Thursday 9 December 2010

Δάσκαλε που δίδασκες



Μούμπλε, μούμπλε. Προσπαθώ να είμαι μια καλή μάνα. Προσπαθώ να μην είμαι μια υποκρίτρια μάνα. Προσπαθώ να περάσω στις κόρες τις αρχές που θεωρώ σωστές, χωρίς να τις υποβάλλω με τρόπο που να καταπατώ την προσωπικότητά τους.

Σίγουρα το καλύτερο παράδειγμα το δίνουμε με τις πράξεις μας. Τι αξία έχει να λες σε ένα παιδί μην καπνίζεις, όταν εσύ καπνίζεις; Τι αξία έχει να του πεις να σέβεται τους ξένους, όταν μιλάς χωρίς σεβασμό στην οικιακή βοηθό;

Το πρόβλημα μου όμως δεν είναι τα εμφανή. Είναι το παρελθόν... Περισυλλογή εδώ γιατί ο κάθε γονιός που σέβεται τον εαυτό του σκέφτεται με τρόμο τις μαλακίες που έκανε στα νιάτα του και το ενδεχόμενο να τις επαναλάβει το τέκνο του, δεν του αρέσει καθόλου.

Αυτό το κατανοώ. Ήσουν νέος, άμυαλος και ωραίος. Αν έκανες αβέρτα σεξ με καμπόσες χωρίς προφυλακτικό σε ανησυχεί μήπως κάνει κάτι παρόμοιο το βλαστάρι σου. Το Άμστερνταμ ήταν το δεύτερο σου σπίτι και έχεις δοκιμάσει οτιδήποτε ναρκωτικό τρώγεται, καπνίζεται, καταπίνεται και σνιφάρεται. Δεν θέλεις και με το δίκαιο σου το παιδί σου να κάνει το ίδιο.

Το θέμα δεν είναι τι δεν θέλουμε και τι δεν θέλουμε γιατί αυτά που θέλουμε και δεν θέλουμε δεν έχουν και πολλή σχέση με αυτά που θέλουν και δεν θέλουν τα παιδιά μας. Το θέμα είναι πως τους τα λες. Αν για παράδειγμα πεις ναι ξέρεις και εγώ έκανα ναρκωτικά, παιδί μου δεν είναι καλό πράγμα μην κάνεις, δεν είναι να σαν του λες να δοκιμάσει; Να του πεις μην κάνεις γιατί εγώ έκανα και δεν είναι καλό πράγμα, θα σου πει καλά ρε μαλάκα μου λες να μην κάνω κάτι που εσύ έκανες;

Και αυτό ισχύει ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Στο σχολείο πάντα είχα πρόβλημα δεν μπορούσα να κάτσω στην καρέκλα πολλή ώρα. Η γιαγιούλα μου έλεγε χρησιμοποιώντας μια κυπριακή έκφραση ότι ο κώλος μου είσσιε τρίολους. Μέχρι σήμερα, στη μισή ώρα που θα κάθομαι θα βρω αφορμή να σηκωθώ. Πάω προχθές στο νηπιαγωγείο και η δασκάλα μου έκανε παράπονα για τη μεγάλη, ότι σηκώνεται και τρέχει μέσα στην τάξη. Δεν περπατά απλά τρέχει. Μάλιστα την τελευταία φορά βγήκε και έξω από την τάξη και έτρεχε.

Αλλά τι να της πω; Παιδί μου μην σηκώνεσαι την ώρα του μαθήματος; Παιδί μου μην τρέχεις; Αφού με βλέπει ότι ούτε εγώ κάθομαι και τις περισσότερες φορές τρέχω δεν περπατώ. Δεν θα με θεωρήσει γελοία, δεν θα σκεφτεί ότι είμαι υποκρίτρια;

Αχ και βαχ. Της είπα να ακούει τη δασκάλα της και να είναι φρόνιμη. Επίσης της έταξα να της κατεβάσω τον Gummy Bear που τραγουδά τα Κάλαντα στην Τιγωνιά αν είναι φρόνιμη. Το τελευταίο έπιασε προς το παρόν. Μέχρι να φύγουν τα χριστούγεννα.

Ήταν η πιο ανώδυνη λύση που μπορούσα να σκεφτώ. Μέχρι να προκύψει κάτι σοβαρό. Δεν γίνεται. Μέχρι να γίνουν 20 όλο και κάτι θα προκύψει.

16 comments:

  1. Αχ,βρε μάνα, δίκιο έχεις που προβληματίζεσαι , είναι δύσκολο πράγμα να μεγαλώνεις παιδιά (το ξέρω απ'αυτά που τράβηξαν οι δικοί μου για να μεγαλώσουν εμένα και σε συμπονώ)
    Φιλιά
    ΥΓ Όσο οι λύσεις είναι ανώδυνες(βλ. Γκάμι Μπέαρ) τα πράγματα είναι καλά!

