Friday 16 April 2010

Χάνω βίδες

Η Πέμπτη ήταν ιδιαίτερα άγρια μέρα στη δουλειά. Ήταν από εκείνες τις μέρες που ο προγραμματισμός πάει περίπατο, που η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη. Όταν έφυγα από το γραφείο με αρκετή δόση καθυστέρησης το κεφάλι μου, καζάνι.

Έφτασα στο σπίτι της μάνας μου για να μαζέψω το στερνοπαίδι μου. Στο διάδρομο βρήκα την κόρη Β να παίζει με την αδερφή μου. Και είχαμε τον εξής διάλογο.
Μ: εγώ Αδ. Αδερφή

Αδ. Μα που είναι η κόρη Α;
Μ: Μα που είναι η κόρη Α; (με χαρούμενη παιχνιδιάρικη φωνή). Κρύφτηκε να μην τη βρει η μανούλα;
Αδ. Ρε σοβαρομιλώ, που είναι η κόρη Α, δεν είναι εδώ…

Ο συναγερμός άρχισε να χτυπά δυνατά. Με έπιασε μια ταχυπαλμία, η πίεση μου θα ανέβηκε στα ύψη.

Μ: Ου γαμώτο, δεν είναι εδώ έτσι; Ξέχασα να περάσω να την πάρω από την άλλη γιαγιά…
Αδ. Κόρη μου μα χάνεις, ξέχασες το μωρό, γιατί δεν μου είπες να περάσω να την πάρω εγώ;

Έτσι είναι, στη χειρότερη στιγμή θα βρουν να ασκήσουν κριτική.

Άρπαξα το στερνοπαίδι, το έβαλα μέσα στο αυτοκίνητο και πήγα για το δεύτερο μέρος του παιδομαζώματος. Ευτυχώς, την βρήκα σε καλά κέφια, δεν ταλαιπώρησε την πεθερά μου. Μέσα στο αυτοκίνητο τραγουδήσαμε, παίξαμε μου έλεγε τα νέα της. Ήθελε κιόλας να οδηγήσει, επειδή της είπα προχτές ότι το καινούριο αυτοκίνητο ανήκει σε όλους…

Ώσπου σε μια στιγμή, τίγκα στην κίνηση, κρατούσα και δεξιά λωρίδα μέσα στην Τροόδους, η κόρη Β άρχισε να ουρλιάζει. Κυριολεκτικά να ουρλιάζει μέσα σε δευτερόλεπτα τα ματάκια της γέμισαν δάκρυα. Ήταν αδύνατο να σταματήσω να δω τι έχει, προσπάθησα να την καθησυχάσω με λόγια. Όταν μετά από αρκετά λεπτά ηρέμησα, ρώτησα τη μεγάλη τι έπαθε.

Μ: Αγάπη μου ξέρεις γιατί κλαίει το μωρό;
Κ: Την δάγκωσα (με ένα χαμόγελο πλατύ και ύφος «αξίζω μετάλλιο).
Μ: Την δάγκωσες; Γιατί; Γιατί δάγκωσες το μωρό;
Κ: Γιατί την αγαπώ και έφαγα το χεράκι της.
Μ: Να μην το ξανακάνεις, να δείχνεις την αγάπη σου με διαφορετικό τρόπο.
Κ: Γιατί;
Μ: Γιατί πονεί το μωρό.

Και τώρα εγώ απορώ. Είναι δυνατόν ο νους μου που δουλεύει υπερωρίες από το πρώτο λεπτό που θα ξυπνήσω μέχρι το τελευταίο που θα κοιμηθώ, να μην έρθει κάποια στιγμή που θα γίνει τζέλι; Πόσα να χωρέσει; Όλο λέω στον εαυτό μου ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα να ξεχάσει το μωρό του. Ένας συνάδελφος, αν μετρά, το ξέχασε στο καρότσι του σούπερμαρκετ. Πλήρωσε, έφυγε και το άφησε εκεί. Δεν κακοπέρασε ο μικρός τον τάισαν παγωτό, του έπαιζαν… Τουλάχιστον, την ξέχασα στη γιαγιά της. Αλλά πάλι νιώθω τύψεις, νιώθω πολλές τύψεις.

Ξέρω, ξέρω οι τύψεις είναι άχρηστες. Το έχω πει πολλές φορές αυτό. Οι τύψεις φεύγουν με το αλκοόλ να κάνω κανένα νταϊκίρι απόψε, αν θυμηθώ να αγοράσω λεμόνια;

13 comments:

  1. εν με αφήνει να σου γράψω σχόλιο!!!

    γιατί?
    επειδή θέλω να σου πω ότι έσιει κάτι ταπελλούες "if i get lost call my mom"?

