Πάσχα στο χωριό

Τέτοιες μέρες ο νους μου γυρίζει στα παλιά. Είχα την τύχη οι παππούδες μου να ζουν σε χωριά. Μόλις έκλειναν τα σχολεία, παίρναμε το λεωφορείο με την αδερφή μου και ανηφορίζαμε. Τι αλησμόνητες εποχές, τι ωραία που περνούσαμε. Υπήρχε μια ξεγνοιασιά, ένας αέρας ελευθερίας. Πρωί φεύγαμε από το σπίτι βράδυ, γυρνούσαμε κουρασμένοι, κάναμε μπάνιο και δίναμε ραντεβού ξανά στην εκκλησία.

Παντού υπήρχαν μυρωδιές, υπέροχα όμορφες μυρωδιές. Το κάθε σπίτι είχε τον κήπο του, γεμάτο λουλούδια, τα χωράφια ήταν γεμάτα από ανθισμένα δέντρα. Όλοι καθάριζαν, δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε σε ένα σπίτι και να μην δούμε τη μάνα ή τη γιαγιά σκαρφαλωμένες κάπου να καθαρίζουν.

Το πιο ωραίο μου ήταν όταν οι γιαγιάδες ζύμωναν τα ψωμιά και τις φλαούνες τους. Κυρίως τα ψωμιά που έκανε η μια η γιαγιά ήταν απόλαυση, ακόμη και τώρα να κλείσω τα μάτια, μπορώ σχεδόν να γευτώ το αχνιστό ψωμί, που μόλις έχει βγει από το φούρνο. Φούρνος παραδοσιακός, με ξύλα για να εξηγούμαστε.

Ολόκληρη διαδικασία, έπρεπε να σηκωθούμε πρωί, να ζυμώσουμε, να πυρώσουμε το φούρνο, να φουρνίσουμε. Ολόκληρο το χωριό ήταν στο πόδι, δεν υπήρχε γειτονιά που να μην έψηναν. Θυμάμαι μια χρονιά εκεί που παίζαμε περιμένοντας τα ψωμιά να «μπουν» χάσαμε την ξαδέλφη. Πάνω κάτω δεν ήταν πουθενά, στο τέλος την βρήκαμε να κοιμάται πάνω από τα ψωμιά. Οι γιαγιάδες δεν της είπαν τίποτα. Την έβαλαν σε άλλο κρεβάτι, έφτιαξαν τα ψωμιά και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν δε η μέρα της ξαδέλφης. Πρωί πρωί σηκωνόταν πήγαινε να στολίσει τον Επιτάφιο. Εγώ προτιμούσα να μένω σπίτι με τη γιαγιά για τις τελευταίες ετοιμασίες. Τη νύχτα ήταν μυροφόρα, έψελνε (βεβαίως μέχρι και σήμερα σπάμε πλάκα για αυτό) μαζί με τις άλλες κοπέλες το Έραναν τον τάφο.

Και μετά ερχόταν το Πάσχα. Φορούσαμε τα καλά μας, γιατί τότε ήταν εποχές που τα παιδιά δεν είχαν ολόκληρα ερμάρια με ρούχα γεμάτα. Αγοράζαμε τα καλά μας και περιμέναμε το Πάσχα να τα φορέσουμε. Και σπάζαμε αυγά. Η μια μου η γιαγιά, έβαφε καμπόσες δωδεκάδες αυγά, μόνο και μόνο για να έχουμε να σπάζουμε. «Άσε τα παιδιά να σπάσουν όσα θέλουν», θύμωνε στον παππού κάθε φορά που πήγαινε να πει κάτι. Δεν αφήναμε ούτε ένα.

Το απόγευμα έβρισκε όλο το χωριό μαζεμένο στην κεντρική πλατεία για τα παραδοσιακά παιχνίδια. Ώ ρε γλέντια… Τρέξιμο, σχοινί, ποδόσφαιρο, ζίζιρο, τα μέντα μέντα, κάμηλο. Α στον κάμηλο ήμουν περιζήτητη, λόγω μεγάλης ευλυγισίας. Παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως.