Αναμνήσεις τυπωμένες σε χαρτί

Τις τελευταίες μέρες με έπιασε μια μανία να αγοράσω ένα μικρό εξωτερικό δίσκο για να περάσω τις φωτογραφίες που έχω πάνω στο computer μου. Μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες, οικογένεια, κόρες, φίλες, αυτές που έχω τραβήξει ανέρχονται σε πολλά Mb. Λοιπόν, η έννοια μου είναι ότι θα έρθουν οι Τούρκοι ξαφνικά, θα πάρουμε τους δρόμους όπως έγινε το 1974 και θα είναι δύσκολο να κουβαλώ το laptop μαζί μου. Προτεραιότητα θα είναι να αρπάξω ρούχα και πανιά των κόρων, ναι το έχω σκεφτεί το θέμα διεξοδικά. Το ότι είμαστε μια σταλιά νησί χωρίς διέξοδο, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Με νοιάζει τι θα προλάβω να πάρω μαζί μου. Για αυτό θέλω το μικρό εξωτερικό δίσκο, έτσι μια χαρά θα περισώσω τις φωτογραφίες.

Αυτό με τους Τούρκους πρέπει να το δω κάποτε, μου έμειναν πολλά κατάλοιπα. Αν και πρόσφυγες δεν είμαστε από τις οικογένειες που πλήγηκαν ιδιαίτερα στην εισβολή. Ευτυχώς ούτε νεκρούς, ούτε αγνοούμενους χάσαμε. Η οικογένεια μου όμως έχασε το σπίτι της και αυτό ήταν μεγάλο πλήγμα. Όσος καιρός και να περνά οι πληγές δεν κλείνουν για αυτούς που έζησαν την προσφυγιά. Μου διηγήθηκαν πως την ώρα που έφευγαν από το χωριό, η γιαγιά μου ήταν κλαμένη. Οι γονείς μου είχαν μόλις παντρευτεί, ούτε μήνα δεν έζησαν στο καινούριο τους σπίτι. «Γιατί κλαις» της είπε ο πατέρας μου, «νομίζεις θα είναι για πάντα; Σε λίγες μέρες θα είμαστε πίσω». Ούτε ο ένας, ούτε η άλλη πρόλαβαν να επιστρέψουν, τους χάσαμε στην πορεία.

Από το χωριό ελάχιστα πράγματα πήραν και από φωτογραφίες σώθηκαν ελάχιστες. Οι λίγες που έχω είναι από συγγενείς που τους έστελναν οι δικοί μου και όταν τις ανακάλυψα τις έκανα copy.

Μου αρέσει να βλέπω φωτογραφίες, κρύβουν μια γλυκιά νοσταλγία. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι θυμόμαστε κάποια πράγματα. Ο χρόνος όμως σβήνει λεπτομέρειες, αλλοιώνει κάποια στοιχεία, φέρνει τα γεγονότα στα μέτρα του. Με τις φωτογραφίες δεν μπορείς να κάνεις παζάρια, ο φακός αποτυπώνει ακριβώς αυτό που βλέπει.

Είναι κόσμος ακριβώς για αυτή τους τη ρεαλιστικότητα που δεν αντέχει να βλέπει φωτογραφίες, τις καταχωνιάζουν σε ντουλάπια και όταν τύχει να δουν καμιά παλιά τους πιάνει πανικός. Εγώ πάλι λατρεύω να βλέπω την πορεία του χρόνου, αποτυπωμένη στο χαρτί. Οι φωτογραφίες, λένε τη δική τους ιστορία και τη λένε τόσο καλά.