Φαντασίωση

Ξέρω, ξέρω... Είδες τον τίτλο και έτρεξες να μάθεις τι σκέψεις κάνω για το κρεβάτι μου. Θα απογοητευτείς beerest αναγνώστη.

Εδώ και μερικές μέρες, κάπου έπιασε το αυτί μου το Strangers in the night. Μου κόλλησε. Θέλω να το χορέψω. Αλλά όχι απλά να βάλω το τραγούδι και να αρχίσω να χορεύω. Θέλω όλο το σκηνικό. Θέλω το Μοτορτζή να εμφανιστεί με τα μαύρο του το κοστούμι και τα παπούτσια τα ασπρόμαυρα. Να φορεί και καπέλο, όπως τον Φρανκ Σινάτρα. Να με κοιτά από μακριά και εγώ να παίζω τη δύσκολη. (Είμαι πολλά καλή να παίζω τη δύσκολη –εύκολη).

Θα φορώ ένα κόκκινο φόρεμα, ψηλοτάκουνα εννοείται να τον φτάνω και θα αρχίσω να ανταποδίδω τις ματιές.

Σε κάποια φάση θα εμφανιστεί ο Φρανκ, θα με κοιτάξει με νόημα και θα ακουστούν οι πρώτες νότες. Τότε ο Μοτορτζής δεν θα μπορεί να συγκρατηθεί άλλο. Θα έρθει κοντά μου και με τη σιγουριά που τον χαρακτηρίζει θα μου ζητήσει να χορέψουμε και εγώ θα δεχτώ.

Θα χορεύουμε και θα αφήνουμε τη μουσική να μας παρασέρνει. Θα κρατούμε ο ένας τον άλλο και θα ζούμε τη στιγμή. Πάει πολύ να βάλω τον Φρανκ να κοιτά με ζήλεια; Μια φορά ζει το πλάσμα έτσι φαντασίωση, ο Φρανκ θα με κοιτά με ζήλεια πάει και τελείωσε.

Όταν τελειώσει το τραγούδι, ο Μοτορτζής θα θέλει να πιει ένα ποτό και η αλήθεια να λέγεται δεν είναι και πολύ του χορού.

Εδώ πέφτει δίλλημα. Να τον ακολουθήσω και να καταλήξουμε σε κανένα υπνοδωμάτιο ή να βάλω την ορχήστρα να παίζει το Castles in the sky (απόλυτο κομμάτι όταν κλαμπάραμε) και να εμφανιστεί όλη η παρέα και να αρχίσουμε να χτυπιόμαστε; Ή μήπως να τα συνδυάσω; Πρώτα να εμφανιστεί η παρέα να διασκεδάσουμε και μετά να πάμε στα ενδότερα.