Are you talking to me?

43 χρονών ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας, 42 ο αντιπρόεδρος του, 39 χρονών ο υπουργός Οικονομίας, στα 49 ο υπουργός Εξωτερικών, αλλά και ο Άμυνας. Μια ομάδα σαραντάρηδων θα προσπαθήσει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, αφού αστεία αστεία η χώρα βρίσκεται σε άσχημη οικονομική κατάσταση.

Βλέπω τους αριθμούς και πραγματικά ζηλεύω, συγκρίνοντας με τους δεινόσαυρους που μας κυβερνούν εμάς. Φανταστείτε συνάντηση υπουργών Άμυνας και βάλτε δίπλα δίπλα τον 49χρονο Λίαμ Φοχ με τον 71χρονο Κώστα Παπακώστα. Θα του λέει ο Λίαμ ότι κατέβασε ένα καινούριο application για το iPad και ο Παπακώστας θα τον ρωτά για θέματα προστάτη.

Το πρόβλημά μας το μεγάλο εδώ στην Κύπρο, δεν είναι το κυπριακό. Είναι που δεν ξέρουμε από πολιτική. Για αυτό και ανακυκλώνονται στην εξουσία τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Αναστασιάδη. Είναι πρόεδρος του ΔΗΣΥ από το 1997. Αν δεν με απατά η μνήμη μου οι Συντηρητικοί άλλαξαν τουλάχιστον τρεις προέδρους από τότε. Κοιτάξτε την ελίτ των πολιτικών μας. Όλοι πάνω από 65.

Ο λόγος για τον οποίο είμαστε χαμένοι από χέρι είναι ότι δεν έχουμε μάθει να συζητούμε πολιτικά. Είμαστε ένας ανώριμα πολιτικά λαός, και έτσι η οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση καταλήγει στο να μαλλώνουμε, χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα και μετά το 2004 χρωματισμένοι σε «ναι» και «όχι».

Το θέμα καταντά γελοίο. Είναι άνθρωποι που λένε τα ίδια και τα ίδια, χωρίς καν να ακούν άλλα επιχειρήματα. Μπορεί να πιαστούν από ένα σχόλιο ή ένα post σε ένα blog για να αρχίσουν να λένε τα δικά τους και να μαλλώνουν μεταξύ τους. Αυτοί που κατηγορούν το Χριστόφια, αυτοί που τον αγαπούν. Αυτοί που θέλουν λύση στο κυπριακό, αυτοί που δεν θέλουν. Οι υπέρμαχοι της ομοσπονδίας, με τους υπέρμαχους της ενιαίας λύσης. Οι Ομονοιάτες με τους Αποελίστες. Και πάει λέγοντας. Στο τέλος πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Παντού ταμπέλες, διάλογος ουσίας κανένας.

Αποκαρδιωτικό. Κυρίως, γιατί δεν βλέπω πως θα αλλάξει αυτή η κατάσταση.