Monday 11 February 2013

Λόγια που μένουν




Όταν γράψουμε κάτι στον υπολογιστή, άντε στο iPad και δεν μας αρέσει εύκολα το διαγράφουμε πατώντας το delete. Μαγικό κουμπάκι το delete. Ένα delete και καθάρισες, φτάνει να μην πρόλαβες να πατήσεις το send.

Ο προφορικός λόγος είναι όπως το send. Δεν υπάρχει επιστροφή. Όταν ειπωθεί κάτι, έχει ειπωθεί και μένει εκεί αμετάκλητα. Τα λόγια φεύγουν, τα γραπτά μένουν έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι, όμως δεν τα ήξεραν καλά τα πράγματα. Τα λόγια μένουν, πιο χαραγμένα και από τους τέσσερις προέδρους στο βουνό Rushmore στην Αμερική.

Δεν έχει σημασία αν τα εννοούσες, αν ήταν λόγια του αέρα, αν τα είπες για να πληγώσεις τον άλλο, αν ήταν ψέματα, αν κόμπαζες. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ειπώθηκαν. Και είναι εκεί.

Μια φίλη μου λέει όταν το γυαλί ραγίσει σε μια σχέση ερωτική, φιλική, οικογενειακή, ράγισε. Δεν το πίστευα ιδιαίτερα. Ώσπου, ειπώθηκαν λόγια που πληγώνουν. Λόγια που μετά αναιρέθηκαν. Δεν τα εννοούσε, λέει.

Το θέμα είναι πως ίσως και να μην τα εννοούσε. Γιατί τότε τα είπε; Γιατί βγήκαν από το στόμα; Όπως λέει και ο ευαγγελιστής Λουκάς εκ του περισσεύματος της καρδιάς μιλά το στόμα. Ό,τι δηλαδή έχουμε μέσα μας αυτά λέμε.

Δεν θέλω να είμαι απόλυτη, δεν μου αρέσει να μην δίνω δεύτερη ευκαιρία. Πολλές φόρες όμως η δεύτερη ευκαιρία είναι παραπλανητική. Είναι μια προσωρινή ηρεμία, ίσως μια προσποίηση ότι τα πράγματα εξακολουθούν να είναι τα ίδια. Χαμογελάς, δείχνεις σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα και ας άλλαξαν όλα. Είναι όμως εκεί. Ό,τι ένιωσες ό,τι άκουσες είναι εκεί. Μπορεί να είναι υποκρισία. Μπορεί να είναι θέμα ισορροπιών. Η οπτική γωνία που θα το δει κάποιος είναι διαφορετική και περνά μέσα από τα δικά του φίλτρα.

Πολλοί λένε ότι δεν μετανιώνουν για πράγματα που έχουν κάνει, αλλά για πράγματα που έχουν πει. Δεν με παραξενεύει. Η δύναμη που έχουν τα λόγια είναι τεράστια. Μπορεί να πλακώσεις τον άλλο στις σφαλιάρες, να τον κλωτσήσεις, να του βγάλεις τα μαλλιά του τρίχα τρίχα και να μην πονέσει τόσο όσο αυτά που θα του πεις. Τα άσχημα λόγια πονούν, ματώνουν, πληγώνουν.

Όπως και το αντίθετο. Τα όμορφα λόγια απογειώνουν, σε ανεβάζουν στον έβδομο ουρανό, σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι όλος ο κόσμος σου ανήκει. Και αυτά μένουν.

Τα λόγια κρύβουν μια τεράστια δύναμη. Ίσως ακριβώς επειδή δεν έχει χώρο το delete. Επειδή είναι αμετάκλητα. 

11 comments:

  1. Πάντως σαν (πρώην) αθυρόστομη που ήμουν στον καφκά, που ελάλουν λόγια που εν τα εννοούσα αλλά εκόφκαν όπως τα μαχαίρια, εχρειάστηκα (και χρειάζομαι ακόμα σε κάποιες φάσεις) πολλύ αυτοέλεγχο για να μεν αννοίω το στόμα μου κι όποιον πάρει ο χάρος.
    Έμαθα την τεράστια δύναμη των λόγιων με πρακτικό τρόπο!

