Wednesday 2 February 2011

Μια λύπη μεγάλη

Σήμερα το πρωί χάσαμε τη θεία. Μάλλον γιαγιά θα έπρεπε να την αποκαλούμε, αλλά μιας και ήταν η μικρή αδερφή της γιαγιάς μας, για μας ήταν θεία. Έλεγα να μην κάνω ανάρτηση. Είμαι όμως πολύ στεναχωρημένη και θέλω να το βγάλω από μέσα μου.

Η θεία ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση. Στα νιάτα της υπήρξε καλλονή από τις φωτογραφίες που έχω δει. Λεπτή, με όμορφα χαρακτηριστικά και γαλαζοπράσινα μάτια. Αστραφτερά μάτια. Τον άντρα της τον έχασε σχετικά νωρίς και δεν μπόρεσε να αποκτήσει παιδιά. Το γεγονός αυτό της άφησε τραύματα. Από την άλλη όμως είχε εμάς και κυρίως τη μάνα μου. Μέρα παραμέρα αν όχι καθημερινά ήταν η έννοια της να πάει να τη δει. Να την πάρει να ψωνίσει, να τη βοηθήσει.Της ελεγα καμιά Παρασκευή να προσέχει τα μικρά για να βγω και η απάντησή της ήταν αρνητική επειδή κάθε Σάββατο πρωί, έπρεπε να πάρει τη θεία να ψωνίσει. Η αγάπη και η φροντίδα που της έδειχνε, δεν την έχουν δει πολλοί από τα ίδια τους τα παιδιά, πόσο μάλλον από αδερφοτέχνια.

Η θεία ήταν καβγατζού. Τον τελευταίο καιρό που γέρασε, το παράκανε, με το παραμικρό θύμωνε. Και την ίδια στιγμή, ήταν ο πιο γενναιόδωρος άνθρωπος του κόσμου. Μπορούσε να παραπονιέται γιατί ο λογαριασμός του τηλεφώνου ήταν μισό ευρώ πάνω και αν της ζητούσα να μου δώσει δέκα χιλιάδες ευρώ θα μου τα έδινα πάραυτα.

Της άρεσαν πολύ τα ταξίδια και οι εκδρομές. Δυστυχώς όμως δεν της δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσει αυτοκίνητο. Την είχα ικανή να δηλώσει συμμετοχή στο Παρίσι – Ντακάρ. Τους λάτρευε τους περιπάτους. Θυμάμαι όταν κατεβαίναμε από το χωριό, πριν γίνουμε παιδιά της πόλης, με έπαιρνε βόλτες στη Λευκωσία. Στο δημοτικό κήπο, στις φιλενάδες της, στα καταστήματα. Το καλοκαίρι μπαίναμε μέσα στα λεωφορεία του Χατζηλύκου και πηγαίναμε θάλασσα. Τι ωραία που ήταν, τι ανέμελες εποχές. Ένα ολόκληρο λεωφορείο με γέλια και τραγούδια να κατευθύνεται προς τη θάλασσα. Η θεία δεν ήξερε κολύμπι. Σιγά όμως που θα άφηνε κανένα να το καταλάβει. Κουνούσε τα χέρια της με μαεστρία και κανένας δεν θα μάντευε ποτέ, ότι περπατούσε και δεν κολυμπούσε.

Η θεία μου αγόρασε τον πρώτο μου υπολογιστή, μόλις τέλειωσα τις σπουδές μου. Μας κακομάθαινε αυτό είναι αλήθεια. Θυμάμαι κάθε Χριστούγεννα, μας έπαιρνε σε ένα κατάστημα και μας έπαιρνε το παιχνίδι που θέλαμε. Όταν η μάνα μου πήγαινε να κάνει παράπονο για την τιμή, δεν την άφηνε να πει κουβέντα.

Ήταν επίσης και γλυκατζού. Να τα καλά γονίδια. Ακόμη και όταν διαγνώστηκε με διαβήτη δεν σταμάτησε να τρώει γλυκά. Φυσικά το αρνιότανε και όταν η μάνα μου πήγαινε να της πει κάτι για τις σοκολάτες και τα μπισκότα που αγόραζε είχε έτοιμη την απάντηση: «Δεν είναι για μένα είναι για τα μικρά». Είχε πάντως μεγάλη αγάπη για τις κόρες μου. Όλες τις φωτογραφίες που της έπαιρνα, της στόλιζε με καμάρι στο σπίτι της. Σαν τέμπλο εκκλησίας έκανε κάθε τραπεζάκι και κάθε ράφι, μόνο που αντί για εικόνες ήταν οι φωτογραφίες των κόρων.

Ώρες ώρες μου φαίνεται έκανε τη ζωή της δύσκολη από μόνη της. Κάποια πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ πιο εύκολα. Δεν ξέρω, ίσως να τα βλέπω από τη δική μου σκοπιά, και με τη διαφορά χρόνων, εμπειριών που μας χώρισε. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι την αγαπούσα πραγματικά και θα μου λείψει. Είναι σαν να κλείνει ένας κύκλος.

23 comments:

  1. Να ζήσετε να την θυμόσαστε την θεία σας!

