Είσαι ωραίος ρε Bono

Αν θα έβαζα soundtrack στη ζωή μου θα διάλεγα U2. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί που δεν αντέχουν να τους ακούνε. Εγώ τους απολαμβάνω. Έχουμε κτίσει μια ωραία σχέση, μέσα στα χρόνια. Τόσο που τους συγχωρώ που τα τελευταία τους cd δεν έχουν την έμπνευση των πρώτων. Όταν έχεις πιάσει κορυφή, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Είτε κατηφορίζεις, είτε απλά διατηρείσαι.

Δεκαετία του ’80 όταν μπήκα στην εφηβεία και πλάκωσαν τα μεγάλα ερωτηματικά ήταν η εποχή του I still haven’t found what I am looking for. Ώρες ώρες αναζητώ εκείνη την ενεργητικότητα, την αναζήτηση. Ήθελα να μάθω τα πάντα, να εξερευνήσω τα πάντα. Τίποτε δεν με χωρούσε. Ήταν η εποχή της επανάστασης και του Sunday Bloody Sunday.

Και μετά πήγα για σπουδές και όταν τέλειωσα βρήκα δουλειά. Υπήρχε καλύτερο soundtrack από το Beautiful Day; Υπάρχει κανένας που να μην θεωρεί τα φοιτητικά του χρόνια τα ωραιότερα της ζωής του; You stuck in a moment and you can’t get out of it. Πες τα εσύ ρε Bono που τα ξέρεις καλύτερα.

Η δεκαετία του 2000 ήταν διφορούμενη. Γάμος, παιδιά, καριέρα. Το καθένα με τις χαρές και τις δυσκολίες του. Sometimes you can’t make it on your own. Άλλη μια φορά επιβεβαιώνονται οι U2. Πόσο πιο όμορφη είναι η ζωή με τους ανθρώπους που αγαπάς γύρω σου. Έστω και αν είναι δύσκολη και σκέφτεσαι ότι ώρες ώρες είναι σαν να θέλεις To Dismantle an Atomic Bomb.

Και βέβαια οι κόρες. Με μια λέξη Magnificent και A new Line on the Horizon. Είδα τη ζωή διαφορετικά μέσα από τα μάτια τους και την αγάπησα ακόμη περισσότερο.

Και ο μοτορζής τους αγαπά εξίσου. Θεού θέλοντος, θα πάμε στη συναυλία τους τον Σεπτέμβρη στην Αθήνα (ακούω προσφορές για baby sitting). Θα στεκόμαστε δίπλα δίπλα και θα τραγουδούμε μαζί. Θα μου αφιερώσει για άλλη μια φορά το City of Blinding Lights. Μόνο που θα βλέπουμε κιόλας τους U2 να το τραγουδούν live.

Δεν ξέρω αν θα απογοητευτώ όταν ανακαλύψω πως έχουν γεράσει, πως η φωνή τους δεν είναι όπως παλιά. Εδώ μεγαλώσαμε, γεράσαμε εμείς, οι U2 θα έμεναν ανέπαφοι στο χρόνο;