    ReplyDelete
  2. ekames me na skeftw diafora mana...simfwnw me tin Joy jai me to post. kapote pianei me to 'gamwtooooo' jai lew pramata pou fisika en ta ennow..ematha omws me ton diskolo tropo oti prepei na exw ena self control alliws telika xanw jai to dikio mou pou telika mporei na eixa. wraio post! kalimera

    ReplyDelete
  3. Μια φορά έτυχε να ακούσω κάτι που με πλήγωσε τόσο που ένιωθα σαν να μου έμπηγαν μαχαίρια στην καρδιά. Ακόμα το σκέφτομαι και ας έχουν περάσει χρόνια.

    Θυμήθηκα και μια έκφραση που μου έλεγε ο παπάς μου: η σιωπή είναι χρυσός.

    ReplyDelete
  4. Σε γενικές γραμμές σωστά τα λες.
    Απο την άλλη εξαρτάται ποιος τα λέει. Αν τα λέει ας πουμε αγαπημένο άτομο που ξέρεις ότι πάνω στα νευρα του συνήθως λέει βλακείες, λέω δεν αξίζει και πολύ να το δεις σοβαρά και απλά θα περάσει. Αν τα λέει όμως άτομο που συνήθως δεν εκφράζεται και δεν θυμώνει εύκολα τότε να το πάρεις στα σοβαρά.

    ReplyDelete
  5. κάτι έξερε ο παππούς μου που έλεγε 'βούττα την γλώσσα σου μες τον νού σου πρίν να ανοίξεις το στόμα σου'

    ReplyDelete
  6. Ψήφος υπέρ, αλλά εν συμφωνώ ότι η σιωπή είναι χρυσός. Αν θα τα σκέφτεσαι και να μην τα λες αλλά να τα έχεις μέσα σου, τι να το κάμω; Πες τα να ξέρουμε.
    Το θέμα είναι να μπορείς να είσαι καθαρός με τζίνους που θέλεις.
    Τζαι που την άλλη να δέχεσαι σκληρά λόγια που έρκουνται που αγάπη τζαι όι που ζήλια τζαι μίσος.

    ReplyDelete
  7. Joy ευτυχώς ή δυστυχώς μόνο με τον δύσκολο τρόπο μαθαίνουμε.

    Dagger ξέρεις πως μου ήρθε η έμπνευση. Μετά που έγραψα όμως το post μου πέρασε η σκέψη από το νου πως όσο έχει ο άλλος πρόβλημα που είπε κάποια πράγματα, τόσο έχω κι εγώ που δυσκολεύομαι να καταλάβω και να συγχωρέσω. Δεν ξέρω, δύσκολη υπόθεση για δυνατούς λύτες που λένε και στα σταυρόλεξα.

    Σμιλί τούτο είναι το θέμα. ό,τι και να περάσουν χρόνια τα σκέφτεσαι τα λόγια που σε έχουν πληγώσει.

    Σοφός ο παππούς Ράνια.

    Moonlight μεγάλο θέμα ανοίγεις. Ψήφος υπέρ της ειλικρίνειας, αλλά με προσοχή. Όταν υπάρχουν συναισθήματα στη μέση άνθρωποι πληγώνονται.

    ReplyDelete
  8. Πιστεψε με... Αν δωσεις τοπο στην οργη τζαι δειξεις κατανοηση, το γυαλι κολιεται με σουπερ γκλου τζαι καμια φορα δυσκολευκεσαι να καταλαβεις οτι καποτε εισχεν σπασει... (οπου σουπερ γκλου βλεπε, συγχωρω) :)

    ReplyDelete
  9. Υπάρχουν λόγια που τσακίζουν κόκκαλα, και μερικές φορές είναι και χειρότερα από κανονικές σφαίρες. Τα λόγια έχουν πολύ μεγάλη δύναμη, αλλά δυστυχώς πολύς κόσμος δε ξέρει τι είναι το φιλτράρισμα και η επεξεργασία, γι' αυτό και τις πλείστες φορές τα λόγια πληγώνουν. Αλλά πληγώνουν, όταν τους δώσεις και εσύ το δικαίωμα να σε πληγώσουν.

    ReplyDelete
  10. "Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει μα κόκκαλα τσακίζει..."

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αυτό που λέει η σαμαρίτισσα είναι. Τα λόγια μένουν. Δεν περνούν ποτέ οι πληγές τους. Όσο για το γυαλί, ανάλογα το χαρακτήρα σου το αν κολάει ξανά ή όχι. Εμένα πάντως, όταν ραγίζει είναι για πάντα.

      Εδώ είμαι. Ό,τι θελήσεις, πές μου.
      Φιλί!

      Delete