Casper the friendly ghost

Δεν θα μιλήσω για τα Χριστούγεννα, γιατί πέρασαν όπως ακριβώς το είχα υπολογίσει. Εφιάλτης σε βαθμό, που με έκαναν να σκέφτομαι για του χρόνου τέτοια εποχή να το γυρίσω στο βουδισμό.

Θα μιλήσω όμως για ένα φάντασμα που με παρενοχλεί τον τελευταίο καιρό. Μην γελάτε. Υπάρχουν δυνάμεις που δεν ξέρουμε και πολλά για αυτές. Μια από αυτές τις δυνάμεις, με έβαλε τον τελευταίο καιρό στο μάτι. Συγκεκριμένα, τα έχει με την σκυβαλοποθήκη μου. Εντάξει, παραδέχομαι ότι ακούγεται κάπως, ένα φάντασμα να στοχοποιεί (άκουγα πολύ Ακέλ τώρα τελευταία και μου έμεινε η λέξη) τα σκουπίδια μου. Αλλά δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Γιατί πως αλλιώς δικαιολογείται το γεγονός ότι μέσα και έξω από το σπίτι οι πόρτες είναι κλειστές, αλλά τα σακούλια μέσα στην σκυβαλαποθήκη κατεστραμμένα και όλα τα σκουπίδια ριγμένα στο πάτωμα; Ο πατέρας φαμίλιας υποστηρίζει ότι είναι οι αδέσποτοι γάτοι της γειτονιάς.

Άντε να δεχτώ ότι οι γάτοι καταφέρνουν να ανοίγουν την αλουμινένια πόρτα, πράγμα δύσκολο. Εκτός από το σκύλο που δεν αφήνει γάτο να πατήσει στο σπίτι, υπάρχει και μια άλφα τεχνική δυσκολία. Αλλά λέμε, το δέχομαι αυτό. Οι γάτοι της γειτονιάς είναι καταφερτζήδες. Μπαίνουν μέσα ανοίγουν τα σκουπίδια και τρώνε αποφάγια.

Πως εξηγείται όμως ότι βρίσκουμε τις πόρτες κλεισμένες; Είναι τόσο ευγενικοί αυτοί οι καταφερτζήδες γάτοι που μετά τις κλείνουν, μπας και μπει μέσα κανένα αδέσποτο και κάνει ζημιά; Για μένα είναι ανεξήγητο. Αν δεν υπάρχει ανθρώπιη παρέμβαση δεν μπορώ να καταλάβω, πως γίνεται να τα βρίσκω ρημαδιό, με την πόρτα κλειστή. Μούμπλε μούμπλε.

Είναι και το άλλο. Σήμερα, όταν έφτασα σπίτι μετά το σούπερμαρκετ ανακάλυψα ότι το παντελόνι μου ήταν βρεγμένο σε μια μεριά. Λες και είχα κατουρήσει πάνω μου, πράγμα που είμαι χίλιααααααααααααααααααααααααα τοις εκατό σίγουρη ότι δεν έχει συμβεί. Ποιος άλλος έβρεξε τη θέση μου, παρά το φάντασμα των σκουπιδιών; Γιατί αφού είδε και αποείδε ότι μετα σκουπίδια δεν με εκνευρίζει αρκετά, μου επιτέθηκε προσωπικά, κάνοντας με ρεζίλι με το δήθεν κατουρημένο παντελόνι.

Διαβάζοντας όμως Τη Θεραπεία του Σεμπάστιαν Φίτζεκ, το συνιστώ σε όλους ανεξαιρέτως, υπέροχο, υπέροχο βιβλίο, ανακάλυψα ότι μπορεί να πάσχω από σχιζοφρένεια με σύνδρομο Μινχάουζεν ταυτοχρόνως. Δηλαδήεκτός του ότι χάνει η πατίχα μου, για να πείσω τους άλλους ότι δεν συμβαίνει τίποτε, εφευρίσκω διάφορα πράγματα. Δηλαδή αν νομίζω ότι με πονεί το πόδι μου, αυτοτραυματίζομαι κίολας για να γίνω πιο πιστευτή.

Επομένως, για να πείσω ότι έχει φάντασμα, σχίζω μόνη μου τις σακούλες και στη συνέχεια έβρεξα μόνη μου τη θέση μου στο αυτοκίνητο....