Χθες το βράδυ, την ώρα που έκανα μπάνιο το μικρουλάκι όπως ήταν έτσι γυμνό, ασπρούλι, μυρωδάτο, έβαλε τα χεράκια της γύρω από το λαιμό μου και κρύφτηκε στην αγκαλιά μου. Σε αγαπώ της είπα. Παπαπό μου απάντησε.
Απογειώθηκα. Ένιωσα κάτι μέσα μου να φτεροκοπά, ένιωσα να διαλύομαι από τη χαρά μου. Αυθόρμητα άρχισα να της τραγουδώ. Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου, μέσα από την αγκαλιά μου θα πετάξεις σαν πουλί.
Το ξέρω ότι θα φύγει, ότι θα φύγουν και οι δυο. Το έχω πάρει απόφαση. Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν, δεν ανήκουν σε κανένα πάρα μόνο στον εαυτό τους και στον κόσμο. Όσοι γονείς τα βλέπουν ως προέκτασή τους, ως συνεχιστές τους, ως την επόμενη γενιά που θα κάνουν όσα δεν έκαναν αυτοί, απλά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δυναμιτίζουν, μια σχέση που ήδη είναι δύσκολη και κουβαλεί χιλιάδες προβλήματα.
Άκουγα τις προάλλες μια κυρία που έλεγε ότι έπρεπε να είχε κάνει και τρίτο παιδί, γιατί τα άλλα δύο μεγάλωσαν και τώρα είναι μόνη της, ενώ αν είχε ακόμη ένα θα ήταν ο χρόνος της γεμάτος. Όταν της είπα ότι είναι λάθος αυτός ο τρόπος σκέψης, ότι δεν κάνουμε παιδιά για να έχουμε κάτι να κάνουμε, γύρισε γεμάτη θυμό και μου είπε ότι θα ήθελε να δει τι θα έκανα στη θέση της. Θα φτιάχνω mojito στις κολλητές μου, της είπα και θα μάθω γιαπωνέζικα.
Φυσικά και θα φύγουν. Θα τραβήξουν το δρόμο τους, όπως τράβηξα κι εγώ το δικό μου. Ο ρόλος μου δεν είναι μια ζωή να τις νταντεύω και να τους λέω τι να κάνουν. Θα έρθει η στιγμή που θα δοκιμαστεί η σχέση μας. Που θα πρέπει να εφαρμόσουν στην πράξη, όσα στο μεταξύ θα τους έχω μάθει, όσα θα έχουμε ζήσει. Και τότε θα φανεί πόσο καλή ή κακή δουλειά έκανα μεγαλώνοντας τις.
Θα κάνουν τα δικά τους λάθη, θα πάρουν τις δικές τους αποφάσεις και θα μάθουν να ζουν με τις συνέπειες των πράξεων τους. Να πέφτουν κάτω και να σηκώνονται. Να δημιουργούν σχέσεις, να διαλύονται (Μοτορτζή μεν φυρτείς), αλλά να μην κλείνουν την πόρτα στον έρωτα. Να αγωνίζονται για αυτά που πιστεύουν, να βάλουν μπρος στα όνειρά τους.
Απλά τα πράγματα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κτίζω μια σχέση εμπιστοσύνης μαζί τους. Να τις κάνω να νιώσουν ότι μπορούν να μου μιλούν, να ξέρουν ότι θα είμαι εκεί για εκείνες πάντοτε. Σε ρόλο όμως υποστηρικτικό και ποτέ πρωταγωνιστικό.
Wednesday, 30 March 2011
Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
σωστότατο.
ReplyDelete:(
:|
Δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα.
ReplyDeleteΗ μαγκιά τούτη είναι. Να δώσεις στα παιδιά σου τα απαραίτητα εφόδια για να βαδίσουν μόνα τους στη ζωή κι εσύ να είσαι εκεί να τα στηρίζεις όταν και εφόσον χρειαστεί.