    Οι γυναίκες οι οποίες δεν έχουν γίνει μάνες και ιδίως όταν τα χρόνια περνούν,με βεβαιότητα μπορώ να σου πω, πως γίνονται παράξενες. Πολλές από αυτές παθαίνουν κατάθλιψη. Έχω κι εγώ άνθρωπο στο οικογενειακό μου περιβάλλον που δεν έχει γίνει μάνα,έχει φτάσει 55 χρονών πια, και είναι στους ψυχολόγους γι αυτόν ακριβώς τον λόγο.

    Τις συμμερίζομαι αυτές τις γυναίκες γιατί ποτέ δεν ένιωσαν την μητρότητα και όσα παιδάκια να έχουν γύρω τους να τους αγαπούν ποτέ δεν θα είναι το ίδιο με το να έχεις τα δικά σου παιδιά!

    Καλημέρα και καλή δύναμη!

    ReplyDelete
  2. Συλληπητήρια. Να τη θυμάστε στις καλές της στιγμές... Φυσικός ο χαμός, αλλά Ανθρώπινος ο πόνος.

    ReplyDelete
  3. Κρίμα..ο χρόνος τα κάνει όλα καλύτερα..

    ReplyDelete
  4. Nα τη θυμάστε πάντα..Κουράγιο..

    ReplyDelete
  5. ανατρίχιασα...
    ο Θεός να τη μακαρίσει... και να την θυμάστε έτσι όμορφα πάντα

    ReplyDelete
  6. ευχαριστώ για τη συμπαράσταση. έγραψα ότι κλείνει ένας κύκλος, ήταν η τελευταία των γιαγιάδων -παππούδων. και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να κλείνει ο κύκλος των γονιών...

    με την αδερφή της γεννήθηκαν την ίδια μέρα. και πέθαναν με μια μέρα διαφορά. τι σύμπτωση.

    ReplyDelete
  7. sillipitiria mana...

    ReplyDelete
  8. Καλά έκανες και έγραψες γι' αυτό! Δε λένε πως ο πόνος που μοιράζεται είναι μισός πόνος και η χαρά που μοιράζεται είναι διπλή χαρά;;;
    Αυτοί οι ... κύκλοι, είναι μια δύσκολη περίπτωση! Τουλάχιστον, να κρατιέται η φυσική σειρά τους...
    Να τη θυμάσαι με αγάπη!

    ReplyDelete
  9. syllypitiria mana... auto pou les me ton kyklo twn goniwn to skeftomaste oloi kathe fora pou "stenevoun ta perithwria"........

    ReplyDelete
  10. Συλλυπητήρια και να την θυμάστε.

    ReplyDelete
  11. Συλληπητήρια Μάνα. Να ζήσετε να τη θυμόσαστε έτσι όπως τη θυμάσαι τώρα

    ReplyDelete
  12. Ο θεός να τη μακαρίσει...

    ReplyDelete
  13. Καλό Παράδεισο στη θεία σου!
    Να ζήσετε να τη θυμάστε!

    Μια αγκαλια σφιχτή έτσι για να πάρω λιγη απο τη στεναχωρια σου, να σε αλαφρώσω!

    ReplyDelete
  14. Σκέπτομαι τον κύκλο που αναφέρεις, και τους νέους φόβους που ζωντανεύουν, κάποτε τους ένοιωσα κι εγώ, έχεις δίκιο. Εύχομαι να χαίρεσαι ολους και να μην σε σκιάζουν οι φόβοι.
    Τα συλλυπητήρια μου!

    ReplyDelete
  15. o theos na tin makarisei.Tha tin thimomaste gia panta.Den tha xesaso pote posi xara ekana otan tis pira tin kori mou na dei liges meres prin mpei sto nosokomeio.Sto post sou eprepe na anafereis kai to meraki tis na kanei pragmata me to malli tis smilles

    ReplyDelete
  16. Συλληπητήρια Μάνα. Κι εγώ σκεφτόμουν χτες προχτές αυτά που γράφεις για τον κύκλο της ζωής και αγχώνομαι...

    ReplyDelete
  17. καλό της ταξίδι, να τη θυμάσαι πάντα έτσι με τα καλά και τα κακά, έτσι όπως τν περιγράφεις τώρα,ανθρώπινη (όχι εξιδανικευμένη και απόμακρη όπως ο χρόνος καμιά φορά μας παρουσιάζει τα πράγματα)

    ReplyDelete
  18. Συλληπητήρια. Έτσι άνθρωποι ζουν πάντα μεσά απο τις όμορφες αναμνήσεις.

    ReplyDelete
  19. Πώς το λέγαν οι αρχαίοι;
    Ο θανάτος είναι η κοινή μοίρα των ανθρώπων...

    ReplyDelete
  20. Συλληπητήρια Μάνα. Ολοι ξέρουμε πως είναι κύκλος με τα παρελκόμενα του. Δεν το κάνει όμως πιο εύκολο. Καλή δύναμη.

    ReplyDelete
  21. Συλληπητήρια.
    Καλό ταξίδι να έχει η θεία

    ReplyDelete