Καταναγκαστικά έργα

Είναι ένα από τα λίγα μεσημέρια που κατάφερα να κοιμηθούν και οι δύο οι κόρες. Θα μπορούσα να πάω για καφέ, να δω μια ταινία στην τηλεόραση, να επισκεφτώ την κούμερα στη Λεμεσό, να βάψω τα νύχια μου (και τα 20), να φτιάξω carrot cake, να συγυρίσω τα ερμάρια. Ο κατάλογος μακρύς.

Έκατσα μπροστά από το computer και δουλεύω. Έλεος. Αλλά είπαμε μεγάλο project λίγος ο καιρός. Συγκέντρωση καμία, αφού άφησα ανοικτή και την τηλεόραση για να βλέπω το El Classico μισσιμου. Απορώ ποιος διεστραμμένος νους σκέφτηκε να παρομοιάσει ένα κυπριακό αγώνα με το Μπαρτσελόνα - Ρεάλ. Μεγάλη διαστροφή.

Σηκώστηκα τουλάχιστον 10 φορές από την ώρα που έκατσα. Καφές, τουαλέτα, να παίξω λίγο με το σκύλο, να δω αν κοιμούνται καλά τα μωρά λες και δεν θα τις άκουγα αν ξυπνούσαν. Νομίζω αν είχε πιάτα ο νεροχύτης (η χειρότερη μου δουλειά) θα τα έπλενα και αυτά προκειμένου να βρω αλλη μια δικαιολογία για να διακόψω. Μέχρι που ενδόμυχα παρακαλώ να ξυπνήσουν, τουλάχιστον να βρω αφορμή να τα παρατήσω.

Το ξέρω πως αν δεν προχωρήσω θα το βρω μπροστά μου. Αλλά είναι Κυριακή απόγευμα γαμώτη μου. Και ασχολούμαι με πράγματα της δουλειάς. Πολλή μιζέρια. Άντε λέω συνέχεια στον εαυτό μου, κάτσε δούλεψε. Και τώρα που το πήρα απόφαση να δουλέψω συγκεντρώμενα και χωρίς διακοπές άκουσα την κόρη Β που ξύπνησε. Α, είμαι πολύ ευχαριστημένη. Δουλειά τέλος για σήμερα. Πάω να παίξω.