"Το σπίτι είναι φαρέτρα, οι γονείς το τόξο και τα παδιά τα βέλη. Όσο πιο μακριά παν τα παιδιά τόσο καλύτερη δουλειά έχουν κάνει οι γονείς." Κάτι τέτοιο, περίπου, είχα διαβάσει πριν χρόνια.
ReplyDeleteΜακάρι να σκέφτονται περισσότεροι ανθρώποι σαν και εσένα
Αυτήν την ανάρτηση θα μπορούσε να την είχε γράψει η δική μου μάνα! Σε ευχαριστώ γιατί μου θύμισες όλα όσα διαχρονικά προσπαθεί να μου μεταδώσει.
ReplyDeleteΥ.Γ. Μην φυρτείς, αν και δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι δεν νομίζω ότι βιολογικά θα μπορούσες να είσαι μάνα μου:)
Merci Sike. καλή σου μέρα
ReplyDeleteέτσι είναι Ινβικτους. όσο δύσκολο και να είναι να μην ανακατώνεσαι στη ζωή τους.
Πολύ ωραίο αυτό με τη φαρέτρα Ίνα. σε ευχαριστώ για αυτό που έγραψες.
Brenda θα μπορούσε να την είχε γράψει και η δική μου μάνα. στο τέλος της ημέρας μπορεί να λέμε να λέμε να λέμε να λέμε και αυτό που μετρά είναι το παράδειγμα που δίνουμε. Δεν θα φυρτώ, 35 είμαι. άρα στα πόσα λες να είχα κάνει αν ήσουν κόρη μου;
Νομίζω είσαι που τις εξαιρέσεις που σκέφτονται έτσι. Οι παραπάνω γονιοί θεωρούν ότι τα μωρά τους πρέπει να είναι συνεχιστές τους και να πετύχουν όσα δεν πέτυχαν οι ίδιοι.
ReplyDeleteΤέλεια, τέλεια τα γράφεις! θεωρητικά όμως, ουτοπικά, στην ιδανική τους μορφή. Κάθησε να μεγαλώσουν, να φύγουν και θα σου πω για τα μοχίτο κλπ. Όταν έχεις δώσει το είναι σου για χ,ψ χρόνια, μετά νομίζεις ότι είναι εύκολο να τραβάς τη γραμμή...και να ξαναρχίζεις σαν έφηβη;
ReplyDeleteΜακάρι!
Δεν είναι όμως έτσι. Πάντα η μάνα, μάνα είναι, όσα ενδιαφέροντα κι αν έχει. Πάντα τα παιδιά είναι σε πρώτη προτεραιότητα.. Και νοιάζεται και φροντίζει και επικουρεί και φοβάται και λαχταράει και... και. Η ίδια μένει πίσω, παρακολουθώντας τα σπλάχνα της, έτοιμη να ξαναδώσει μόλις χρειαστεί. (Εγώ προσωπικά λαχταράω για τρία παιδιά).
Κάποια μέρα μου αφηγήθηκαν το εξής. Ένας 70αρης έπαθε εγκεφαλικό στο καφενείο και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Την άλλη μέρα ο πατέρας του, πάνω από 90, πήγε στο καφενείο και έκανε καυγά γιατί δεν τον ενημέρωσαν αμέσως για το "παιδί΄" του! Σου λέει τίποτα αυτό;
Καλημέρα!
Joy δεν νιώθω ότι πέτυχα και κάτι ιδιαίτερο για να θέλω να το συνεχίσουν. αλλά θα τους μάθω να κάνουν Mojito χε χε.
ReplyDeleteΆλλα λόγια πότε δεν σταματάμε να ενδιαφερόμαστε για τα παιδιά μας. από τη στιγμή που θα γεννήσουμε η έννοια μπαίνει στο DNA.
