωμή αχ αχ αχ

Νούμερο 8
Στράτος Διονυσίου, Αφιλότιμη
Ήμουνα μοναχοπαίδι ήμουνα μοναχογιός
και ’χω γίνει ψυχοπαίδι κι έχω γίνει παραγιός
Στην δική σου την καρδιά αφιλότιμη
πόσο λάθος με μετράς αφιλότιμη, Αφιλότιμη
Ήμουνα ο νοικοκύρης, ήμουνα ο σεβνταλής
κι έχω γίνει μουσαφίρης, κι έχω γίνει κουρελής

Νούμερο 7.
Δέσποινα Βανδή, Λάθος Άνθρωπος
Και πάλι βρήκα
Το λάθος άνθρωπο για ν' αγαπήσω
Μα τώρα είν' αργά για να γυρίσω
Μαζί σου έχω αγάπη μου δεθεί

Νούμερο 6
Το χαστούκι, Σοφία Βέμπο
Χτύπα λοιπόν χτύπα γερά
Χτύπα με ακόμα μια φορά
Αφού το κέφι σου το θέλει
Μα να θυμάσαι όπου πας
Είν’ ανανδρία να χτυπάς
Ένα ανθρώπινο κουρέλι

Νούμερο 5
Δεν θέλω να ξέρεις, Άννα Βίσση
Δε θέλω να ξέρεις πως για σένα είμαι σκόνη είμαι χώμα
Δε θέλω να ξέρεις πως για σένανε πίνω είμαι λιώμα
Δε θέλω να ξέρεις πως για σένα βουλιάζω σε κώμα
Σα παλιά ζωγραφιά λίγο λίγο μου φεύγει το χρώμα
Δε θέλω να ξέρεις πως για σένα είμαι σκόνη είμαι χώμα
Δε θέλω να ξέρεις πως για σένα υπάρχω ακόμα

Νούμερο 4
Πέγκυ Ζήνα, Δεν είμαι τίποτα
Δεν είμαι τίποτα, μα σ’ αγαπώ
μόνο κοντά σου γίνομαι κάτι
Δεν είμαι τίποτα, μα σ’ αγαπώ
είμαι μια θάλασσα νεκρή χωρίς αλάτι
Σήμαν’ η ώρα της μοναξιάς
κι εγώ βουλιάζω στα ψέματά σου
Είμαι ο ίσκιος μιας αγκαλιάς
η προδομένη του έρωτά σου

Νούμερο 3
Λίτσα Διαμάντη, Τα λόγια σου βαριά ναρκωτικά
Πόσο θα 'θελα να φύγω μακριά σου
Μα δεν κάνω ένα βήμα παραπάνω
Είναι ψεύτικα τα λόγια της καρδιάς σου
κι όμως κάθομαι κοντά σου κι όλο χάνω
Τα λόγια σου βαριά ναρκωτικά
σε άλλους κόσμους μαγικούς με πάνε
Μαχαίρια οι αλήθειες στην καρδιά
Συνήθισα και πια δεν με πονάνε

Νούμερο 2
Χάρις Αλεξίου, Λίγα ψύχουλα αγάπης σου γυρεύω
Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω
κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω
Αυτά τα λίγα ψιχουλάκια αν θα μου τάξεις
σου τα πληρώνω μ’ οποιαδήποτε τιμή
Και θα τα πάρω κι αν ακόμα τα πετάξεις
όπως πετάνε σ’ ένα σκύλο το ψωμί

Νούμερο 1.
Μαρινέλα, Ο άνθρωπος μου
Χρόνια και χρόνια με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα δεν με πονάει, γιατί
Και ζω κοντά του μες την μιζέρια
χειμώνες τώρα και καλοκαίρια, γιατί
Και με βαριέται και μ' άλλες πάει
και μου τα παίρνει και με χτυπάει, γιατί

