4+2= πάρτι for ever

Έχουν περάσει κιόλας τέσσερα χρόνια από τότε που η ζωή μου έγινε 150%. Ύστερα από άλλα δύο χρόνια έπιασα το 200%. Θα ήθελα να πιάσω και το 250% γιατί όχι;

Σε κάποια φάση θέλω οι κόρες μου να διαβάσουν αυτά που γράφω στο blog. Όχι για να δουν πόσο με παιδεύουν όταν κάνουν τις μεγάλες τους αταξίες. Αλλά για να δουν πόσο τις αγαπώ, πόσο έχουν αλλάξει τη ζωή μου, πόσο τη γέμισαν μουσικές, χρώματα, παιχνίδια και ζαβολιές.

Flashback τέσσερα χρόνια πριν (ανάλογη θολούρα και μουσική). Ο γυναικολόγος μου μου είπε να μην πάμε στην κλινική αν δεν έχω πόνους δυνατούς κάθε δέκα λεπτά. Οι πόνοι που προηγήθηκαν της γέννας ήταν αραιοί και καθόλου δυνατοί. Αφού ήθελα να πάμε Πρωταρά, αλλά ο Μοτορζής δεν εκαϊλισε.

Προς το βράδυ άρχισαν να δυναμώνουν. Το να δυναμώνουν σχετικό, απλά τους ένιωθα λίγο περισσότερο. Αλλά ήμουν μια χαρά έκανα τις δουλειές πήρα και το σκύλο βόλτα. Μετά τις ειδήσεις λέω στον husband μήπως να πάμε στην κλινική; Εκείνο το βράδυ όμως είχε μεγάλο αγώνα στο Champion’s league. Τσέλσι - Λίβερπουλ. Κάτσε μου λέει να τελειώσει το ματς και βλέπουμε.

Στο δεύτερο ημίχρονο οι πόνοι έγιναν λίγο πιο δυνατοί. Ρε συ του λέω πονώ. Ο αγώνας τέλειωσε. Αλλά είχαν ισοπαλία οι Εγγλέζοι και πήγανε για παράταση. Κοντεύει να τελειώσει η παράταση και ρίχνω ξανά την πρόταση να πάμε κλινική. Τελειώνει και η παράταση. Ο Μοτορτζής ατάραχος να βλέπει τηλεόραση και εγώ να διαβάζω στο κρεβάτι. Η πρόκριση παιζόταν στα πέναλτι.

Με το που τέλειωσε ο αγώνας για τα πρακτικά προκρίθηκε η Λίβερπουλ, πήγα να πιω νερό. Με το που σηκώθηκα έσπασαν τα νερά και με έπιασαν δυνατοί πόνοι. Ξεκινήσαμε άρον άρον να πάμε στην κλινική. Με το που φτάσαμε με έβαλαν αμέσως στο μαιευτήριο. Υπάρχει κάτι ή να φύγουμε, ρώτησε τη μαία ο Μοτορτζής;

Φυσικά και δεν φύγαμε. Μέσα σε πέντε λεπτά ήρθε ο γυναικολόγος, στα επόμενα δέκα και η παιδίατρος. Κοντά στις δύο τα ξημερώματα την κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου. Ένα ζαρωμένο, μικρό πλασματάκι, που ήρθε για να αλλάξει τη ζωή μας για πάντα. Το πρωί προτού καλά ξημερώσει έστειλα sms στους αγαπημένους. Μέχρι το μεσημέρι το δωμάτιο στην κλινική έμοιαζε με πάρτι.

Τη δεύτερη φορά πήγαμε προγραμματισμένα. Πήρα τηλέφωνο το γιατρό και του είπα ότι δεν αντέχω να περιμένω. Τεχνητοί πόνοι αλλά πάλι μέσα σε 20 λεπτά τελειώσαμε. Φτου και από την αρχή το πάρτι.

Έκτοτε το πάρτι συνεχίζεται. Και με όλες τις δυσκολίες μια ζωή θέλω να συνεχίζεται το πάρτι.



Υγ. Στα της τούρτας. Τελικά αντί για σαντιγί χρησιμοποίησα λευκή σοκολάτα. Και με μερικές smarties για εφέ, η τούρτα σταμάτησε να θυμίζει πυγολαμπίδα και οργωμένο χωράφι και απέκτησε αυτή τη χαρούμενη όψη.