    ReplyDelete
  2. γονίδια αγαπητή. ότι και να κάνεις εν τζιαμέ. χέσε μέσα που λέμεν.
    she

    ReplyDelete
  3. Το να προσποιείσαι την mother figure είναι λάθος. Δεν μπορείς να πεις της κόρης σου να μην δοκιμάσει ναρκωτικά. Μπορείς να της πεις να δοκιμάσει και ότι αν εθιστεί θα πεθάνει. Αυτή είναι η μαγκιά του γονιού.

    Εμένα ο πατέρας μου, μου έδωσε τσιγάρο στα 11. Μου ήρθε αναγούλα και παρολίγο να κάνω εμετό. Τότε μου είπε: "Βλέπεις γιατί δεν πρέπει να το αρχίσεις" και ουδέποτε ξανά κάπνισα.

    Θεωρώ ότι οι γονιοί δεν είναι άξιοι ούτε αρμόδιοι να λένε στα παιδιά τι πρέπει να κάνουν ή όχι. Ο ρόλος τους θα πρέπει να είναι καθαρά συμβουλευτικός. "Αν γαμήσεις χωρίς προφυλακτικό, μπορεί να κολλήσεις οτιδήποτε. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις!" Και εκεί το παιδί επιλέγει.

    Θα μου πεις, εύκολο στην θεωρία, δύσκολο στην πράξη. Αλλά, δεν μπορώ να φανταστώ άλλον τρόπο με τον οποίο να εμπνεύσεις του παιδιού τον σεβασμό και να μην μεταμορφωθείς σε μίνι-δικτάτορας.

    ReplyDelete
  4. Χρίστο έχει μια λογική αυτό που λες. τους εξηγάς και τους δίνεις το δικαίωμα της επιλογής ελπίζοντας ότι θα διαλέξουν το σωστό.
    με τα μικρούλικα όμως τριών τεσσάρων, πέντε χρονών είναι δύσκολο να εφαρμόσεις αυτή την τακτική. σε αυτές τις ηλικίες πιστεύω ο ρόλος του γονιού είναι κάπως διαφορετικός.

    She δεν δίνεις κουράγιο και το ξέρεις.

    Δέσποινα God bless Gumnmy Bear.

    ReplyDelete
  5. Στα μικρά είναι ακόμα πιο απλά τα πράγματα! "Η θα βάλεις κάλτσες ή θα φάεις πάτσο!" και τα μικρά επιλέγουν ανάλογα! χαχαχαχα!

    ReplyDelete
  6. εμ κάνουμε και μεις λάθη, τι νομίζεις? εγώ με το τσιγάρο έχω το πρόβλημα. Και με κατσαδιάζει άσχημα!!! και έχει και δικιο. Αλλά δεν μπορώ να το κόψω. Το μόνο που του λέω είναι "δες με εμένα τι ηλίθια είμαι, ανεβαίνω ένα σκαλί και κουράζομαι, και βρωμάω τσιγαρίλα, να με έχεις σαν κακό παράδειγμα. Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα μου λες και νιώθω πολύ μαλ...ας που το συνεχίζω αλλά δεν μπορώ να το κόψω". Όχι ότι γίνεται κάτι με αυτό που του λέω, απλά συνεχίζει να με κατσαδιάζει.

    ReplyDelete
  7. like mother like daughter:-D

    ReplyDelete
  8. Αχ, μανούλα μου, δύσκολο που είναι...
    Θα βρεις τον τρόπο, μέσα από ιστορίες που θα διηγηθείς..
    Μια ξερή διδαχή δεν πετυχαίνει.
    Πάντα με ιστορίες που αφορούν τάχα κάποιους άλλους, μου έλεγε μια παιδίατρος.
    Οχι δογματικά.
    Η αγκαλιά σου και τα λογάκια σου..

    Λάθη έκανα πολλά μη το πάρεις σαν να σου κάνω την έξυπνη.

    ReplyDelete
  9. όλοι κάνουμε λάθη γιαγιά Αντιγόνη και Μ. δεν υπάρχει το εγχειρίδιο του καλού γονιού που το εφαρμόζεις και όλα κυλούν ρολόι.

    έχεις δίκαιο όμως σε αυτό που λες. εφάρμοσα μια παρόμοια τακτική και της λέω ιστορίες, όχι παραμύθια αλλά με ανθρώπους που ξέρει. με τη θεία της όταν ήταν μικρή, με τη νονά της. κάποιες φορές αστείες ιστορίες, κάποιες φορές με μήνυμα. και πιάνει αυτό. έτυχε αρκετές φορές να κάνει αυτό που πρέπει επειδή ήταν όπως την ιστορία που της είπα.

    Yes indeed Post. Που ήσουν χθες που έστειλα για μεσεκλούθκια στο βουνό;

    Υγ. όποιος ενδιαφέρεται να του στείλω τον Gummy Bear χα χα.

    ReplyDelete
  10. Το θέμα είναι να δώσεις τις σωστές αρχές και βάσεις.

