Η ζωή αλλού

Σε καταλαβαίνω. Σε νιώθω. Δεν χρειάζεται να πεις λέξη. Έλα τώρα μεταξύ μας; Στην ίδια κατάσταση είμαστε. Υποκριτή αναγνώστη, όμοιε μου αδερφέ μου. Σαρλ Μποντλέρ. Λέω μόλις καθαρίσει το μυαλό μου, να ξαναδιάβασω Τα άνθη του Κακού.

Που λέτε όμως, ας μην κρυβόμαστε. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά τι συμβαίνει. Αυτό το βλοσυρό ύφος, αυτό το βλέμμα μην του μιλάτε του παιδιού, δεν είναι δικής μου αποκλειστικότητας, δεν τα έχω πατεντάρει. Τα έχετε και εσείς. Δεν ανεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας, είμαστε προσηλωμένοι, θέλουμε να τελειώνουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Ο νους μας είναι στο τριήμερο που έρχεται. Είμαστε ήδη μακριά. Η παρουσία μας στο γραφείο είναι μόνο φυσική. Γιατί νοερά φτιάχνουμε βαλίτσες, κάνουμε σχέδια και ονειρευόμαστε τη ζωή έξω από το γραφείο.

Ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο ρολόι. Ευτυχώς που το computer δείχνει την ώρα και δεν χρειάζεται να κοιτάμε συνεχώς το χέρι μας, να μας πάρουν χαμπάρι οι δίπλα συνάδελφοι ότι μετρούμε κυριολεκτικώς τα λεπτά για να ξεκουμπιστούμε.

Έχουμε όμως κάτι ώρες μέχρι να σχολάσουμε. Και από την τελευταία φορά που κοίταξα το ρολόι έχουν περάσει μόλις δύο λεπτά. Ο χρόνος σέρνεται αργά και βασανιστικά. Μια σκέψη εντελώς αντίθετη από αυτή που έκανα χτες, όταν κρατούσα το μικρουλάκι μου αγκαλιά. Πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος, σκέφτηκα, είναι σχεδόν δύο χρονών…

Οι σκέψεις τρέχουν με ταχύτητα φωτός. Συγκεντρώσου, συγκεντρώσου υπάρχει τόση πολλή δουλειά να γίνει, λέω φωναχτά στον εαυτό μου. Ανάσες, φου φου φου. Κοιτάω ξανά το ρολόι, έχουν περάσει άλλα πέντε λεπτά. Που θα μου πάει, πεντάλεπτο πεντάλεπτο θα ροκανίσω το χρόνο.

Και θα βρεθώ σπίτι μου. Θα φορέσω τις άνετες φόρμες μου, να παίζω με τις κόρες μου, να θυμώνω μαζί τους. Και όταν τα πράγματα γίνουν ζόρικα με τα θηρία μου, γιατί θα γίνουν ας μην έχω αυταπάτες, μπορεί και να νοσταλγήσω την ησυχία του γραφείου… Αλλά μόνο για λίγα δευτερόλεπτα.