Όλα του γάμου δύσκολα

Η ξαδέλφη παντρεύεται λίαν συντόμως, η ώρα η καλή. Προσπαθώ να τη βοηθήσω. Και ξαναζώ το μαρτύριο της προετοιμασίας ενός κυπριακού γάμου από την αρχή. Το όλο θέμα δεν έχει καμία λογική. Όσοι το έζησαν ξέρουν για ποιο πράγμα μιλώ και απορώ πότε θα σταματήσει τούτο το ψυχοφθόρο παναϋρι.

Κατά κύριο λόγο φταίνε οι γονείς. Που στο νου τους έχουν μετατρέψει το γάμο ως το ultimate γεγονός στη ζωή των παιδιών τους. Που αν και χρόνια στο κουρμπέτι, χαίρονται που τα παιδιά τους θα μπουν στα βάσανα. Περήφανοι ότι θα τα αποκαταστήσουν. Ότι επιτέλους θα βρουν το δρόμο τους.

Όταν παντρεύτηκα είχα ήδη μια καλή δουλειά, αναγνωρισμένη στο χώρο μου, καλό μισθό. Είχα φίλους και κοινωνική ζωή, είχα περάσει από δύο πανεπιστήμια. Για τη μάνα μου πάντα κάτι έλειπε και αυτό ήταν ένας άντρας στο πλευρό μου. Να με προσέχει μίσσιμου. Λες και έδειξα ποτέ ότι θέλω κάποιον να με προσέχει. Ένα από τα πράγματα που εκτιμώ στον πατέρα φαμίλια είναι το γεγονός ότι δεν το παίζει προστάτης. Είναι δίπλα μου, με αγαπά, με φροντίζει, με ανέχεται όταν έχω τις μαύρες μου, με παρηγορεί. Δεν με πνίγει, δεν βάζει την προσωπικότητά του πάνω από τη δική μου. Ξέρω πως είτε τον χρειάζομαι είτε όχι είναι κοντά μου. Αλλά δεν είναι ο προστάτης, που μάλλον ονειρευόταν η μάνα μου. Η σχέση μας είναι με τα πάνω και τα κάτω της ισότιμη και για αυτό είναι όμορφη (plus great sex, δηλαδή τι άλλο να ζητήσει το πλάσμα;)

Πίσω στους γονείς όμως. Οι γονείς πληρώνουν συνήθως για το γάμο. Αυτό τους δίνει και ένα επιπρόσθετο δικαίωμα να έχουν άποψη. Άποψη για όλα. Ακόμη και εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά, δέχεσαι ένα τηλεφώνημα ένα μήνα πριν από το γάμο «Εμ, ξέρεις δεν μου αρέσουν τα προσκλητήρια, πώς να τα δώσω στους συγγενείς μας, προλαβαίνουμε να τα αλλάξουμε;»

Σε αγχώνουν, καταφέρνουν να σε αγχώσουν για τα πάντα, ακόμη και για πράγματα που δεν είχες σκοπό να ασχοληθείς. Δύο ώρες πριν από το γάμο να σαλαβατά η μάνα γιατί δεν έχεις άποψη για το δισκόρουχο που θα πάρετε στην εκκλησία (το άκουσα ότι συνέβη και αυτό). Και φυσικά καταλήγεις να τσακώνεσαι μαζί τους. Και να λες πελλός που δεν παντρεύτηκε μόνος του. Οι γονείς της ξαδέλφης, ποτέ δεν της είπαν τίποτε για το ντύσιμό της. Τώρα έχουν άποψη για το νυφικό. Και ζω το σκηνικό να φορεί το ένα νυφικό μετά το άλλο, προσπαθώντας να βρει αυτό που της ταιριάζει και ταυτόχρονα να ικανοποιήσει τους δικούς της. Γίνεται αυτό το πράγμα; Δεν γίνεται.

Η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου. Για όλα τα θέματα. Για το νυφικό, για τη δεξίωση, για τα λουλούδια, για τους καλεσμένους, για τα στέφανα, και τώρα που είπα στέφανα, που στο καλό αφήσαμε τα δικά μας με τον πατέρα φαμίλια, για τη μουσική.

Φυσικά, όταν έρθει εκείνη η μέρα είσαι τόσο κουρασμένος, τόσο διαλυμένος, τόσο έφτασες στα όριά σου, που απλά λες μέρα είναι θα περάσει και δεν τη χαίρεσαι.

Για αυτό, μήπως είναι καλύτερα, ρε ξαδέλφη να την κάνουμε για Λας Βέγκας; Ε; και πιο φτηνά θα σου έρθει και θα γλυτώσεις από όλες τις σκοτούρες. Άσε που μπορεί να πέσουμε στα γυρίσματα του CSI και να δώσουμε χαιρετίσματα στον Γκρίσομ.