Σήμερα θα μιλήσω για τη γιαγιά του πατέρα φαμίλια –μοτορτζή. Η γιαγιά είναι τώρα 88 χρονών, μακάρι ο Θεός να της χαρίζει και άλλα χρόνια. Μένει μόνη της, κυκλοφορεί μόνη της. Πάντα περιποιημένη, με τα ταγεράκια της, τις καρφίτσες της στο πέτο, τα ολόλευκά της τα μαλλιά. Διαβάζει την εφημερίδα της, μαγειρεύει που και που στα παιδιά της και φιλοσοφεί για τη ζωή στην πόλη που αλλάζει.
Ο παππούς πέθανε πριν από πάρα πολλά χρόνια. Είχαν τέσσερα παιδιά, όλα κάτω των δέκα, ζούσαν σε ένα χωριό της Μεσαορίας. Τα πήρε και ήρθανε Λευκωσία, δούλεψε σκληρά να τα μεγαλώσει. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Μια γυναίκα μόνη της, πριν από 50 χρόνια στη Λευκωσία δεν ήταν εύκολο πράγμα.
Τα κατάφερε όμως. Δούλεψε σκληρά μέρα νύχτα στο βελόνι. Σήμερα και τα τέσσερα της παιδιά είναι πετυχημένοι στον τομέα τους, πρόκοψαν. Έκαναν τη δική τους οικογένεια και ήρθε και η στιγμή που η γιαγιά απέκτησε εγγόνια και δισέγγονα.
Η γιαγιά είναι μια ηρωϊδα της καθημερινότητας. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν τη διαφορά, που κάνουν αυτό που πρέπει, που θυσιάζουν τον εαυτό τους για να βοηθήσουν αυτούς που αγαπούν. Η γιαγιά είναι όπως ένα σιγανό ρυάκι. Δεν είναι όπως τον ποταμό που όλοι τον βλέπουν και τον θαυμάζουν. Χωρίς όμως το ρυάκι, πολλά χωράφια θα έμεναν απότιστα και θα ξηραίνονταν.
Μέσα στη βδομάδα που μας πέρασε ήταν τα γενέθλια της μάνας του μοτορτζή. Την πήρε τηλέφωνο η γιαγιά για να της ευχηθεί και μετά τα χρόνια πολλά της είπε «Μάνα μου το μωρό μου και έγινε 61 χρονών». Η πεθερά μου, μου διηγήθηκε τη σκηνή συγκινημένη. Γέλασα όταν το άκουσα, αλλά μου άρεσε τόσο πολύ.
Κοίτα να δεις. Ακόμη και στην ηλικία που τα παιδιά γίνονται παππούδες για τους γονείς είναι πάντα τα μωρά τους. Τα σκέφτονται με την ίδια αγάπη, έχουν την έννοια τους. Φαντάζομαι στα μάτια της γιαγιάς η κόρη της είναι το δεκάχρονο κοριτσάκι που το κρατούσε από το χέρι, όταν έφευγαν από το χωριό τους.
Αν ήταν να της αφιερώσω ένα τραγούδι θα ήταν η Ιφιγένεια της Χαρούλας. Αχ γιαγιούλα αγαπημένη. Θα ήθελα να μάθω τη γιαγιά να μπλογκάρει. Θα της άρεσε νομίζω να γράφει να μοιράζεται τις σκέψεις της και να επικοινωνεί, σαν τη γιαγιά την Αντιγόνη http://giagia-antigonh.blogspot.com
Ο παππούς πέθανε πριν από πάρα πολλά χρόνια. Είχαν τέσσερα παιδιά, όλα κάτω των δέκα, ζούσαν σε ένα χωριό της Μεσαορίας. Τα πήρε και ήρθανε Λευκωσία, δούλεψε σκληρά να τα μεγαλώσει. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Μια γυναίκα μόνη της, πριν από 50 χρόνια στη Λευκωσία δεν ήταν εύκολο πράγμα.
Τα κατάφερε όμως. Δούλεψε σκληρά μέρα νύχτα στο βελόνι. Σήμερα και τα τέσσερα της παιδιά είναι πετυχημένοι στον τομέα τους, πρόκοψαν. Έκαναν τη δική τους οικογένεια και ήρθε και η στιγμή που η γιαγιά απέκτησε εγγόνια και δισέγγονα.
Η γιαγιά είναι μια ηρωϊδα της καθημερινότητας. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν τη διαφορά, που κάνουν αυτό που πρέπει, που θυσιάζουν τον εαυτό τους για να βοηθήσουν αυτούς που αγαπούν. Η γιαγιά είναι όπως ένα σιγανό ρυάκι. Δεν είναι όπως τον ποταμό που όλοι τον βλέπουν και τον θαυμάζουν. Χωρίς όμως το ρυάκι, πολλά χωράφια θα έμεναν απότιστα και θα ξηραίνονταν.
