Κάτω από το νυστέρι

Τη Δευτέρα θα κάνει την εγχείρηση η κόρη η μεγάλη. Μεγάλη τρόπος του λέγειν ένα μικρουλι πραγματάκι είναι, μια σβούρα που κινείται και παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά της.

Έχω αγωνία. Ξέρω πως είναι εύκολη επέμβαση και πως θα δει μεγάλη διαφορά μετά. Είναι καλός ο γιατρός, είναι η καλή και η αναισθησιολόγος. Μια έννοια όμως (και δυο και τρεις) την έχω. Θα πάνε καλά τα πράγματα με τη βοήθεια του θεού, πρέπει να σταματήσω να αγχώνομαι.

Είμαι σίγουρη πως μόλις ανοίξει τα μάτια της, θα βομβαρδίσει το γιατρό με ερωτήσεις, θα πιάσει γνωριμία με τις νοσοκόμες και θα τις καλέσει σπίτι μας να παίξουμε. Είναι ο ορισμός του κοινωνικού παιδιού. Δεν υπάρχει περίπτωση να την πάρω κάπου και να μην εγκλιματιστεί αμέσως. Στα δύο λεπτά την ξέρουν όλοι, στα πέντε έχουν γίνει φίλοι.

Αντίθετα από τη μικρή που δεν θέλει να βλέπει όσους δεν ξέρει καλά. Αύριο θα την αφήσω στην πεθερά μου, με την οποία δεν περνά τόσο χρόνο όσο με τη μάνα μου και είμαι σίγουρη ότι θα την ταράξει την καημένη. Της μιλούν και ξινίζει τα μούτρα της, ανοίγεται πολύ δύσκολα και κάνει φίλους ακόμη πιο δύσκολα.

Άρχισα τις προετοιμασίες. Εφοδίασα το ψυγείο με παγωτά, έφτιαξα τζέλι και κρέμα για να τρώει μετά την εγχείρηση. Χαρά μεγάλη. Όταν της είπαμε ότι θα τρώει συνέχεια παγωτό, πέταξε τη σκούφιά της από τον ενθουσιασμό. Το έχει να το λέει σε όλους.

Το πουλάκι μου. Μακάρι να υπήρχε τρόπος να το περάσω εγώ στη θέση της. Τώρα τελευταία το έχω σκεφτεί ξανά αυτό. Και στο μέλλον, μάλλον θα το σκεφτώ ακόμη περισσότερες φορές. Γιατί οι γονείς δεν αντέχουμε τον πόνο των παιδιών μας; Ποιος μηχανισμός ξυπνά μέσα μας από τη στιγμή, που θα αποκτήσουμε παιδιά και μας κάνει να αντέχουμε τα πάντα για χάρη τους;

Το ξέρω ότι δεν πρέπει αλλά έχω αγωνία...