Πάμε Ραμάλα

Η ιδέα μου ήρθε διαβάζοντας για την κατεδάφιση εβραϊκών οικισμών στα παλαιστινιακά εδάφη. Και είναι η απάντηση στη βία του κυπριακού ποδοσφαίρου. Όχι δεν θα ρίξουμε κάτω τα γήπεδα, για να γλυτώσουμε από τους χούλιγκαν. Θα μεταφέρουμε το κυπριακό πρωτάθλημα στη Ραμάλα και στη Χεβρώνα. Η Ομόνοια, το Αποέλ, η ΑΕΛ και γενικά όλα τα καλά παιδιά να μεταβαίνουν στα παλαιστινιακά εδάφη να παίζουν. Μαζί τους εννοείται θα παίρνουν και τους οπαδούς τους. Είναι και κοντά δεν πιστεύω να τους πειράξει ιδιαίτερα.

Τα οφέλη είναι μεγάλα. Πέρα του ότι θα τους ξεφορτωθούμε και θα ησυχάσουμε, θα είναι μια τονωτική ένεση για την οικονομία των παλαιστινίων. Στο κάτω κάτω τι φωνάζουμε ότι είναι αδέρφια μας και ότι έχουμε κοινούς αγώνες; Ας τους το δείξουμε εμπράκτως.

Επιπλέον, θα μάθουν οι οπαδοί των ομάδων να δέρνουν και να ρίχνουν πέτρες από πρώτο χέρι. Τόσα χρόνια οι Παλαιστίνιοι εναντίον των Εβραίων έγιναν έξπερ. Από τους καλύτερους θα ξεσηκώσουν τις τεχνικές, έτσι όταν θα μαλλώνουν, να είναι σίγουροι ότι δεν θα σπάζουν απλώς κεφάλια, αυτοκίνητα, βιτρίνες, θα τα διαλύουν. Την επόμενη φορά δεν θα καταλήξουν στην εντατική και στις πρώτες βοήθειες. Βουρ στο υπόγειο του νοσοκομείου, που είναι το νεκροτομείο.

Επίσης, όταν θα βαρεθούν να χτυπιούνται Ομονοιάτες Αποελίστες, Ανορθωσιάτες κτλ κτλ κτλ θα μπορούν να συμπράξουν με τους Παλαιστινίους και να χωριστούν σε Φατάχ vs Χαμάς. Οι τσακωμοί θα αποκτήσουν άλλο νόημα. Γιατί είναι διαφορετικό να πλακώνεσαι για την πλάκα, και διαφορετικό για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη Λωρίδα της Γάζας.

Υπάρχει επίσης και το ενδεχόμενο, όταν θα παρουσιαστούν ισραηλινοί στρατιώτες να τα βρουν μεταξύ τους. Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, δεν είναι καλή τεχνική. Κάποτε όμως φέρνει αποτελέσματα. Στο κάτω κάτω μπορεί μπροστά στα ισραηλινά τανκ μπορεί να δούμε Ομονοιάτες και Αποελίστες να βοηθούν ο ένας τον άλλο να γλυτώσουν. Για το τελευταίο δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.

Τέλος, υπάρχει και ένα άλλο όφελος. Όταν επιτέλους θα ξεκουμπιστεί το κυπριακό ποδόσφαιρο από την Κύπρο, μπορούμε να δεντροφυτεύσουμε τα γήπεδα των ομάδων μας και να έχουμε περισσότερα πάρκα. Θα γλυτώσουμε από τις αθλητικές ραδιοφωνικές εκπομπές, από την αθλητική δημοσιογραφία και από τους αθλητικούς παράγοντες.

Ένα εσπρέσο George

Τι ωραίο πράγμα να ξυπνάς το πρωί και να βυθίζεσαι σε μια κούπα καφέ. Να τον φτιάχνεις σιγά, σιγά, να αναπνέεις τη μυρωδιά του την ώρα που ανοίγεις το κουτί, να τον απολαμβάνεις γουλιά, γουλιά. Αυτά όταν έχεις χρόνο. Διαφορετικά ο George Clooney προτείνει nespresso.