Μέσα στη βδομάδα που μας πέρασε ήταν τα γενέθλια της μάνας του μοτορτζή. Την πήρε τηλέφωνο η γιαγιά για να της ευχηθεί και μετά τα χρόνια πολλά της είπε «Μάνα μου το μωρό μου και έγινε 61 χρονών». Η πεθερά μου, μου διηγήθηκε τη σκηνή συγκινημένη. Γέλασα όταν το άκουσα, αλλά μου άρεσε τόσο πολύ.
Κοίτα να δεις. Ακόμη και στην ηλικία που τα παιδιά γίνονται παππούδες για τους γονείς είναι πάντα τα μωρά τους. Τα σκέφτονται με την ίδια αγάπη, έχουν την έννοια τους. Φαντάζομαι στα μάτια της γιαγιάς η κόρη της είναι το δεκάχρονο κοριτσάκι που το κρατούσε από το χέρι, όταν έφευγαν από το χωριό τους.
Αν ήταν να της αφιερώσω ένα τραγούδι θα ήταν η Ιφιγένεια της Χαρούλας. Αχ γιαγιούλα αγαπημένη. Θα ήθελα να μάθω τη γιαγιά να μπλογκάρει. Θα της άρεσε νομίζω να γράφει να μοιράζεται τις σκέψεις της και να επικοινωνεί, σαν τη γιαγιά την Αντιγόνη http://giagia-antigonh.blogspot.com
Πανέμορφο κείμενο κι απίθανη επιλογή κομματιού! Μόνο για χαμόγελα! :))
ReplyDeleteΕν έσιει σαν μιαν καλήν γιαγιάν...
ReplyDeleteΣας εύχουμαι τζιαι τους θκυο να την σιέρεστε για πολλά ακόμα, να μπορεί να παίζει τζαι με τες κορούες σας. Τζιαι γιατί όϊ, να την παίρνει τζιαι κανέναν γυρόν με τον μότορον το Ktinon!
φορεί κουρουκλούν τζιαι φουστάνιν ως τον αστράγαλον οξά εν μοντέρνα της πόλης;
ReplyDeleteΡε σειρά Ασιερά αφού εν "...Πάντα περιποιημένη, με τα ταγεράκια της, τις καρφίτσες της στο πέτο..."
ReplyDeleteΠάντως ήρτε μου σαν εθκιάβαζα παρόμοια ιδέα σαν του φίλτατου Itsmylife, η γιαγιά με μότορο, να τον οδηγά μόνη της, α λα Σούπερ Γιαγιά !!
Σοβαρά τωρά, να ζήσει να τη χαίρεστε τζαι να σας χαίρεται.
Να παίρνουμε παράδειγμα που τούτα τα πλάσματα που εφάαν τη ζωή με το κουτάλι, που επαλαίψαν τζι ενικήσαν, εμείς της κακομαθημένης νέας γενιάς που μας αρέσκουν τα έτοιμα τζαι τα εύκολα.
Ενα φιλί στην γιαγιά από μένα.
ReplyDeleteΜε πόση τρυφεράδα μιλάς...
Να ήξερες πόσες φορές έχω κλάψει με την Ιφιγένεια όταν το πρωτοτραγούδησε η Αλεξίου!
Πολλά φιλιά!!!!!!
Εσηκώθηκε η τρίχα μου θκιαβάζοντας το ποστ σου.
ReplyDeleteΕν ξέρω γιατί με επηρεάζει τόσο πολλά η τρίτη ηλικία. Νομίζω φοβίζει με η σοφία τους.
Τζαι προφανώς η μάνα πάντα εν να θεωρεί τα παιθκιά της μωρά της, έστω τζαι αν εν τζαι τζίνα μεγάλα τζαι κάποιας ηλικίας.
Παράξενος ο κόσμος,
Εγώ είχα δυο υπέροχες γιαγιάδες (δυστυχώς έχασα την μια πριν από μερικά χρόνια). Τώρα έχω την άλλη με την οποία είμαστε σαν αυτοκόλλητες, μέχρι και ταξίδι μόνες μας πήγαμε. Τυχεροί όσοι έχουν τόσο καλούς γιαγιοπαππούδες κι εσείς τυχεροί μάνα!!!
ReplyDeleteΤώρα θέλω κι εγώ να γράψω ποστ για τις γιαγιάδες μου!!!
ReplyDeleteeinai wraio enas an8rwpos na paramenei akmaios kai zwhros, dia dynamh kai stous allous
ReplyDeleteΚουλλά έχεις δίκαιο. Στην αρχή εθκιάβαζα το λλίο αφηρημένα. Στην δεύτερη παράγραφο άρχισα να μπαίννω στο πετσί του κειμένου τζιαι να συγκινούμαι που τον χαρακτήρα. Τωρά που εξαναθκιάβασα τζιαι την πρώτη παράγραφο θωρώ την μπροστά μου.
ReplyDeleteΝα την σιαίρεστε μοτορτζιή και μάμμα-μία τζιαι να τα εκατοστήσει
:)
ReplyDelete