Τρία στα τρία

Υπάρχουν μέρες που όλα κυλούν ρολόι, ακόμη και οι μικροεκπλήξεις που πυκνά συχνά εμφανίζονται στην πολυάσχολη ζωή μας. Υπάρχουν πάλι μέρες που τίποτα δεν πάει σωστά.

Χθες ήταν μια τέτοια μέρα. Αφήνω κατά μέρος τα μπερδέματα και το τρέξιμο στη δουλειά. Πάω να πιάσω τη μεγάλη από το σχολείο. Με περιμένει η δασκάλα με το ίδιο ύφος που περίμενε η Εισαγγελία τον Ντομινίκ Στρος Καν στο δικαστήριο. Άκουσα τον εξάψαλμο. Λεπτό δεν κάθισε φρόνιμη, της μιλούσε η δασκάλα και αυτή την έγραψε κανονικά, δεν συγύριζε τα παιχνίδια, δεν άκουσε το παραμύθι. Αποκορύφωμα ότι τσίμπησε την κολλητή της.

Το απόγευμα πάω στη μάνα μου να συνάξω τη μικρή. Τη βρήκα σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Το στερνοπαίδι σήκωσε μπαϊράκι την ώρα που η μάνα μου την άλλαζε. Τίγκα στο σκατό αντί να κάτσει φρόνιμη, ξεκίνησε τις βόλτες. Η έρμη η γιαγιά να την κυνηγά μέσα στο σπίτι και λερωμένη, βρωμισμένη να μην κάθεται ήσυχη να την καθαρίσει. Όταν επιτέλους τη μάζεψε και της θύμωσε, η κυρία θίχτηκε. Ξεκίνησε άλλες ιδιοτροπίες. Και κλάμα δώστου κλάμα. Όσο δεν κλαίει η μεγάλη, τόσο η μικρή το χρησιμοποιεί ως το καλύτερο της όπλο.

Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ και για τη δασκάλα και για τη μάνα μου. Η δασκάλα υποστηρίζει πως φταίει η αύξηση της θερμοκρασίας. Η γιαγιά υποστηρίζει πως ίσως φταίει το γεγονός ότι της έλειπα...

Τέσπα. Πάω σπίτι με την ελπίδα ότι τα κακά μαντάτα τέλειωσαν. Yeah right. Βρήκα το Μοτορτζή απογοητευμένο από τον σκύλο. Όχι μόνο έκανε πέρα τις καρέκλες και στρογγυλοκάθισε στον εξωτερικό καναπέ, αλλά μετά θεώρησε καλό να βγάλει τρύπες μέσα στις τριανταφυλλιές. Παραμέρισε χώματα, πέτρες ό,τι βρήκε. Ευτυχώς οι τριανταφυλλιές κρατούν γερά.

Τρία στα τρία τα παιδιά μου φουλ αταξία. Είμαι σίγουρη ότι χθες και 15 να είχα, και για τα 15 θα άκουγα τα χειρότερα. It’s one of those days, damn it.

Υγ. Σήμερα θα ερχόταν ο κ. Πανίκος να κάμει τα τζάμια. Το ακύρωσα. Αφού είναι επιβεβαιωμένο. Την ημέρα που θα του κλείσω ραντεβού βρέχει. Βρέχειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι