Κουβέντες του καφενέ

Η καρέκλα του Φίλιπ Ρέσλερ, αντικαγκελάριου και προέδρου των Φιλελευθέρων, στη Γερμανία τρίζει επικίνδυνα. Στις 20 Ιανουαρίου, γίνονται εκλογές στην Κάτω Σαξωνία και το πιο πιθανόν είναι ότι μετά τις εκλογές,  το κόμμα του δύσκολα θα γλυτώσει την πανωλεθρία και θα πάει σπίτι του.

Τι μας νοιάζει, θα μου πεις για τον Φίλιπ Ρέσλερ. Και όμως. Την προηγούμενη βδομάδα ο εν λόγω κύριος έκαμε δηλώσεις ότι το κόμμα του δεν θα συμφωνήσει στο γερμανικό κοινοβούλιο για το κυπριακό μνημόνιο. Σημείωση, το σύστημα στη Γερμανία είναι τέτοιο, που χρειάζεται επικύρωση από το γερμανικό κοινοβούλιο, ένα κυπριακό μνημόνιο.

Σε παρόμοιες δηλώσεις προέβη την επόμενη μέρα και ένα άλλο σημαίνων στέλεχος των Φιλελευθέρων.

Στην Κύπρο, η είδηση έπαιξε σημαντικά ψηλά. Στο Mega για παράδειγμα, ήταν πρώτη, και στις εφημερίδες την είδα πρώτη σελίδα. Δημιουργήθηκε ο ανάλογος ντόρος, αλί και τρισαλί οϊμέ λιμάνι του Άδη ανήλεο (μου πάει να το παίζω αρχαία τραγωδία), οι Γερμανοί δεν υπογράφουν και τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους.

Αφήνουμε στην πάντα, ότι ακόμη δεν είμαστε σίγουροι, για το τι συμφωνήσαμε για το μνημόνιο και ότι υπάρχει μια θολούρα γύρω από το θέμα.

Ο Φίλιπ Ρέσλερ είναι ο αρχηγός ενός κόμματος που παραπαίει. Από το 9% που είχε στις τελευταίες γενικές εκλογές, κινδυνεύει να μην μπει καν τώρα στη βουλή. Σε όλες τις τοπικές εκλογές, που έγιναν τον περασμένο χρόνο υπέστη μεγάλες απώλειες. Ακόμη και οι Πειρατές, οι ποιοι; είχαν μεγαλύτερη εκλογική δύναμη σε κάποια φάση.

Για την Άνγκελα Μέρκελ, οι Φιλελεύθεροι είναι ένα βαρίδι. Της χρησίμεψαν ως συμμαχία σε αυτή τη θητεία, τώρα είναι μπελάς. Αν και το κόμμα της Μέρκελ πάει για άνετη νίκη, τουλάχιστον σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αν συμμαχήσει με τους Φιλελευθέρους, θα μπει ενδεχομένως σε μπελάδες. Για αυτό, η σιδηρά κυρία της Γερμανίας, με τον κυνισμό και τον ρεαλισμό που τη διακατέχει, μιλά ανοιχτά για συμμαχία με Πράσινους ή και τους Σοσιαλδημοκράτες.

Τα γράφω όλα αυτά, για να καταλήξω στο ότι δώσαμε σημασία σε κάποιους που ίσως να μην έπρεπε. Σαφώς και πρέπει να ακούμε τους ξένους αξιωματούχους όταν λένε κάτι για μας. Από την άλλη όμως, δεν σημαίνει πως ό,τι πουν ισχύει. 

Υπάρχουν εσωτερικές σκοπιμότητες, είναι ηλίου φαεινότερο πως ο Φίλιπ Ρέσλερ το παίζει σκληρός για εσωτερική κατανάλωση. Και επίσης αυτά που λένε, μπορεί να είναι λόγια του αέρα. Τι σημαίνει, δεν θα υπογράψουν; Αν τους βάλει η Μέρκελ τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, θα το κάνουν. Ή αν συμφωνήσουν τα άλλα κόμματα για το κυπριακό μνημόνιο, χεστήκαμε τι θα κάνουν οι Φιλελεύθεροι.

Δεν ξέρω αν είναι θέμα πολιτικής παιδείας, εκπαίδευσης, αντίδρασης. Αλλά δεν γίνεται κάθε φορά, που κάποιος λέει κάτι, να μας πιάνει πανικός χωρίς να το φιλτράρουμε, χωρίς να εξετάζουμε, χωρίς να βλέπουμε τι κίνητρα έχει και το κυριότερο τι εγκυρότητα έχουν τα λεγόμενά του.

Είναι όπως τα μωρά στο νηπιαγωγείο που ό,τι τους πεις κάποιος το χάβουν. Μαμά, ο Γιάννης μου είπε ότι θα μου αγοράσει πατίνια. Μαμά, η Χριστίνα είπε ότι θα με βάλει φυλακή. Μαμά, ο Κωστάκης θα με παντρευτεί.