Εύκολα πράγματα. Μικρή μηχανή, βάζεις την καψούλα μέσα και έχεις ωραίο μυρωδάτο καφέ. Από τη μια η έλλειψη χρόνου, από την άλλη ο George ήταν αρκετά για να πω του πατέρα φαμίλια, ότι θα αγοράσω μια μηχανή nespresso. Μικρή σε όγκο, μεγάλη σε ευκολία. Και το κατάστημα Nespresso σε σχετική κοντινή απόσταση για να αγοράζω τις καψούλες.

Ο πάτερ φαμίλιας είναι ένας καταπληκτικός άντρας. Δεν τον κάμνω φοινιτζιά επειδή είναι το στεφάνι μου. Τον αγαπώ πολλά. Είμαστε όμως εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Τώρα που το σκέφτομαι, τα κοινά στοιχεία που έχουμε είναι ελάχιστα. Αντιδρούμε διαφορετικά, σκεφτόμαστε διαφορετικά, ενεργούμε διαφορετικά. Παρόλα αυτά τα βρίσκουμε και περνούμε μια χαρά.

Όταν του είπα ότι θα αγοράσω τη nespresso μου είπε ότι θα αναλάβει εκείνος δράση. Και βρέθηκα να έχω μια από τις καλύτερες μηχανές για καφέ, που κάνει και espresso και καπουτσίνο, και φίλτρου νομίζω. Ενδεχομένως, να κάνει και άλλα πράγματα. Γενικά έχει πολλά κουμπιά, έχει όγκο και φυσικά μας έκατσε τριπλάσια τιμή.

Πρακτικότητα vs gadget σημειώσατε δύο. Οι άντρες αγαπούν τα μηχανήματα, ακόμη και αν δεν τα χρησιμοποιούν. Όταν θα αγοράζαμε μηχανή κουρευτική για το γρασίδι, ο πάτερ φαμίλιας δεν αρκέστηκε σε μια μηχανή. Πήρε τρεις. Για να καθαρίζουμε τη βεράντα πήρε επαγγελματικό κομπρεσόρο και ειδικές βούρτσες, λες και θα ανοίγαμε συνεργείο καθαρισμού. Όταν θα σπάσει το σίδερο των ρούχων, τον έχω ικανό να αγοράσει πρέσα, όπως έχουν τα καθαριστήρια.

Πάντως, η μηχανή κάνει πολύ καλό καφέ. Απλά, θέλει μεγαλύτερη διαδικασία. Και πιάνει περισσότερο χώρο, πάνω στον ήδη στοιβαγμένο με 1000 άσχετα πράγματα, πάγκο. Όμως δεν έμαθα ακόμη να τη δουλεύω. Δεν είναι ότι την έχω πάρει με στραβό μάτι. Mια προκατάληψη εναντίον της την έχω. Πρέπει να την ξεπεράσω και να την βάλω μπρος. Θα φτιάχνω καφέδες μέχρι να κάνω απόσβεση.

back to the future

Με την Κ. είπαμε να διοργανώσουμε ένα πάρτι, όπως τότε που είμαστε γυμνάσιο άντε το πολύ λύκειο. Τέλη δεκαετίας ’80 αρχές ’90 για να εξηγούμαστε. Είπαμε όσοι έρθουν θα πρέπει να φορέσουν ρούχα από εκείνη την περίοδο. Πράγμα σχετικά εύκολο, γιατί φέτος τα ΄80’s έκαμαν δυναμικό comeback ετοιμαστείτε για βάτες, κολάν και μποτάκια ως τον αστράγαλο (γιαξ). Το όλο λουκ ολοκληρώνεται με τη φράντζα τον 10 εκατοστών πατημένη στη λακ.

Μετά αρχίσαμε να προετοιμάζουμε τη μουσική. Θυμηθήκαμε τους Duran Duran, τη Madonna, τον μακαρίτη (πλέον ένας είναι ο μακαρίτης, Michael Jackson), τους Roxette και πάει λέγοντας. Λέω να κάνω αρχή χορεύοντας slow το Especially for you με τον πατέρα φαμίλια… Θα αφήσω το Material Girl για την Κ.

