Η φυγή μέσα σου

Παίζοντας στης γιαγιάς τους οι κόρες εντόπισαν κάτι παλιά χαρτιά που γλύτωσαν από τα συγυρίσματα –πετώ στον κάλαθο ό,τι βρω μπροστά μου. Ανάμεσα στα χαρτιά ήταν ένα κιτρινισμένο απόκομμα εφημερίδας. Έγραφε πάνω το όνομά μου, με μπλε μελάνι, ξεθωριασμένο από το πέρασμα του χρόνου. Ήταν ένα άρθρο της Ειρήνης Καρανασοπούλου στα Νέα.

Το βρήκα πάνω στο γραφείο μου πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Μέχρι σήμερα δεν ξέρω ποιος το άφησε. Ήταν λίγες μέρες πριν εγκαταλείψω τη συγκεκριμένη δουλειά. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Είχαμε ένα φανταστικό περιβάλλον, όλοι ήμασταν μια παρέα, εργαζόμασταν με πάθος με όρεξη. Το ένιωθα όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν λες και το μυριζόμουνα στον αέρα.

Όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου να φύγω, έπεσαν πάνω μου να με φάνε. Που θα πας και εγκαταλείπεις κάτι καλό, εδώ είναι το μέλλον… Αποδείχθηκε πως είχα δίκαιο. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και ύστερα από τη φυγή και άλλων, το ονειρεμένο περιβάλλον μετατράπηκε σε κόλαση. Με ασπίδα στην πλάτη έπρεπε να κυκλοφορείς για να αποφύγεις τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Δημιουργήθηκαν κλίκες, στην αξιοκρατία μπήκε ταφόπλακα και επιβίωναν όσοι ήταν κοντά στα αφεντικά.

Αποδείχτηκε πως το να φύγω, ήταν ίσως μια από τις πιο σωστές αποφάσεις που πήρα στη ζωή μου. Δεν ήταν εύκολη, κάθε άλλο. Φεύγοντας ένιωθα ότι άφηνα πίσω φίλους, ήταν και η αβεβαιότητα της νέας δουλειάς. Γενικά έτσι λειτουργώ. Μια και έξω. Όταν ξέρω ότι κάτι πρέπει να γίνει θα το κάνω όσο επώδυνο και δύσκολο να είναι. Δεν θα σπαταλήσω καιρό να το σκέφτομαι το θέμα. Θα πάρω την απόφαση, θα το κάνω και μετά προσπαθώ να το φέρω να δουλέψει.

Τότε, όταν το διάβασα ήμουν σίγουρη πως αυτός που μου το έδωσε προσπαθούσε να με αποτρέψει από το να φύγω. Σήμερα που το βλέπω και πάλι, έχω κάποιες αμφιβολίες. Ίσως όντως να επικροτούσε τη φυγή μου.

Η φυγή μέσα σου
Έρχεται σε κύματα, ακολουθεί μια περιοδικότητα που υπακούει στα γεγονότα, στους άλλους, στις εποχές, στα φεγγάρια ή στο τίποτα: η ασυγκράτητη, συχνά παράλογη, τάσης φυγής εγκατάλειψης των πάντων, αυτοπεριορισμού σε ένα μικρούλικο κύκλο, που δεν θα περικλείει τίποτα άλλο πέρα από το μωρό μου και από μένα και θα αφήνει απέξω ήχους, λέξεις και ερεθίσματα.
Κάθε φορά που το κύμα με σκεπάζει νομίζω ότι θα με κρατήσει για πάντα, ότι θα πνιγώ, και δεν θα μπορέσω ποτέ να αναπνεύσω. Ότι είμαι καταδικασμένη σε μια πραγματικότητα αφόρητη, αποτελούμενη από μεγάλα και μικρά χτυπήματα, τυχαίες κουβέντες και ειδήσεις για σκλάβους που πωλούνται στο Σουδάν και κανένας δεν δίνει σημασία, κι εγώ προσπαθώ να παρηγορηθώ με σχέδια και ουτοπικές διαφυγές.
Ναι ξέρω, η επιστροφή από τις διακοπές είναι ιδανική συγκυρία για να βυθιστώ σε ένα τέτοιο κύμα, προσπαθώ να επιστρατεύσω τις άμυνες του ορθολογισμού, τίποτα όμως χειρότερο είναι η γνώση ότι δεν μπορείς να φύγεις, εξεγείρεσαι μάταια και διογκώνεις την αδυναμία σου κι έπειτα δεν βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα σου, μένουν εκεί κολλημένες…
Και μετά το κύμα περνά, φεύγει και χάνεται και αναπνέεις και ξέρεις εκεί γύρω στα μεσάνυχτα με την ησυχία εγκατεστημένη και την Άννα ήρεμη και ασφαλή ότι έτσι κι αλλιώς κουβαλάς τη φυγή μέσα σου, ότι έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είσαι απολύτως παρούσα, έτσι δεν είναι;