True friends

Την Κυριακή πήγαμε με τις κόρες να δούμε τις γιαγιάδες. Η μάνα μου σιδέρωνε, ευγενικά αλλά επιτακτικά μας είπε να βγούμε έξω μέχρι να τελειώσει. Καταλήξαμε στη βεράντα των απέναντι. Και εκεί τη βγάλαμε. Οι κόρες την καταβρήκαν, έπαιζαν συνέχεια, φυσούσε κιόλας ένα ωραίο αεράκι. Άνθρωποι απλοί καταδεκτικοί. Εξαιρετικοί άνθρωποι, με τους οποίους έχουμε συνδεθεί.

Πιο συνδεδεμένοι όμως είμαστε με την οικογένεια λίγο πιο πάνω. Τους αγαπώ πάρα πολύ και τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Με τα παιδιά τους μεγαλώσαμε μαζί και μέχρι σήμερα κρατούμε τους δεσμούς που μας ενώνουν. Περάσαμε δύσκολες στιγμές, όταν χάσαμε τον πατέρα μου. Αυτοί οι άνθρωποι στάθηκαν πραγματική οικογένεια. Όχι με λόγια, αλλά με έργα. Κυρίως με το να είναι εκεί.

Ο πατέρας τους, ένα από τα πιο καλοσυνάτα, γλυκομίλητα πλάσματα που υπάρχουν, δεν έκανε διακρίσεις ανάμεσα σε μένα και την αδερφή μου και τα δικά του παιδιά. Μας έπαιρνε στη θάλασσα, μας έπαιρνε εκδρομές, βόλτες μεγάλες και μακρινές. Όλους μαζί. Ένα seatακι πράσινο γεμάτο παιδιά και τραγούδια. Μετά καταλήγαμε για παγωτό στου Ηράκλη φυσικά.

Πιο συχνά ήμουν στην κουζίνα της μάνας τους, από ότι στη δική μας. Τώρα η αλήθεια να λέγεται, έφτιαχνε και φτιάχνει καταπληκτικά γλυκά. Δεν υπάρχει περίπτωση να πας σπίτι τους και είτε η κατσαρόλα να μην είναι γεμάτη είτε στο φούρνο κάτι να μην ψήνεται. Μυρωδιές... κλείνω τα μάτια μου και μπορώ να θυμηθώ τις μυρωδιές που έβγαιναν από εκείνη την κουζίνα.

Θυμάμαι την ιεροτελεστία του καρπουζιού. Ο κ. Κωστάκης πάντα αγόραζε ένα τεράστιο καρπούζι. Το βράδυ το έκοβε σε φέτες, παίρναμε ο καθένας από μια και καθόμαστε στο σκαλάκια να το φάμε, βάζοντας διαγωνισμό ποιος θα φτύσει τα κουκούτσια πιο μακριά. Νομίζω κανένας δεν άκουγε την προτροπή του να συνοδέψει το καρπούζι με χαλλούμι, που «έτσι χαλλούμι δεν έχετε φάει ξανά», όπως το διαφήμιζε.

Χαρές, λύπες, επιτυχίες και απογοητεύσεις που φέρνει ο καιρός. Οι δεσμοί στη γειτονιά, αλλάζουν, διαφοροποιούνται όμως δεν σπάνε. Οι σχέσεις ίσως έχουν αλλάξει, αλλά όχι τα συναισθήματα. Αυτούς τους ανθρώπους τους αγαπούμε και μας αγαπούν. Είμαστε δίπλα τους, όπως είναι δίπλα μας.

Γιατί αυτό, υποτίθεται, ότι κάνουν οι αληθινοί φίλοι και η οικογένεια στις δύσκολες στιγμές. Στέκονται δίπλα σου και σε βοηθούν, είτε εμπράκτως είτε απλά με το να βρίσκονται εκεί. Δεν σου πουλούν ηλεκτρικό ρεύμα και μάλιστα σε ψηλή τιμή. Δεν κοιτάζουν να βγάλουν κέρδος από τον πόνο και τη βλακεία σου.

Να μου πεις αυτό σε πείραξε που εμμέσως πλην σαφώς αναγνωρίσαμε το ψευδοκράτος; Με ενόχλησε βαθύτατα. Περισσότερο και από την ίδια την αγορά. Το γεγονός ότι υποτίθεται αυτοί που η κυβέρνηση ονομάζει αδέρφια μας, ήρθαν σε μια δύσκολη στιγμή να εκμεταλλευτούν την κατάσταση μας. Δεν πάει έτσι το θέμα. Δεν εκμεταλλεύεσαι αυτούς που αγαπάς.

Υγ. Το τραγούδι είναι άσχετο με το θέμα. Απλά το ακούω τον τελευταίο καιρό.