Μετά έπεσε το θέμα του ποτού. Την εποχή εκείνη δεν πίναμε. Άτε το πολύ όταν χτυπούσαμε καμιά Αμάντας και η ώρα 1 να είστε πίσω εφώναζε η μάνα μου, να κατεβάζαμε με κάθε φόβο, τότε υπήρχε η απειλή ότι κάτι θα μας έριχναν κάτι στο ποτό, κανένα peach snap ή οι πιο τολμηροί ουίσκι κόουκ. Έτσι το ζητούσαμε όχι ουίσκι με κόκα κόλα. Η εκδοχή να τη βγάλουμε χωρίς αλκοόλ απορρίφθηκε ασυζητητί. Το καλό όταν περάσεις τα 20 μπορείς να πίνεις όσο θέλεις και όποτε θέλεις χωρίς τύψεις.

Τρως όμως με τύψεις. Για αυτό στο πάρτι ρετρό με την Κ. δεν θα έχουμε τα συνηθισμένα καναπέδακια που κάνουν τώρα. Θα έχουμε τσιπς, τρεις τουλάχιστον διαφορετικές γεύσεις και μπόλικο ποκ κορν, που τότε βέβαια το λέγαμε σιταροπούλα.

Τον καιρό εκείνο, επίσης, όταν πηγαίναμε σε πάρτι φίλων μας οι γονείς έλειπαν. Στην περίπτωση μας όμως εμείς θα είμαστε οι γονείς. Επομένως αποκλείσαμε τα παιδιά.

Δίλημμα. Να παίξουμε μπουκάλα ή να το αφήσουμε για άλλη μέρα; Τότε είχε πλάκα και ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία να φιληθούμε. Τώρα αν μου πέσει ο κουμπάρος, τι να κάμω;

ο άντρας πρότυπο

Ακουσα πολλά pathetic τραγούδια στη ζωή μου, ελληνικά και ξένα. Αλλά τούτο νομίζω άνετα κερδίζει με διαφορά το πρώτο βραβείο.




Ο άνθρωπός μου

Χρόνια και χρόνια με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα δεν με πονάει, γιατί
Και ζω κοντά του μες την μιζέρια
χειμώνες τώρα και καλοκαίρια, γιατί
Και με βαριέται και μ' άλλες πάει
και μου τα παίρνει και με χτυπάει, γιατί

Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπός μου

Δεν είναι γόης δεν είναι ωραίος
και κολυμπάει μέσα στο χρέος, γιατί
κι ένα κοστούμι μονάχα έχει
που το φοράει χιονίζει βρέχει, γιατί
κι όλο τα πίνει κι όλο τα σπάει
κι όλο σε μένα μετά ξεσπάει, γιατί

Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπός μου

Δεν μού μιλάει για το φεγγάρι
κι ένα λουλούδι δεν μου 'χει πάρει, γιατί
Μονάχα πίκρες μου 'χει χαρίσει
ποτέ δεν μου 'χει γλυκομιλήσει, γιατί
Ποτέ δεν μου 'χει χαμογελάσει
κι ο έρωτάς του μ' έχει γεράσει, γιατί

Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπός μου

Αναζητώντας το χαμένο χρόνο

Μπήκα στο Μετροπόλιταν κάπως βιαστικά. Ένα διάλειμμα από τη δουλειά δεν μπορεί να κρατά πολλή ώρα. Καλού κακού έκαμα από πριν την παραγγελία μου. Πήγα στο ταμείο για να πληρώσω. Οι πωλήτριες με ξέρουν, ήταν εποχές όπου ήμουν μέγας χορηγός του βιβλιοπωλείου. Ανταλλάξαμε τα νέα μας.

Πήρα τα βιβλία, κοίταξα την κοπέλα και της χαμογέλασα. «Κάποτε, διάβαζα ένα βιβλίο την ημέρα, τώρα μετά με δύο παιδιά άστα να πάνε», την πληροφόρησα. «Κάποτε έκτιζα τη μέρα, τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα», ήταν η απάντηση όχι της πωλήτριας που με κοίταζε με συγκαταβατικό ύφος, αλλά της Χαρούλας από το ipod.

