Clocks...

Ακούω τη μεγάλη κόρη με φωνή να έρχεται από μακριά. «Μάμα ξύπνα έκαμα κακά». Εκείνη την ώρα έβλεπα όνειρο ότι επρόκειτο να αγοράσω κάτι βιβλία από ένα παλαιοπωλείο. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα να ξεκαθαρίσει το σκηνικό και να καταλάβω πρώτο ότι πρέπει να σηκωθώ να αλλάξω την κόρη Α και δεύτερο ότι δεν αγόρασα ούτε ένα βιβλίο, γιατί ήταν όνειρο.

Κοιτώ το κινητό, όπας λέω 7.30 και η κόρη Β δεν ξύπνησε να θέλει το γάλα της; Καλά πάμε. Άλλαξα τη μεγάλη σε λίγη ώρα ξύπνησε και η μικρή. Την τάισα, φόρεσαν τα ρούχα τους και κατεβήκαμε κάτω.

Μέσα στην καλή χαρά εγώ που κοιμήθηκα μια ώρα περισσότερο. Και εκεί που ετοιμαζόμουνα να τηλεφωνήσω στην τρίτεκνη κολλητή να πάρουμε τα ζιζάνια στο πάρκο, βλέπω το ρολόι πάνω στον τοίχο που έδειχνε οκτώ. Computer και κινητό επέμεναν πάντως ότι είναι εννιά.

Στα μέσα του καφέ που έπινα, θυμήθηκα ότι ψες άλλαξε η ώρα. Οι κόρες δεν κοιμήθηκαν περισσότερο όπως πίστεψα στην αρχή… Και έτσι άλλη μια Κυριακή μας βρίσκει την ώρα που ο υπόλοιπος πληθυσμός (που δεν έχει παιδιά) ακόμη να ονειρεύεται στο ζεστό του κρεβάτι, εμείς είμαστε έτοιμοι για μεγάλες περιπέτειες. Ίντα chance υπάρχει να μην ξύπνησε και η τρίτεκνη; Άτε βουρ για το πάρκο.