Χάνω βίδες

Η Πέμπτη ήταν ιδιαίτερα άγρια μέρα στη δουλειά. Ήταν από εκείνες τις μέρες που ο προγραμματισμός πάει περίπατο, που η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη. Όταν έφυγα από το γραφείο με αρκετή δόση καθυστέρησης το κεφάλι μου, καζάνι.

Έφτασα στο σπίτι της μάνας μου για να μαζέψω το στερνοπαίδι μου. Στο διάδρομο βρήκα την κόρη Β να παίζει με την αδερφή μου. Και είχαμε τον εξής διάλογο.
Μ: εγώ Αδ. Αδερφή

Αδ. Μα που είναι η κόρη Α;
Μ: Μα που είναι η κόρη Α; (με χαρούμενη παιχνιδιάρικη φωνή). Κρύφτηκε να μην τη βρει η μανούλα;
Αδ. Ρε σοβαρομιλώ, που είναι η κόρη Α, δεν είναι εδώ…

Ο συναγερμός άρχισε να χτυπά δυνατά. Με έπιασε μια ταχυπαλμία, η πίεση μου θα ανέβηκε στα ύψη.

Μ: Ου γαμώτο, δεν είναι εδώ έτσι; Ξέχασα να περάσω να την πάρω από την άλλη γιαγιά…
Αδ. Κόρη μου μα χάνεις, ξέχασες το μωρό, γιατί δεν μου είπες να περάσω να την πάρω εγώ;

Έτσι είναι, στη χειρότερη στιγμή θα βρουν να ασκήσουν κριτική.

Άρπαξα το στερνοπαίδι, το έβαλα μέσα στο αυτοκίνητο και πήγα για το δεύτερο μέρος του παιδομαζώματος. Ευτυχώς, την βρήκα σε καλά κέφια, δεν ταλαιπώρησε την πεθερά μου. Μέσα στο αυτοκίνητο τραγουδήσαμε, παίξαμε μου έλεγε τα νέα της. Ήθελε κιόλας να οδηγήσει, επειδή της είπα προχτές ότι το καινούριο αυτοκίνητο ανήκει σε όλους…

Ώσπου σε μια στιγμή, τίγκα στην κίνηση, κρατούσα και δεξιά λωρίδα μέσα στην Τροόδους, η κόρη Β άρχισε να ουρλιάζει. Κυριολεκτικά να ουρλιάζει μέσα σε δευτερόλεπτα τα ματάκια της γέμισαν δάκρυα. Ήταν αδύνατο να σταματήσω να δω τι έχει, προσπάθησα να την καθησυχάσω με λόγια. Όταν μετά από αρκετά λεπτά ηρέμησα, ρώτησα τη μεγάλη τι έπαθε.

Μ: Αγάπη μου ξέρεις γιατί κλαίει το μωρό;
Κ: Την δάγκωσα (με ένα χαμόγελο πλατύ και ύφος «αξίζω μετάλλιο).
Μ: Την δάγκωσες; Γιατί; Γιατί δάγκωσες το μωρό;
Κ: Γιατί την αγαπώ και έφαγα το χεράκι της.
Μ: Να μην το ξανακάνεις, να δείχνεις την αγάπη σου με διαφορετικό τρόπο.
Κ: Γιατί;
Μ: Γιατί πονεί το μωρό.

Και τώρα εγώ απορώ. Είναι δυνατόν ο νους μου που δουλεύει υπερωρίες από το πρώτο λεπτό που θα ξυπνήσω μέχρι το τελευταίο που θα κοιμηθώ, να μην έρθει κάποια στιγμή που θα γίνει τζέλι; Πόσα να χωρέσει; Όλο λέω στον εαυτό μου ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα να ξεχάσει το μωρό του. Ένας συνάδελφος, αν μετρά, το ξέχασε στο καρότσι του σούπερμαρκετ. Πλήρωσε, έφυγε και το άφησε εκεί. Δεν κακοπέρασε ο μικρός τον τάισαν παγωτό, του έπαιζαν… Τουλάχιστον, την ξέχασα στη γιαγιά της. Αλλά πάλι νιώθω τύψεις, νιώθω πολλές τύψεις.

Ξέρω, ξέρω οι τύψεις είναι άχρηστες. Το έχω πει πολλές φορές αυτό. Οι τύψεις φεύγουν με το αλκοόλ να κάνω κανένα νταϊκίρι απόψε, αν θυμηθώ να αγοράσω λεμόνια;