    να την φορήσεις της κόρης
    (είχαν μου πιάσει μιαν οι συναδέλφοι μου να φορώ διότι εχάννουμουν μες τους δρόμους)

    ReplyDelete
  2. Καλή σου μέρα!
    Που να αποκτήσεις και τρίτο τέκνο, καλή ώρα σαν εμένα. Δεν θα ξέρεις τι σου γίνεται όλο το εικοσιτετράωρο , θα πνίγεσαι σε ρούχα λερωμένα, συνεχή πλυντήρια και όλων των ειδών υποχρεώσεις. Θα αναρωτιέσαι συνεχώς "Μα που πάω , τι κάνω εδώ, κ.τ.λ."
    Πάντως σου έυχομαι τα καλύτερα για σένα και την οικογένεια σου.

    Φιλιά
    Φραντζιέσκα.

    ReplyDelete
  3. έλα καλέ δεν είναι τόσο κακό,να ξεχάσεις το μωρό με τόσα που έχεις στο κεφάλι σου.πάντως να αγοράσεις λεμόνια.καλό σκ.

    ReplyDelete
  4. Εν για να καταλάβουμε τι ετραβήσαν τζαι τζείνοι που ανιώσαν εμάς. Φυσικά τωρά η ζωή εν πιο αγχώδης. Τέσπα ...
    Μιαν τζαι γυρεύκεις ήντα δέντρα να βάλεις σπίτι πε του Κτηνού να φυτέψει καμιά λεμονιά, εννά μυρίζει τζαι ωραία άμαν εν ανθισμένη !!

    ReplyDelete
  5. Κόρη μου μα χάννεις, εξίασες το μωρό;;;;

    ReplyDelete
  6. εκτος από το συνάδελφο που το ξέχασε στο σούπερμαρκετ, έχω ακόμη ένα που το ξέχασε στο σχολείο και ένα που το άφησε σε κάτι γενέθλια. εντάξει δεν είμαι μόνη μου...

    Εφυτέψαμε λεμονιά, αλλά νομίζω θα δω εγγόνια πολύ πιο γρήγορα από ότι λεμόνια από το συγκεκριμένο δέντρο.

    Στο τρίτο Φραντζέσκα (σσσ μην μας ακούσει ο Μοτορτζής) θα έχω λαλήσει κανονικά.

    ReplyDelete
  7. Δηλαδή μόνο εγώ βρίσκω παράξενο το στιγμιότυπο-Χάνιμπαλ με της κόρες;...

    ReplyDelete
  8. ε νταξει μη νιώθεις άσχημα σιγά.πάντως αν την μάθεις να οδηγεί εννάρκεται μόνη της και λύθηκε το πρόβλημα:)

    ReplyDelete
  9. Ουου ήνταλως κάμνεις. Να ανησυχείς αμα αλλάξεις πάμπερς στο κοτόπουλο τζιαι βάλεις το μωρό στο φούρνο...

    ReplyDelete
  10. Ou an ekseres poses fores me eksiasan sto sxoleio, sta agglika klp...

    ennen tipote, htan sth giagian ths:)

    ReplyDelete
  11. ene tipote!emena e3iase me sta frontistiria mes t xeimona po3o pu en i kriada!!!en epa8a tpt kamia vlavi!!!vsk epie sta ala frontistiria k egireukeme kna misaoro ospu a8imi8ike oti eprepe na piasei tilefono na gini isterikos dioti en imoun sta frontistiria (enomize oti egiriza:P)pu eprepe..., ego ekama xazi ospu na t perasei i krisi na tou po oti en se la8os topo! "ou agapi m signomi, erkoume tora"

    ReplyDelete
  12. "Την δάγκωσα γιατί την αγαπώ". Είχα την ίδια αναφορά από το γιο, την ώρα που εφύρνετουν η κόρη στο κλάμα.
    Υποθέτω πως πρώτα εμείς οι γονείς πρέπει να αλλάξουμε μοτίβο όταν λέμε "σε αγαπώ τόσο πολύ που θέλω να σε φάω:)))"

    ReplyDelete
  13. Λοιπόν, η κολλητή μου είναι 5 αδέρφια. Και όταν έπρεπε να πάνε κάπου όλοι μαζί -πριν να αρχίσουν να παντρεύονται κλπ- πήγαιναν με 2 αυτοκίνητα, φυσικά - πού να χωρέσουν 7 άτομα σε ένα αμάξι; Ένα Πάσχα λοιπόν, Μεγάλο Σάββατο μετά την Ανάσταση, πάνε σπίτι, κάθονται στο τραπέζι, σερβίρεται η σούπα, ξεκινά το φαγοπότι, κεφαλάκια, κρασιά, ιστορίες, σε κάποια φάση χτυπά η πόρτα, ήταν η πιο μικρή αδερφή, κλαμένη, γιατί η ομάδα του αυτοκινήτου Α νόμιζε ότι ή 5η αδερφή ήταν στο αυτοκίνητο Β και αντίστροφα. Και κανένας δεν χαπάρισε. Από το ξενύχτι, τις νηστείες και τα φαγιά. Οπότε μην το ψάχνεις. Εν μικρόν το κακό. Δεν την έχασες δα και στην Κρατική Έκθεση εν έτει 1987 ας πούμε. Αυτό κι αν θα ήταν «δράμα»!

    ReplyDelete