I do not ACCEPT

Καθώς ένα τριήμερο ξεγνοιασιάς, χαλάρωσης, διασκέδασης και ηρεμίας (μουαχαχαχα σατανικό γέλιο) φτάνει στο τέλος του, ας ασχοληθούμε με κάτι σοβαρό.

Όταν πρωτοάκουσα την είδηση στην τηλεόραση δεν της έδωσα ιδιαίτερη σημασία και αναφέρομαι στην ίδρυση κίνησης προάσπισης των δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων με το όνομα Accept. Ως κοινωνία σίγουρα δεν έχουμε την καλύτερη αντιμετώπιση σε αυτούς που είναι διαφορετικοί από εμάς, επομένως ναι το πιο πιθανόν ότι και με τους ομοφυλόφιλους το ίδιο κάνουμε. Η πολιτική don’t ask don’t tell κάνει θραύση, όπως γινόταν χρόνια τώρα.
Χτες διάβασα στην Καθημερινή μια συνέντευξη ενός από τους πρωτεργάτες της κίνησης που έλεγε ότι εν καιρώ θα διεκδικήσουν έδρα στη βουλή. Ένα κακεντρεχής θα σκεφτόταν τόση πουστιά κυκλοφορεί στο κοινοβούλιο, γιατί όχι και με στάμπα;

Επειδή όμως τέτοιο άτομο δεν είμαι, απλά διερωτώμαι γιατί να ψηφίσουμε ένα κόμμα, απλά και μόνο τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Όπως δεν με νοιάζει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του, γιατί να πρέπει να τον ψηφίσουμε με βάση πως τη βρίσκει σεξουαλικά; Το κοινοβούλιο, υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει όλο το λαό. Δηλαδή, τώρα δεν υπάρχουν gay βουλευτές, επειδή δεν υπάρχει οργανωμένο κίνημα; Δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει κάτι τέτοιο. Υπάρχει λόγος να ξέρουμε όμως τι κάνει ο κάθε βουλευτής στο κρεβάτι του; Εκτός αν το κάνει με τα βουλευτικά επιδόματα ή εκμεταλλεύεται ταξίδια της βουλής για παράδειγμα, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο post.

Μπορείτε να με πράξετε να με κατηγορήσετε ότι κάνω διακρίσεις, αλλά το κίνημα των ομοφυλοφίλων το βρίσκω εκτός τόπου και χρόνου. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη διεκδίκησή τους για γάμο. Αν είναι δυνατόν, με τα διαζύγια να ξεπερνούν το 50%, με το θεσμό να βρίσκεται σε τρομερή αμφισβήτηση, με ολοένα και περισσότερα ζευγάρια να συζούν αντί να παντρεύονται, υπάρχει λόγος να γίνεται μάχη για κάτι που είναι σχεδόν παρωχημένο.

Θα μου πεις καλά εσύ κυρά μου παντρεύτηκες. Το δέχομαι αυτό, αλλά αν εξαιρέσεις τις ετοιμασίες και τους γονείς που μας έσπασαν τα νεύρα μας, δεν δώσαμε κανένα αγώνα για να παντρευτούμε. Piece of cake. Δηλαδή αν θα έπρεπε να οργανωθώ σε κίνημα και μετά να κατεβώ στη βουλή και μετά να παντρευτώ, βράσε ρύζι. Ήδη κουράστηκα που το έγραψα.

Παραδέχομαι ότι υπάρχουν διακρίσεις. Υπάρχει και φόβος στην κοινωνία μας. Τα πράγματα όμως δεν αλλάζουν ψηφίζοντας ένα νόμο. Αν ήταν έτσι στα μπαράκια και στα club θα είχε σταματήσει το κάπνισμα.

Έχω φίλους gay, ιδιαίτερα ένα παιδί τον εκτιμώ και τον θαυμάζω πάρα πολύ. Όταν βρισκόμαστε λέμε τα δικά μας, μετά συζητούμε για πολιτική, για τη διεθνή κατάσταση, για την οικονομία. Κάποτε μιλούμε και για σεξ. Και είμαστε μια χαρά. Επειδή θεωρεί τον εαυτό του σοβαρό άνθρωπο, δεν θα εντασσόταν ποτέ σε μια κίνηση που αντλεί τα πιστεύω της από το τι κάνουν στο κρεβάτι της τα μέλη της.