    Να τα μάθεις να αγαπάνε τον εαυτό τους και να τον σέβονται πρώτα για να μπορούν μετά να αγαπάνε και να σέβονται άλλους. Να τα μάθεις να μην φοβούνται τη ζωή. Οτι οι προσπάθεια ανταμείβεται...Ότι στη ζωή υπάρχουν επιλογές και συνέπειες...και ότι στη ζωή υπάρχουν και όρια....

    Θα τους μάθεις αυτά που έμαθες εσυ από τη ζωή και τις εμπειρίες σου.

    Εκεί θα εστιάζεις την προσοχή σου. Φυσικά Θα πάρει χρόνια να τα εμπεδώσουν...και θα πρέπει να αρχήσεις με πολύ απλά παραδείγματα....αφού είναι τόσο μικρούλες...

    Αλλά όταν έρθει η ώρα να κάνουν τα ναρκωτικά τους και τις τρέλλες τους...η μόρφωση που έλαβαν conciously (απο αυτά που λες) και subconciously (από αυτά που σε βλέπουν να κάνεις)....είναι αυτό που θα τους προστατεύσει.

    (εννοείται φυσικά ότι δεν εχω παιδί.... απλά λέω αυτά που θα ήθελα να εφαρμόσω σαν μάνα)

    Δύσκολο το έργο σου...αλλά τι καλύτερο υπάρχει σε αυτή τη ζωή από το να μεγαλώσεις σωστούς όμορφους (και όχι αλάνθαστους)ανθρώπους. !

    :)

    ReplyDelete
  11. You see why I don't want kids...they should come with an instruction manual!!

    Εγώ σε αυτό συμφωνώ με τον Anti-Christo! Τους εξηγάς τις επιλογές (και τις επιπτώσεις τους) και διαλέγουν αυτά.

    Το θέμα της καρέκλας το είχα και εγώ ως παιδί και μέχρι και σήμερα! Μήπως έχει attention deficit..η γιαγιά μου είπε όταν ήμουν μικρή ότι πρέπει να προσέχω για να 'πάρω τα γράμματα' και να σπουδάσω όταν μεγαλώσω!

    Νομίζω δεν υπάρχει λάθος και σωστό..ή το πιο σωστό τελος πάντων when it comes to your (κόρες) και με την ίδια διαπαιδαγώσηση αναπτύξαμε εντελώς αντίθετους χαρακτήρες και συμπεριφορές!

    ReplyDelete
  12. Sorry έσβησα το μισό μου comment..προσπαθούσα να πώ οτι εμείς είμαστε 2 κόρες και είμαστε πολύ διαφορετικές οπόταν ότι και να τους πείς eventually θα διαμορφώσουν το δικό τους χαρακτήρα και personality..απλά (τι απλά - το πιο δύσκολο είναι) πρέπει να τις κάνεις να καταλάβουν οτι ακόμα και σε αυτή την ηλικία οι πράξεις τους έχουν επιπτώσεις και να τις καθοδηγήσεις προς την σωστή απόφαση!

    ReplyDelete
  13. Κατά μάναν κατα τζύρην, κατά γιον καραβοτζύρην!

    Ενδιαφέρουσες οπτικές γωνιές από τις οποίες βλέπουν το ζήτημα και αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν ακόμη παιδιά. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να μιλάς στα παιδιά σου σαν να ήταν μεγάλα (κατάλαβες τί εννοώ, δεν μιλώ για βρισιές!). Τα παιδιά καταλαβαίνουν κι όσο πιο πολύ συζητάς μαζί τους τόσο πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να κάνουν τη σωστή επιλογή όταν θα έχουν να διαλέξουν μεταξύ του "σωστού" και του "λάθους", του "καλού" και του "κακού"

    ReplyDelete
  14. Καλά τα λες... Νομίζω πάντως πως μεγάλη σημασία έχει και αυτό που σε βλέπουν να κάνεις ΤΩΡΑ. Μπορεί κάποτε να ήπιες όλο το Άμστερνταμ, τώρα όμως δεν το πλησιάζεις. Το παράδειγμα που δίνεις είναι αυτό. Και το μήνυμα που στέλνεις είναι "αν το χασίσι ήταν καλό θα το συνέχιζα. Δεν είναι όμως, γι' αυτό το 'κοψα". Πώς σου φαίνεται η σκέψη μου;

    ReplyDelete
  15. Συμφωνώ με Invictus. Και με Γιαγιά...
    Από μια ξερή συμβουλή νομίζω τα αγγίζει περισσότερο να ακούσουν ότι κι εσύ κάποτε ήσουν σαν αυτά και είχες κάνει το α ή το β ... Πολλές φορές χρησιμοποιώ πραγματικά παραδείγματα από εμένα ή από τον μπαμπά τους και βλέπω ότι έχει καλύτερο αποτέλεσμα. Ποτέ δεν είναι εύκολο... κάπου είχα διαβάσει ότι οι ενοχές στη μάνα εμφυτεύονται μαζί με το έμβρυο...
    Δεν είμαστε επαγγελματίες, αγάπη και εμπιστοσύνη θέλει... θέλουν όλοι!

    ReplyDelete
  16. Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD)...

    ReplyDelete