Βαρετός μου είσαι Βίκτορ

Σήμερα θα μιλήσω για βιβλία. Για ένα συγκεκριμένα, τον Πνιγμό του Τσακ Πάλανιουκ. Το διάβασμα είναι ίσως από τα ελάχιστα πράγματα που αγαπώ και που δεν έχω χάσει ως πολυάσχολη μητέρα και εργαζόμενη. Πρώτα διάβαζα ένα την ημέρα, τώρα είμαι ευχαριστημένη να το τελειώσω σε μια βδομάδα. Δεν έχω παράπονο, όσα δεν προλάβω θα τα αφήσω να τα διαβάζω στα γεράματα.

Τα αγαπημένα μου βιβλία είναι αυτά που συνήθως σε άλλους προκαλούν κατάθλιψη. Με ήρωες που βασανίζονται, που δεν περνούν καλά, που έχουν εμμονές, φοβίες, που τους απασχολεί κάτι, τέλοσπαντων. Διαβάζοντας περίληψη για τον Πνιγμό πίστεψα πως θα ήταν ένα βιβλίο, με το οποίο θα είχαμε μια σχέση καλή.

«Ο Βίκτορ Μαντσίνι, αποτυχημένος γιατρός και εθισμένος στο σεξ, προσποιείται ότι πνίγεται από το φαγητό σε ακριβά εστιατόρια και ύστερα ζητά χρήματα από τους ανθρώπους που τον σώζουν. Σκοπός του να βοηθάει τη μητέρα του, μια ακτιβίστρια, απομεινάρι των άγριων ημερών της δεκαετίας του εξήντα που τώρα νοσηλεύεται σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο έχοντας χάσει τη μνήμη της. Παράλληλα, αυτός και ο φίλος του, ο Ντένι, δουλεύουν ως υπάλληλοι-εκθέματα σε ένα ζωντανό μουσείο που απεικονίζει την καθημερινή ζωή στην αποικιακή Αμερική...»

Σεξ, άνθρωποι περίεργοι καταστάσεις ασυνήθιστες. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Και αρχίζω να διαβάζω. Μέχρι να φτάσω στη σελίδα 20 (σημειώτεον διαβάζω και εξαιρετικά γρήγορα) είχα σχεδόν αποκοιμηθεί. Για τέτοια ανία μιλούμε. Είμαι σίγουρη πως και ο συγγραφέας πρέπει να έριχνε τους ύπνους του ενώ το έγραφε.

Με το ζόρι είπα θα το τελειώσω μπας και στο τέλος αποζημιωθώ. Όπως και να έχει το θέμα πάντως, προσπαθώ να μην αφήνω βιβλία μισοτέλειωτα. 255 σελίδες και τις τέλειωσα. Ένα βιβλίο για σεξ που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο. Ο Βίκτορ πάντως, κάθε λίγο πηδούσε διάφορες γκόμενες. Εμένα πάλι μου προκάλεσε αδιαφορία. Γίνεται να διαβάζεις ένα βιβλίο για σεξ και αντί να σου έρχεται διάθεση να γαμήσεις, να θέλεις να κλείσεις το φως για να κοιμηθείς;

Το καλό της υπόθεσης ότι το τέλειωσα έστω και με το ζόρι. Έτσι τώρα ξεκίνησα την Αγανάκτηση του Φίλπ Ροθ. Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Ακόμη και βιβλίο για το πώς φυτεύουν καρότα, πάλι θα κατάφερνε να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον ως το τέλος. Επίσης, ακόμη και για τα καρότα να έγραφε, θα κατάφερνε να σε κάνει να σκεφτείς το σεξ.