Πσσσσσσσσσσσσσσσς

Μισή ώρα στην καρέκλα, μία ώρα στην καρέκλα, ενάμιση ώρα στην καρέκλα.

Στις δυο ώρες το θέμα τουαλέτα είναι κάτι παραπάνω από επείγον. Σηκώνομαι απότομα και αρχίζω με βήμα γοργό να προχωρώ προς τα αποχωρητήρια. Ξεχνώ να πάρω μαζί μου και το φλιτζάνι μου, όχι για να κατουρήσω μέσω, αλλά για να το πλύνω και να κάμω άλλο ένα καφέ.

Στα πρώτα βήματα συνειδητοποιώ πως προλαβαίνω δεν προλαβαίνω και ότι κινδυνεύω να αφήσω τα ίχνη μου στη μέση του χολ. Δεν θα πω ότι κατούρησα πάνω μου, αλλά ότι ήθελα να μαρκάρω την περιοχή μου όπως κάνουν οι σκύλοι.

Στα δύο μέτρα πριν ανοίξω την πόρτα της τουαλέτας, ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάτι δραστικό. Ανοίγω τη ζώνη μου με την προοπτική να ανοίξω το παντελόνι μόλις μπω μέσα στην τουαλέτα. Και ακριβώς σε αυτή την στάση να κρατώ τη ζώνη ανοιχτή και να ψάχνω τα κουμπιά μου, ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ και βγαίνει ο γκράντε μάστρος. Πιο γκράντε δεν υπάρχει.

Θα μπορούσα να τα χάσω, αλλά δεν το έκανα γιατί δεν είχα τέτοια πολυτέλεια χρόνου. Κρατώντας πάντα ζώνη και κουμπιά και χωρίς να ξεχνώ ποτέ τους καλούς μου τρόπους τον καλημέρισα με το πιο πρόσχαρο και ευγενικό ύφος, λες και δεν συνέβη τίποτα. Στα δευτερόλεπτα που κράτησε η φάση μπόρεσα πάντως να τον δω να παίρνει ένα υφάκι, αλλά προχώρησα ευγενικά και αποφασιστικά προς την τουαλέτα. Τελικά ξεκούμπωσα τα κουμπιά, τράβηξα το παντελόνι κάτω, πρόλαβα να καθαρίσω όπως όπως το κάθισμα και κατούρησα.

Τι ανακούφιση Θεέ μου, όταν άδειασα την ουροδόχο κύστη μου. Τι απόλαυση...