Για να κάνεις τη δουλειά σου

Όταν ήμουν τρίτο έτος στο πανεπιστήμιο έπρεπε να κάνουμε μια ομαδική εργασία σε ένα μάθημα κοινωνιολογίας. Περιττό να πω ότι η καθηγήτρια μετά μάζεψε τις εργασίες, τους έκανε μια επιμέλεια και έβγαλε βιβλίο.

Στην τετράδα μου έπεσε η μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης και σε μένα ειδικά το θέμα της Παιδείας. Έπρεπε, λοιπόν, να βρω στοιχεία για τα μειονοτικά σχολεία, τους δασκάλους, τα μαθήματα κτλ κτλ.

Κατέληξα στο υπουργείο Παιδείας. Έκανα καμπόσες διαδρομές μεταξύ των γραφείων στην Ερμού και των γραφείων στην Μητροπόλεως, μέχρι να καταλάβουν τι ακριβώς θέλω.

Το θέμα εκείνη την εποχή ήταν στα φόρτε του, μετά το μακεδονικό και με τις αξιώσεις της Τουρκίας στα ύψη. Μόλις μίλησα με τον υπεύθυνο και του εξήγησα ποια στοιχεία θέλω, μου εξήγησε πως είναι θέμα εθνικής ασφαλείας και πως δεν μπορούν να μου τα δώσουν εκτός αν ζητήσω ειδική άδεια…

Για να μην στα πολυλογώ, συμπλήρωσα ένα σωρό χαρτιά, υπέγραψα διαβεβαιώσεις ότι οι πληροφορίες που θα πάρω δεν θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της πατρίδας και ότι θα παραμείνουν απόρρητες.

Κάθε δύο μέρες περνούσα από το υπουργείο να πάρω τα στοιχεία. Η απάντηση ήταν ιδία ότι η αίτησή μου πρέπει να εξεταστεί και θα μου απαντήσουν σύντομα. Στο μεταξύ ο χρόνος κυλούσε, εγώ ήθελα απαντήσεις να κάνω τη μελέτη να τελειώνω με το θέμα.

Ένα μεσημέρι, αφού πέρασα από το διευθυντή, από διάφορους λειτουργούς, με έπιασε μαύρη απελπισία. Ήμουν σίγουρη πως αποκλείεται να βρω τα στοιχεία που ήθελα και σκεφτόμουν το μάθημα, που ίσως το έχανα.

Όπως στεκόμουν στο διάδρομο με ένα πραγματικά περίλυπο ύφος κοιτάζοντας ένα χάρτη που ήταν κρεμασμένος στον τοίχο άκουσα μια φωνή πίσω μου να με ρωτά αν ήμουν καλά.

Γύρισα και είδα ένα κύριο να κρατά ένα δίσκο με καφέδες και ένα μάτσο χαρτιά. Από ό,τι κατάλαβα ήταν ένα είδος παιδιού για όλες τις δουλειές να παίρνει να φέρνει έγγραφα και καφέδες.

Για να μην στα πολυλογώ πιάσαμε την κουβέντα με ρώτησε από πού είμαι, χάρηκε όταν του είπα από Κύπρο, γιατί κλασσικά πολέμησε το ’74 εδώ, του εξήγησα το μαύρο μου το χάλι ότι θέλω τα στοιχεία και ότι δεν πρόκειται να τα πάρω στον αιώνα τον άπαντα.

«Και για αυτό χολοσκάς;» με ρώτησε χαμογελαστός. «Έλα μαζί μου».

Μπήκαμε σε ένα γραφείο, άνοιξε όλα και όταν λέω όλα εννοώ ΟΛΑ τα αρχεία που ήθελα, τα φωτοτύπησε και μου τα έδωσε. Μου ευχήθηκε καλή συνέχεια και καλό πτυχία και μου είπε αν χρειαστώ και άλλα να τον βρω να μου τα φωτοτυπήσει…

Πήγα σπίτι, στρώθηκα στη μελέτη και στο γράψιμο. Κάναμε την παρουσίαση, ακούσαμε τα καλύτερα σχόλια, πήραμε ένα ωραίο 9 και όπως είπα και στην αρχή η καθηγήτρια εκμεταλλεύτηκε τον κόπο μας και έβγαλε βιβλίο.

Δεν χρειάζεται να πω ότι από το υπουργείο Παιδείας, ακόμη περιμένω απάντηση.

Θυμήθηκα αυτή την ιστορία μετά από μια ανάλογη περιπέτεια που είχε ένας γνωστός μου. Ο άνθρωπος προσπάθησε να κάνει τη δουλειά του νομότυπα και σωστά. Αφού περίμενε και περίμενε και περίμενε και κινδύνευε ο άνθρωπος πέρασε στην κλασσική οδό, ξέρω κάποιον και τον αγκαζάρω να βοηθήσει.

Και φυσικά αυτό το πράγμα είναι μεγάλη κατάντια για το ίδιο το σύστημα, κυρίως. Που αναγκάζει τον κόσμο να πάει διά της πλαγίου οδού για να εξυπηρετηθεί και να κάνει τη δουλειά του μια ώρα αρχύτερα. Για τους ίδιους τους πολίτες που αναγκάζονται να παρακαλούν και να λαδώνουν. Για την ίδια την κοινωνία που έχει μετατραπεί σε αγορά του αλ Χαλίλι.