Like mother, like daughter

Πρωί στα φώτα. Ενώ κινούμαι με την εκπληκτική ταχύτητα των 7 χιλιομέτρων, το μάτι μου πέφτει στο διπλανό αυτοκίνητο. Όπου τρεις νεαροί early 20’s με κοιτούν ολόγελοι. Προχωρώ ακόμη πέντε μέτρα, ξανακοιτώ δίπλα μου, πάλι όλο χαμογέλα. Ε, τους ανταπόδωσα το χαμόγελο. Όλα κι όλα. Εκνευρίζομαι με τους αγέλαστους, μουντούς ανθρώπους. Χαμογέλασε βρε, δωρεάν είναι και σου φτιάχνει την ημέρα.

Τσουλάει ξανά το αυτοκίνητο. Πάλι δίπλα μου, πάλι διάπλατα χαμόγελα. Αρέσω παιδί μου αρέσω. Η αυτοπεποίθηση άρχισε να σκαρφαλώνει σκάλες. Όταν το άτομο είναι ωραίο, ακόμη και μέσα στο αυτοκίνητο ξεχωρίζει. Μήπως είναι ώρα να κερδίσω τα καλλιστεία Μις Τροχαία Κίνηση; Μήπως να αρχίσω να μαθαίνω να κάνω υποκλίσεις με το στέμμα στο κεφάλι;

Εκεί που νόμιζα ότι τους έχασα, κάπου στην πορεία τους ξαναείδα δίπλα μου. Και δεν αρκέστηκαν στα χαμόγελα. Ο ένας με χαιρέτησε κουνώντας ενθουσιασμένος το χέρι του και ο άλλος μου έκανε νεύμα όλα καλά. και εδώ άρχισα να τα παίρνω λιγάκι. Εντάξει, καλή η πλάκα αλλά έχει και τα όριά της. Δεν φορώ κιόλας βέρα να τους δείξω το χέρι μου. Ή μήπως να την κατάπινα κιόλας όπως στην παλιά διαφήμιση του Martini; Όχι αυτή με τον Τζορτζ, όχι αυτή που η Σαρλίζ μας δείχνει τον κώλο της. Η άλλη. Αξέχαστη διαφήμιση.

Αποφάσισα να τους αγνοήσω. Οπόταν γύρισα πίσω να ρωτήσω τη μικρή αν ήπιε το γάλα της. Και την βλέπω κολλημένη πάνω στο παράθυρο, να κουνά τα χέρια της, να χαμογελά και να δείχνει το σκουφάκι της με τη Φραουλίτσα στα παιδιά που ήταν δίπλα μας. «Κοίτα μάμα, είναι οι νέοι μου φίλοι», μου είπε με θριαμβευτικό ύφος. «Τους αρέσει το σκουφί μου».

Ουάο. Μια ματαίωση την έπαθα. Δεν έβλεπαν εμένα στο αυτοκίνητο. Πως αλλάζουν οι καιροί...

Και μια ευπρεπής φωτογραφία για να μην ξιπάζεται ο μάστρος της Αχάπαρης.