Ημέρα της γυναίκας

Τόση γιορτή δεν έχω τι να την κάνω (χμμ σιγά που δεν θα μου ερχόταν έμπνευση, δύο μέρες αποχή καλή είναι). Σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας ιμίς. Τουτέστιν οι υπόλοιπες 364 ή 365 στους δίσεκτους, είναι οι μέρες του άντρα. Τέτοιες αναλογίες, ούτε στο χειρότερο εχθρό μου.

Είμαι σίγουρη πως αλλιώς τα φαντάζονταν τα πράγματα, οι πρώτες φεμινίστριες. Γιατί, αυτό που έχουμε σήμερα μόνο ισότητα δεν λέγεται. Θα το χαρακτήριζα κάτι σαν υπερωρίες, υπερκόπωση και υπερβολικός ζήλος. Να τα προλάβουμε όλα. Και δουλειά και οικογένεια. Και καριέρα και προσωπική ζωή. Και το τέλειο project και το τέλειο παιχνίδι με τα μωρά. Και σωστή οργάνωση και σωστό μανικιούρ. Και να ικανοποιήσουμε τα αιτήματα του διευθυντή στο γραφείο και να ικανοποιηθούμε στο κρεβάτι (με ή χωρίς το διευθυντή ο καθένας ό,τι θέλει παίρνει).

Μην ακούσω μαλακίες ότι τα θέλαμε και τα πάθαμε, ότι ας μην ζητούσαμε ισότητα. Ή άλλη εναλλακτική ποια ήταν δηλαδή; Σπίτι, εργασία και παιδιά; Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Αν μη τι άλλο η δουλειά μας έδωσε ανεξαρτησία. Άλλο είναι να εξαρτάσαι οικονομικά από τον άντρα και να μην τολμάς να σηκώνεις κεφάλι και άλλο να είσαι κύριος του εαυτού σου.

Παραπονιόμαστε και με το δίκαιό μας ότι τα έχουμε παίξει. Και είναι φορές που είναι δυσβάστακτο να σηκώσουμε τους ρόλους που είτε μας φόρτωσαν, είτε εμείς επιλέξαμε.

Η συντεχνία της ΣΕΚ γυρίζει και διανέμει βραχιόλια για τη Μέρα της Γυναίκας. Με ένα κομματάκι χαρτί, τύπου ευχή. «Η αρμονική συνύπαρξη εργασίας και οικογένειας μειώνει το εργατικό άγχος». Όσο το διαβάζω περισσότερο με εκνευρίζει αυτή η φράση.

Με τις συντεχνίες γενικά δεν τα πάω καλά και δεν περιμένω ότι θα μου λύσουν τα οποιαδήποτε προβλήματα έχω στη δουλειά. Κάποιοι άλλοι όμως έχουν τέτοιες απαιτήσεις. Φυσικά οι απαιτήσεις μένουν λόγια κενά. Τίποτα δεν γίνεται. Τι έρχεσαι κυρία συντεχνία να μου δίνεις συμβουλές, όταν εσύ δεν κάνεις τίποτα από αυτά που θέλω για να μειωθεί το εργασιακό μου άγχος; Τι μου τσαμπουνάς να μην αγχώνομαι, όταν μέρος του άγχους μου προέρχεται από τις δικές σου μαλακισμένες ενέργειες; (το blog σε μεταγενέστερο στάδιο υπόσχεται να σταματήσει να βρίζει).

Πως το λέει μια παροιμία, είναι σαν να βάζεις αλάτι στις πληγές. Αφού δεν κάνουν αυτά που πρέπει, ας μην πουν τίποτα, είναι ανάγκη να προκαλούν;

Πάντως, για το μέλλον είμαι αισιόδοξη. Οι μελέτες το επιβεβαιώνουν πως χρόνο με το χρόνο οι γυναίκες κερδίζουν περισσότερα στο χώρο εργασίας. Αμείβονται καλύτερα, αποκτούν θέσεις στα κέντρα αποφάσεων. Όταν με το καλό γίνουμε πλειοψηφία, θα δούμε τα πράγματα να αλλάζουν προς όφελός μας.

Δεν πιστεύω ότι άντρες και γυναίκες βρίσκονται σε πόλεμο. Αντίθετα, όσο περνά ο καιρός αποδεχόμαστε ότι οι κανόνες αλλάζουν. Αλλά αν οι γυναίκες δεν διεκδικήσουν αυτά που θεωρούν ότι τους αξίζει, κανένας δεν θα έρθει να τους τα δώσει. Οι κοινωνικές δομές είναι κατασκευασμένες από άντρες και καλύπτουν τις δικές τους ανάγκες. It’s a man’s world.