A journey

Κρατώ στα χέρια μου το τελευταίο βιβλίο του Τόνι Μπλερ. A Journey είναι ο τίτλος του και είναι τύπου αυτοβιογραφία. Ο ίδιος το ονομάζει ανοικτή επιστολή.

Ναι είπα να ενισχύσω το ταμείο βετεράνων πολέμου, στους οποίους θα δώσει μέρος των κερδών του. Είπαμε μεγαλόψυχος ο πρώην πρωθυπουργός, όχι και τόσο όμως ώστε να τα δώσει όλα, τέσσερα στόματα εξάλλου έχει να θρέψει. Τα έσοδα για τους βετεράνους, ούτε ένα συγνώμη όμως για τον πόλεμο στο Ιράκ και ας έχουν περάσει 7 χρόνια και ούτε ίχνος των χημικών όπλων, για τα οποία έγινε τάχα ο πόλεμος ή της Αλ Κάιντα.

Το βιβλίο είναι μεγάλο και εμπλουτισμένο με φωτογραφίες, ακόμη και από το γάμο του. Ο Τόνι δίπλα σε πολιτικούς, ο Τόνι με την οικογένεια, ο Τόνι δίπλα από προσωπικότητας, έλα ρε Μπόνο που μίλησες και στο συνέδριο των Εργατικών...

Ακόμη και να διαφωνείς μαζί του είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο. Σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Είναι φορές που τον βρίζεις, έλα ρε μαλάκα, ούτε ένα συγνώμη για το Ιράκ; Ο τύπος ξεκινά τη διήγησή του με το εξής. Στις 2 Μαίου 1997, εισήλθα στην Ντάουνινγκ Στριτ ως πρωθυπουργός για πρώτη φορά. Δεν είχα ποτέ στο παρελθόν άλλο αξίωμα, ούτε κάποια θέση έστω σε ένα υπουργείο. Ήταν η πρώτη και η μόνη μου δουλειά στην κυβέρνηση». Λέει τις απόψεις του, τις σκέψεις του για τα σημαντικά γεγονότα της πρωθυπουργίας του.

Για άλλους μίλησε με καλά λόγια, άλλους τους έθαψε. Αμ τι περίμενες Γκόρντον Μπράουν, ότι θα σε έκαμνε φοινιτζιά; Αφού είναι γνωστό ότι δεν θέλετε να δείτε ο ένας τον άλλο. Δίνει δικαιολογίες, τη δική του τέλοσπαντων ερμηνεία σε αυτά που έκανε.

Να ρωτήσω πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσαμε μια εξομολόγηση αυτού του είδους από δικό μας πολιτικό; Η απάντηση είναι φυσικά ποτέ. Το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι η Κατάθεση του Κληρίδη, αλλά καμία σχέση. Να μου πεις οι πολιτικοί μας δεν έχουν το θάρρος να δώσουν εξηγήσεις, τον καιρό που συμβαίνουν τα γεγονότα, θα το κάνουν εκ των υστέρων;

Και εντάξει δεν είναι ότι καίγομαι να διαβάσω τα απομνημονεύματα του Βασιλείου ή του Χριστόφια, χάρη στις κόρες οι αϋπνίες κόπηκαν μαχαίρι, αλλά για ορισμένα γεγονότα θα ήθελα να ξέρω πως σκέφτονται. Γιατί πήραν συγκεκριμένες αποφάσεις, γιατί δεν πήραν κάποιες άλλες. Να δώσουν τις δικές τους εξηγήσεις, να δικαιολογηθούν για κάποια πράγματα.

Να το πω φόβο, να το πω έλλειψη διορατικότητας, να το πω ότι δεν νοιάζονται δεκάρα για το τι νομίζουν οι άλλοι για αυτούς, εφόσον έχουν αποχωρήσει από το αξίωμά τους; Ή μήπως είναι έλλειψη ειλικρίνειας; Γιατί αν δεν ήταν ειλικρινείς, όταν βρίσκονταν στην εξουσία, δεν θα είναι ούτε στην αυτοβιογραφία τους.