Αναμνήσεις στα σκουπίδια

Την έμπνευσή μου την οφείλω στο post της Δρακούνας για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Μαζεύουμε, μαζεύουμε, μαζεύουμε. Συρτάρια, ντουλάπια, ράφια ολόκληρα με αναμνηστικά. Έχω ακούσει από τα πιο τρυφερά, όπως το χαρτομάντηλο που έγραψαν για πρώτη φορά σ’ αγαπώ, τα πιο περίεργα όπως τα πρώτα νύχια του μωρού, τα πιο σεξουαλικά το πρώτο μου προφυλακτικό, μέχρι τα πιο αηδιαστικά ask Invictus για τα χρυσά κακά της Σούρι.

Κάποτε ανήκα σε αυτούς που μάζευαν. Βέβαια έχω καλά γονίδια. Όταν πέθανε ο παππούς μου, χρειάστηκαν μέρες για να καθαρίσουμε το υπόγειο με τα άχρηστα που μάζευε, ενώ η μάνα μου και η θεία μου ακόμη χρησιμοποιούν τα κουζινικά σκεύη που με πάθος αγόραζε και φύλαγε η γιαγιά μου.

Δεν πετούσα τίποτα. Άρθρα από εφημερίδες, περιοδικά, κάρτες, πετρούλες, σουβενίρ, τσάντες, ρούχα, αναμνηστικά, κοσμήματα, παλιές συσκευές, σημειωματάρια, κόλλες, πένες, καλλυντικά, άδεια μπουκαλάκια από αρώματα, μέχρι και περιτύλιγμα σοκολάτας (ήταν πριν να έρθουν οι Crispy Mint της Cadbury στην Κύπρο). Όλα μα όλα είχαν συναισθηματική αξία. Εννοείται την ώρα που τα καταχώνιαζα γιατί μετά ούτε που θυμόμουν την ύπαρξή τους.

Ως το καλοκαίρι που θα πήγαινα για το δεύτερο πτυχίο. Όταν άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου από Αθήνα, πήρα την απόφαση πως οι αναμνήσεις που χρειάζομαι, είναι αυτές που υπάρχουν στο μυαλό μου. Για να μην θυμάμαι κάτι και να χρειάζεται ένα αντικείμενο να μου ξυπνήσει αναμνήσεις σημαίνει ότι δεν είναι σημαντικό.

Πέταξα πολλή σαβούρα. Ίσως το μόνο που κράτησα να είναι, εκτός από τα βιβλία εννοείται, κάποια γράμματα. Έκτοτε κρατώ ανάλογη πολιτική. Το μόνο που έφερα από την Αγγλία, ήταν ένα σετ σεντόνια από την Ιαπωνία, τα οποία αργότερα το πάνω μέρος μετέτρεψε η μάνα μου σε ξεσκονόρουχα και το κάτω μέρος, κάναμε μπάνιο το σκύλο. Α και ένα κουτί με σκαλιστά chopsticks. Έπρεπε να έφερνα και τον ηλεκτρικό rice cooker, αλλά είπα να δείξω χαρακτήρω και να μην μαλλιτραβηχτώ με την συγκάτοικο που επίσης τον διεκδικούσε.

Χάρη στο Ίντερνετ, αφού ό,τι θέλεις βρίσκεις πέταξα και όλα τα περιοδικά και τα αποκόμματα εφημερίδων που κρατούσα. Στίβες μιλούμε.

Όταν μετακομίζαμε στο νέο σπίτι πέταξα και τα τελευταία απομεινάρια, ενώ με κρύα καρδιά μου έδωσε συγκατάθεση ο Μοτορτζής να του καθαρίσω τα ντουλάπια του. Τα πράγματα που κουβάλησε μέσα σε κασόνια, είναι ακόμη κλειστά στην αποθήκη. Στην επόμενη ανακαίνιση ενδεχομένως να πάνε στον Κοτσιάτη.

Εν ολίγοις είμαι ένα άτομο αυτή τη στιγμή χωρίς αποδείξεις από το παρελθόν και το απολαμβάνω ιδιαίτερα. Κρατώ τα συρτάρια και τα ντουλάπια μας για πράγματα που χρησιμοποιούμε και όχι για σαβούρα. Και επιμένω σε αυτό που λέω, τα πράγματα που θέλουμε να θυμόμαστε τα θυμόμαστε. Από μόνα τους κατακλύζουν το νου μας, χωρίς βοήθεια.

Είναι ωραίο συναίσθημα να πετάς παλιοπράματα. Κάποτε νόμιζα ότι θα ήταν αδύνατο να κάμω κάτι τέτοιο. Ε λοιπόν, είναι απελευθερωτικό. Πράγματα υλικά με τα οποία αισθανόσουν δεμένος, αντιλαμβάνεσαι ότι στην ουσία δεν έχουν και πολλή σημασία. Λυτρωτικό, θα έλεγα.

Υπάρχει λόγος να φυλάω ρούχα των κόρων, παιχνίδιά, ζωγραφιές τους; Σκέφτομαι θα συγκινηθώ αν τα δω σε 20 χρόνια ή μήπως δεν θα θυμάμαι γιατί τα φύλαξα;

Θα ήθελα να μπορούσα να φυλάξω τις τα φιλιά των μωρών μου γεμάτα χώματα και σοκολάτες, την αγκαλιά του πατέρα φαμίλια το βράδυ όταν κουρνιάζουμε στον καναπέ. Το αίσθημα ελευθερίας όταν έπεσε ο πρώτος μισθός, τα δάκρυα της κολλητής, μετά από ένα χωρισμό. Τέτοια πράγματα. Αυτά έχουν αξία και για αυτό δεν χωράνε σε συρτάρια και ντουλάπια.