Στην π.κ (προ κόρων) εποχή ο χρόνος δεν ήταν σημαντικό θέμα. Με εξαίρεση τα deadlines στη δουλειά, δεν είχα ιδιαίτερο άγχος. Υπήρχε μπόλικος για όλα. Χωρίς κανένα λόγο θα μπορούσα να βρεθώ οπουδήποτε, να κάνω οτιδήποτε. Με την παρέα, δεν προγραμματίζαμε τίποτε, και όμως κάναμε τα πάντα.

Τώρα ζω με το κινητό στο χέρι. Για να βλέπω την ώρα, για να καταγράφω όλα όσα πρέπει να γίνουν, για να βάζω reminder ακόμη και για τα πιο απλά. Γενέθλια, ραντεβού στον παιδίατρο, να περάσω από φαρμακείο. Βλέπω συνέχεια την ώρα, μετρώντας τις αντοχές μου για το τι πρέπει να κάνω. Για να βρεθούμε με την παρέα, πρέπει να το οργανώσω από μέρες. Για να κάνω κάτι για τον εαυτό μου το κλωθογυρίζω στο νου μου από πριν. Φταίει ο ανάδρομος Ερμής, επιμένει η Κ. όταν την τελευταία στιγμή πέφτει αναβολή.

Νιώθω τύψεις που παλεύω με το χρόνο και στο τέλος βγαίνω ηττημένη. Οι τύψεις όμως είναι άχρηστες. Δεν υπάρχει λόγος να τα βάζω μαζί μου, που τρέχω σαν τρελή. «Και εγώ που δεν έχω παιδιά, διαβάζω μόλις ένα βιβλίο τη βδομάδα», μου είπε η κοπέλα στο Μετροπόλιταν. Μια παρηγοριά είναι και αυτό. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε όλοι. Τρέχουμε συνεχώς, νοσταλγούμε εποχές ανέμελες, όπου ο χρόνος δεν μας κυνηγούσε αμείλικτα, ξεχειλώνουμε το πρόγραμμά μας για να χωρέσει όλα όσα θέλουμε να κάνουμε.

Ε, Προυστ τον βρήκες το χαμένο χρόνο που αναζητούσες;

Ξυλοκόπησαν blogger

Θύμα απαγωγής και ξυλοδαρμού από τρεις «πράκτορες με πολιτικά» έπεσε την περασμένη Παρασκευή στην Αβάνα η Γιοάνι Σάντσες, η Κουβανή μπλόγκερ που έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία για το μπλογκ της Generacion Υ, η οποία θεωρείται από το κουβανικό καθεστώς «αντεπαναστάτρια» και «εχθρός του κράτους».

Όπως κατήγγειλε η 34χρονη Σάντσες, βρισκόταν μαζί με έναν φίλο της, τον Ορλάντο Λουίς Πάρντο, στη συνοικία Βεντάντο της Αβάνας και κατευθύνονταν προς το προσυμφωνημένο σημείο εκκίνησης μιας διαδήλωσης εναντίον της βίας, όταν ξαφνικά πετάχτηκαν μπροστά τους βγαίνοντας από ένα «μαύρο κινεζικό αυτοκίνητο» τρεις πράκτορες με πολιτικά. «Με χτύπησαν και με έσπρωξαν βίαια μέσα στο αυτοκίνητο», δήλωσε το Σάββατο η Σάντσες. «Έστριψαν τους καρπούς μου πολύ δυνατά, με χτύπησαν στην πλάτη, στην περιοχή των νεφρών και όταν κάποιοι προσπάθησαν να παρέμβουν τους είπαν πως είμαστε αντεπαναστάτες».

Η απαγωγή της Σάντσες και του Πάρντο διήρκεσε μόνο μισή ώρα, οι «ασφαλίτες» τους εγκατέλειψαν σε ένα σημείο κοντά στο σπίτι της. «Πονάω παντού, νιώθω σαν μια ηλικιωμένη που υποφέρει από ρευματισμούς», δήλωσε η 34χρονη την επομένη. «Παρόλα αυτά, το πνεύμα της μπλόγκερ παραμένει άθικτο. Απάντησαν στα λόγια με τη βία. Είναι το μόνο πράγμα που ξέρουν να κάνουν. Δεν ξέρω πώς θα το εξηγήσω στον γιο μου. Αλλά δεν θα σταματήσω να γράφω».

