Ένας σκράπας, ατέλειος, χαρούμενος γονιός

Η προτελευταία ανάρτηση της Κολόνας, άνετα θα μπορούσε να είναι αφιερωμένη σε μένα. Στα μαθηματικά ήμουν, είμαι και θα είμαι στον αιώνα τον άπαντα να μετενσαρκώνομαι και να επιστρέφω αιωνίως σε τούτο το μάταιο κόσμο, ένας σκέτος σκράπας.

Το αποδέχτηκα όμως και ησύχασα. Ό,τι έχει να κάνει με μαθηματικά σηκώνω τα πόδια χέρια ψηλά και παραδίνομαι αμαχητί. Η ζωή συνεχίζεται άνευ αριθμών και μπορώ να πω ότι η ζωή συνεχίζεται πολύ καλά.

Φέτος όμως φάνηκαν τα πρώτα σύννεφα. Μέχρι την πρώτη τάξη δεν είχα κανένα πρόβλημα να διαβάσω με την κοράσα μου. What the hell 3+5, 8-4 μπορούσα να τα διορθώσω με σχετική άνεση. Φέτος, όμως που είναι δευτεράκι τα πράγματα δυσκόλεψαν

Αλλά και πάλι για να είμαι εντελώς σίγουρη ότι δεν θα πάει το παιδί μου σχολείο με λάθη, τη βάζω να διαβάζει μαθηματικά με τον παππού της.

Εδώ ανοίγω παρένθεση να πω ότι ο πεθερός μου λατρεύει τους αριθμούς. Αγαπά να κάμνει πράξεις, να είναι χωμένος μέσα σε νούμερα. Επίσης, έχει μεταδοτικότητα έτσι μπορεί να της τα εξηγεί μια χαρά.

Ο παππούς κάνει θαυμάσια δουλειά, γιατί όταν πήγα να ρωτήσω στο σχολείο η δασκάλα της μου είπε τα καλύτερα για αυτήν.

Το πρόβλημα είναι τις μέρες που δεν διαβάζει με τον πεθερό μου. Χτες ήρθε με ένα κατεβατό μαθηματικά. Νταμπλάς μου ήρθε. «Να λύσετε τις μαθηματικές προτάσεις με βάση το παράδειγμα χρησιμοποιώντας κύβους dienes». Κοιτάζω ξανακοιτάζω ιερογλυφικά να έβλεπα, μπορεί να έκανε περισσότερο νόημα.

Δεν κατάλαβα γρι. Οπόταν της είπα να διαβάσει με το Μοτορτζή το απόγευμα. Έτσι και έγινε.

Το θέμα μου δεν είναι τα μαθηματικά. Είναι ότι μπαίνω στη φάση απομυθοποίησης. Μέχρι τώρα ήμουν η σούπερ μάνα που όλα τα μπορούσε και όλα τα ήξερε. Τελευταία, έχω απαντήσει αρκετές φορές δεν ξέρω σε διάφορα ερωτήματά τους Μάμα ξέρεις πόσα παιδάκια έχει το σχολείο μου, αρνήθηκα να συμμετάσχω σε δραστηριότητες τους Μάμα έλα να πιάσουμε τα πατίνια μας και να πάμε στην κατηφόρα, και δήλωσα αδυναμία να τις βοηθήσω Μάμα έχω μαθηματικά…

Ήταν αναμενόμενο ότι κάποτε θα συνέβαινε και αυτό και δεν μπορώ να αντιστρέψω τη διαδικασία της απομυθοποίησης ό,τι και κάνω.

Από τη μια δεν είναι ωραίο, είναι υπέροχο το συναίσθημα να νομίζουν τα παιδιά σου ότι είσαι ένας μικρός Θεός. Από την άλλη όμως δεν είσαι και οι ψεύτικες βιτρίνες, δεν κρατούν καιρό.

Και έτσι έρχεται η φάση όπου τα παιδιά, όχι μόνο τα δικά μου, μαθαίνουν να μην εξωραΐζουν τους γονείς τους. Τους βλέπουν όπως πραγματικά είναι με τις αδυναμίες, τις παραλείψεις, τις ελλείψεις τους.

Το έχω πει ξανά ότι τέλειος γονιός δεν υπάρχει, όσο και αν προσπαθούμε να φτάσουμε στο ύψιστο σημείο γονεϊκότητας, αν δεν υπάρχει η λέξη την κατοχυρώνω πάραυτα. Υπάρχει ο καλός ο γονιός που κάνει λάθη, που τα χάνει, που δεν ξέρει τι να απαντήσει και τι να πράξει αλλά αγαπά, σέβεται το παιδί του και το βοηθά να βρει το δρόμο του στη ζωή του.