Το πουλάκι

Στα μέσα της περασμένης βδομάδας πήραμε με μια από τις κολλητές τα παιδιά μας στο πάρκο να παίξουν. Δύο κόρες και ένας γιος. Απίθανη παρέα. Έπαιξαν, γέλασαν, βρωμίστηκαν. Ακόμη και εμείς ανεβήκαμε πάνω στην τσουλήθρα. Και ναι είμαι περήφανη να ανακοινώσω πως το έχω. Μπορώ ακόμη στα μονόζυγα να κάμω πλήρη περιστροφή… I am very proud of me.

Αφού παίξαμε καλά καλά, τους τάξαμε να τους πάρουμε στο Mall να φάνε. Τι στο καλό τα πιάνει με τον συγκεκριμένο χώρο δεν μπορώ να καταλάβω. Να πεις ότι ψωνίζουν, δεν ψωνίζουν. Ούτε στον παιχνιδότοπο πάνε ιδιαίτερα. Η χαρά τους να τρέχουν πάνω κάτω και να μπαινοβγαίνουν στα καταστήματα, φυσικά δεν χρειάζεται να μιλήσω για την ανακούφιση των πωλητριών, μόλις αποχωρήσουμε. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, έχουν όσες ζημιές θα άφηνε και ο τυφώνας Κατρίνα.

Πριν πάμε να φάμε, περάσαμε και από τις τουαλέτες. Όπου η φίλη μου έσυρε στις γυναικείες το γιο της γιατί ντρεπόταν η ίδια να πάει στις αντρικές. Έπλυνε τα χέρια του ο μικρός και μετά πήγε να κάνει πιπί του. Παρένθεση να πω ότι αυτή την εποχή, η κόρη Α άρχισε να δίνει μεγαλύτερη σημασία στο σώμα της. Κοιτάζει τις διαφορές, παρατηρεί και μας αφήνει άφωνους με αυτά που λέει. Κλείνει η παρένθεση.

Έμεινε να κοιτάζει το φίλο της που έκανε τις ανάγκες του. Τον πλησίασε με ένα ύφος ιεράς εξέτασης. «Τι κάνεις»; τον ρώτησε. Απτόητος ο άλλος δεν της απάντησε. Τον κοίταξε ξανά με το μισό της. «Όταν μεγαλώσω θα έχω και εγώ ένα τέτοιο πουλάκι», του είπε δείχνοντας το επίμαχο σημείο.

Έπεσα κάτω από τα γέλια. Η φίλη μου προσπάθησε να τα μπαλώσει. Όχι αγάπη μου εσύ είσαι κοριτσάκι, τα κοριτσάκια μπλα μπλα μπλα. Άκου να δεις αγάπη μου της λέω, ως κοριτσάκι που είσαι δεν θα αποκτήσεις ποτέ τέτοιο πουλάκι. Όταν μεγαλώσεις όμως θα μπορείς να έχεις όσα πουλάκια τέτοια θέλεις...

Και πήγαμε να φάμε junk food. Τι σου είναι το junk food όμως. Μια χαρά το τρώνε και χωρίς καμία διαμαρτυρία. Μεγάλη αγάπη οι τηγανητές πατάτες.