Σ’ έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω

Στην Κύπρο όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ο ένας τον άλλο. Μια κουκκίδα τόπος που είμαστε αν δεν είμαστε συγγενείς, είμαστε φίλοι και αν δεν γνωρίζουμε κάποιον τον ίδιο, σίγουρα ξέρουμε κανένα συγχωριανό, συγγενή, φίλο κτλ κτλ κτλ. Εδώ στην Τζαμάικα πήγε ένας συνάδελφος για μήνα του μέλιτος πριν λίγο καιρό και έπεσε πάνω σε Κυπραίο γνωστό του.

Άρα κ. Ερωτοκρίτου του Αποέλ, δεν γίνεται να μην αναγνωρίζετε όπως λέτε τον ΠΑΝ. ΣΥ.ΦI. Τους οργανωμένους τους ξέρετε και τους αναγνωρίζετε ένα ένα, γιατί είναι δημιούργημά σας. Παιδιά δικά σας. Όπως είναι παιδιά της Ομόνοιας οι δικοί της οργανωμένοι, όπως είναι και όλων των ομάδων. Όταν τόσο καιρό τους ανέχεστε, τους καλοπιάνετε, τους χαϊδεύετε τα αυτιά, όταν όλοι οι άλλοι θέλουν να τους τα τραβήξουν, δεν μπορείτε να φωνάζετε τώρα που δεν σας εξυπηρετούν. Δεν γίνεται. Για αυτό, μην εκνευρίζεστε και μην θυμώνετε. Την επόμενη φορά, προτού σας τα κάμουν λιλίτσια που λέμε στα κυπριακά, φροντίστε να τους κρατήσετε μακριά.

Καλά να του κάνουν

Πάντα ήμουν εναντίον της θανατικής ποινής. Αν ζούσα στις Ηνωμένες Πολιτείες θα ήμουν ένας από αυτούς που διαδηλώνουν έξω από τις φυλακές, κάθε φορά που ένας θανατοποινίτης πάει για εκτέλεση, ζητώντας την κατάργησή της. Ζω όμως στην Κύπρο, που η τελευταία φορά που έγινε χρήση της, αν θυμάμαι καλά ήταν πριν κάμποσες δεκαετίες.

Την πρώτη φορά που κράτησα τις κόρες μου αγκαλιά τους υποσχέθηκα ότι δεν θα αφήσω κανένα να τις βλάψει. Και το εννοώ. Νιώθω ικανή να σκοτώσω, που λέει ο λόγος, προκειμένου να τις προστατεύσω.

Στη Σαουδική Αραβία, δικαστήριο καταδίκασε σε θάνατο δι' αποκεφαλισμού και σταύρωση, έναν 22χρονο άντρα, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για τον βιασμό πέντε παιδιών και το θάνατο ενός από αυτά. Η είδηση είναι φρικτή. Είναι και πέρα για πέρα αληθινή. Σκέφτεσαι ποιο τέρας μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι; Η αλήθεια, είναι όμως πως τέτοια τέρατα κυκλοφορούν πολλά στον κόσμο.

Οι διεθνείς οργανισμοί προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατηγορούν τη Σαουδική Αραβία ότι εφαρμόζει δρακόντεια δικαιοσύνη», εκτελώντας δημόσιους αποκεφαλισμούς δολοφόνων, βιαστών και εμπόρων ναρκωτικών. Μέχρι στιγμής, φέτος, έχουν ήδη εκτελεστεί 40 άτομα. Πόσοι από αυτούς να ήταν άραγε αθώοι; Πόσοι να ήταν ένοχοι;

Διαβάζοντας την είδηση η πρώτη μου σκέψη ήταν «καλά να του κάνουν». Και αμέσως μετά ντράπηκα, γιατί ένιωσα ότι ξεπουλώ τις αρχές μου. Όμως δεν σταμάτησα να πιστεύω πως «καλά του έκαμαν». Και αν ζούσα στη Σαουδική Αραβία, το πιο πιθανόν να ήμουν ανάμεσα στο πλήθος που θα χάζευαν την εκτέλεση.

