Δάσκαλε που δίδασκες

Μούμπλε, μούμπλε. Προσπαθώ να είμαι μια καλή μάνα. Προσπαθώ να μην είμαι μια υποκρίτρια μάνα. Προσπαθώ να περάσω στις κόρες τις αρχές που θεωρώ σωστές, χωρίς να τις υποβάλλω με τρόπο που να καταπατώ την προσωπικότητά τους.

Σίγουρα το καλύτερο παράδειγμα το δίνουμε με τις πράξεις μας. Τι αξία έχει να λες σε ένα παιδί μην καπνίζεις, όταν εσύ καπνίζεις; Τι αξία έχει να του πεις να σέβεται τους ξένους, όταν μιλάς χωρίς σεβασμό στην οικιακή βοηθό;

Το πρόβλημα μου όμως δεν είναι τα εμφανή. Είναι το παρελθόν... Περισυλλογή εδώ γιατί ο κάθε γονιός που σέβεται τον εαυτό του σκέφτεται με τρόμο τις μαλακίες που έκανε στα νιάτα του και το ενδεχόμενο να τις επαναλάβει το τέκνο του, δεν του αρέσει καθόλου.

Αυτό το κατανοώ. Ήσουν νέος, άμυαλος και ωραίος. Αν έκανες αβέρτα σεξ με καμπόσες χωρίς προφυλακτικό σε ανησυχεί μήπως κάνει κάτι παρόμοιο το βλαστάρι σου. Το Άμστερνταμ ήταν το δεύτερο σου σπίτι και έχεις δοκιμάσει οτιδήποτε ναρκωτικό τρώγεται, καπνίζεται, καταπίνεται και σνιφάρεται. Δεν θέλεις και με το δίκαιο σου το παιδί σου να κάνει το ίδιο.

Το θέμα δεν είναι τι δεν θέλουμε και τι δεν θέλουμε γιατί αυτά που θέλουμε και δεν θέλουμε δεν έχουν και πολλή σχέση με αυτά που θέλουν και δεν θέλουν τα παιδιά μας. Το θέμα είναι πως τους τα λες. Αν για παράδειγμα πεις ναι ξέρεις και εγώ έκανα ναρκωτικά, παιδί μου δεν είναι καλό πράγμα μην κάνεις, δεν είναι να σαν του λες να δοκιμάσει; Να του πεις μην κάνεις γιατί εγώ έκανα και δεν είναι καλό πράγμα, θα σου πει καλά ρε μαλάκα μου λες να μην κάνω κάτι που εσύ έκανες;

Και αυτό ισχύει ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Στο σχολείο πάντα είχα πρόβλημα δεν μπορούσα να κάτσω στην καρέκλα πολλή ώρα. Η γιαγιούλα μου έλεγε χρησιμοποιώντας μια κυπριακή έκφραση ότι ο κώλος μου είσσιε τρίολους. Μέχρι σήμερα, στη μισή ώρα που θα κάθομαι θα βρω αφορμή να σηκωθώ. Πάω προχθές στο νηπιαγωγείο και η δασκάλα μου έκανε παράπονα για τη μεγάλη, ότι σηκώνεται και τρέχει μέσα στην τάξη. Δεν περπατά απλά τρέχει. Μάλιστα την τελευταία φορά βγήκε και έξω από την τάξη και έτρεχε.

Αλλά τι να της πω; Παιδί μου μην σηκώνεσαι την ώρα του μαθήματος; Παιδί μου μην τρέχεις; Αφού με βλέπει ότι ούτε εγώ κάθομαι και τις περισσότερες φορές τρέχω δεν περπατώ. Δεν θα με θεωρήσει γελοία, δεν θα σκεφτεί ότι είμαι υποκρίτρια;

Αχ και βαχ. Της είπα να ακούει τη δασκάλα της και να είναι φρόνιμη. Επίσης της έταξα να της κατεβάσω τον Gummy Bear που τραγουδά τα Κάλαντα στην Τιγωνιά αν είναι φρόνιμη. Το τελευταίο έπιασε προς το παρόν. Μέχρι να φύγουν τα χριστούγεννα.

Ήταν η πιο ανώδυνη λύση που μπορούσα να σκεφτώ. Μέχρι να προκύψει κάτι σοβαρό. Δεν γίνεται. Μέχρι να γίνουν 20 όλο και κάτι θα προκύψει.