η μάνα μου έχει την έννοια μου εμένα και της αδερφής μου, όπως τότε που ήμασταν μικρά και τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να μας συμβεί κάτι. είναι κοντά μας και εμείς τη θέλουμε να είναι μέρος της ζωής μας. αλλά πέρασε στο παρασκήνιο. όπως θα περάσω κι εγώ στο παρασκήνιο της ζωής των δικών μου παιδιών.
το θέμα όμως είναι να μην αρχίζεις από την αρχή όταν φύγουν τα παιδιά σου. να έχεις ήδη ζωή και να την συνεχίζεις.
Ετσι πρέπει να είναι, όπως τα λές. Τα ετοιμάζουμε απλά για την ώρα που θα φύγουν τα παιδιά μας. Κι όσο πιο καλά τα έχουμε προετοιμάσει, τόσο πιο ευτυχισμένοι ενήλικες θα είναι. Στο λέω εγώ που γεύτηκα νωρίς τη φυγή τους...Όμως ξέρω μέσα μου πως, ώς εδώ, τα μεγάλωσα καλά δίνοντάς τους τις σωστές αρχές, χτίζοντας γερά θεμέλια. Κι αυτό μου δίνει τη σιγουριά πως θα προσέχουν τον εαυτό τους απ' τις κακοτοπιές...
ReplyDeleteMA THELIS NA PIS EN KAMOUME MORA GIA NA MAS XESKATIZOUN OTAN THA EXOUME ALZHEIMERS???????????
ReplyDeleteΤζαι η δική μου μάμα θα εμπορούσε να το γράψει. Εννοείται ότι θα με ήθελε κοντά της αλλά σέβετε τζαι στηρίζει ότι κάμνω τζαι τζείνη τζαι ο παπάς μου, τζαι είμαστε ειδικά με την μάμα μου πολλά κοντά, ενώ γεωγραφικά είμαστε πολλά μακριά η μια που την άλλη.
ReplyDeleteΌπως λέει και ο Χαλίλ Γκιμπράν, στον κήπο του προφήτη, τα παιδιά σου ζουν στον κόσμο του αύριο που εσύ δεν πρόκειται να φτάσεις ούτε στα όνειρά σου. Σκοπός τους είναι να φύγουν και καλά κάνουμε να το χονέψουμε αυτό, εμείς θα είμαστε στο τέλος οι πρίχτησσες μανάδες.
ReplyDeleteπολλά ωραία τα λαλείς μάνα, μακάρι όλες οι μάνες να ήταν έτσι :)
ReplyDeleteΕγώ νομίζω αν κάμω ποττέ μου μωρά θα πάθω τραλαλά με τη συνειδητοποίηση ότι θα φύουν που κοντά μου!
ReplyDeleteΞέρω ότι έννεν σωστό αλλά..... :S
Μια χαρά τα λες! :)
ReplyDeleteΤα είπες όλα με μια σου φράση: "το θέμα όμως είναι να μην αρχίζεις από την αρχή όταν φύγουν τα παιδιά σου. να έχεις ήδη ζωή και να την συνεχίζεις".
ReplyDeleteΤόσες γυναίκες γύρω μου γεμίζουν τη ζωή τους (και των συζύγων τους) με το χρόνο που απαιτεί το μεγάλωμα των παιδιών τους. Δεν είμαι καμμιά ξιπασμένη που πάει στα γυμναστήρια και τρέχει στα κομμωτήρια και στα cafe με τις φίλες της όλη μέρα, αλλά ξέρω ότι τα ενδιαφέροντα που έχω σήμερα, χωρίς να είναι πολλά, αυτά θέλω να έχω και όταν γίνω μητέρα και μακάρι να αρέσουν και στα παιδιά μου για να τα κάνουμε παρέα.
Αν όχι όμως, δεν πρόκειται να τα κλείσω στο σπίτι για να μου κάνουνε παρέα, ούτε και να τα προσανατολίσω προς όποια κατεύθυνση όπως έκαναν οι γονείς μου σε εμένα (δυστυχώς).
Γράφεις εξαίσια :)
Καλώς σε βρήκα!