Οι άνθρωποι αλλάζουν μεγαλώνοντας, διαφοροποιούνται οι απόψεις, οι στάσεις, οι αντιστάσεις μας. Είναι κακό να αλλάζουμε γνώμη; Είναι κακό να διαφοροποιούμε τις αρχές μας; Ίσως κακό είναι να παραμείνουμε οι ίδιοι, προσκολλημένοι στο παρελθόν. Τίποτε δεν παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο. Ούτε καν οι αρχές για τις οποίες κάποτε ήμασταν έτοιμοι να θυσιάσουμε τα πάντα.

Εμμονές

Ο συνάδελφος δίπλα έχει τις μαύρες του. Παράγγειλε το νέο version του Pro Evolution και λόγω της απεργίας στα βρετανικά ταχυδρομεία (Oh my God) το κουτί παραμένει στοιβαγμένο, κάπου στο Λονδίνο. Ο πάτερ φαμίλιας, από την άλλη ήταν πιο προνοητικός. Πήγε στο Public και το αγόρασε. Έδωσε μεν καμιά 20 ευρώ περισσότερα από το συνάδελφο, αλλά τουλάχιστον το έχει.

Από την ημέρα που το πήρε, τον χάσαμε. Τις πρώτες μέρες το τέσταρε, έλεγε. Μετά δεν ξέρω, απλά κρατά το μοχλό και παίζει. Όλα τα άλλα έχουν εκμηδενιστεί. Ο κόσμος να χαλάσει γύρω του δεν καταλαβαίνει τίποτε. Ούτε όταν ο σκύλος γαβγίζει, η κόρη Ά δίνει ρεσιτάλ αταξίας και η κόρη ΄Β κλαίει και να πεινά. It’s music to his ears. Ακόμη και με σεξ, προσπάθησα να τον δελεάσω να αφήσει το μοχλό, αλλά τίποτε. Έφαγα κατάμουτρα μια βαριά ήττα από το Pro.

Η Ι. φίλη κολλητή από αμνημονεύτων ετών, λέει ότι τα ίδια περνά και εκείνη με τον δικό της πάτερ φαμίλια. Όχι μόνο με τη νέα έκδοση του Pro αλλά με την καινούργια έκδοση του κάθε gadget που έχει. Αγόρασε νέο laptop; Έχει update το iphone ή το itunes? Θα κάτσει με τις ώρες, τις μεταμεσονύχτιες συγκεκριμένα να παιδεύεται, να κατεβάζει προγράμματα, να κάνει format μέχρι να το φέρει στην επιθυμητή κατάσταση.

Υποθέτω είναι κάτι που τους πιάνει τους άντρες, κάτι που οι περισσότερες γυναίκες δεν καταλαβαίνουμε. Ίσως είναι θέμα ενός συγκεκριμένου γονιδίου, όπως η φαλάκρα για παράδειγμα, που κληρονομείται από πατέρα σε γιο. Μπορεί, βέβαια να είναι και καμιά αρρώστια. Ένας ιός που εισχωρεί στον εγκέφαλό τους και εξουδετερώνει τις άλλες λειτουργίες.

Ότι και να είναι πάντως, γιατρειά δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Αν δεν είναι το Pro θα είναι κάτι άλλο. Και αν δεν είναι το iphone θα είναι μια άλλη συσκευή που θα τους κρατά, μακριά από την πραγματικότητα.

Δεν παραπονιέμαι. Όπως σοφά υποστηρίζει η Ι. τυχερές είμαστε στην ατυχία μας που είναι κολλημένοι με θέματα τεχνολογίας. «Φαντάζεσαι, πως θα ήταν να έπαιζαν αππάρους ή χαρτιά;» καταλήγει. Έχει δίκαιο. Εκατό φορές προτιμότερο το Pro 10 από το Φάντη Βαλέ και το Έλα Ρίκο μου.