Γραμμένους σας έχω

Κάποτε είχα απίστευτο μνημονικό. Τώρα ο νους μου είναι σουρωτήρι. Αν το κινητό μου δεν είχε reminder θα ξεχνούσα να κάνω πολλά πράγματα. Είναι καθημερινό φαινόμενο να βρίσκομαι μπροστά στο ανοικτό ψυγείο και να μην θυμάμαι τι θέλω, να κρατώ το αλάτι πάνω από το φαγητό και να μην έχω ιδέα αν έβαλα ή όχι, να πηγαίνω σουπερμάρκετ και τα μισά πράγματα που θέλω να μην τα παίρνω.

Σε ποια ηλικία χτυπά το Αλτσχάιμερ; Ένας έλεγχος δεν βλάπτει.

Προκειμένου να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη, βρήκα ένα κόλπο, πράγματα που θέλω να θυμάμαι τα γράφω στα χέρια μου. Κωδικοποιήμενα βέβαια, γιατί ένα χέρι είναι, πως μπορώ να γράψω πάνω ολόκληρο πρόγραμμα;

Αν έχω βάλει πράγματα στο ψυγείο της δουλειάς και πρέπει να τα πάρω σπίτι γράφω ένα Ψ. Αν έχει να κάνει με τον διευθυντή ζωγραφίζω ένα ερωτηματικό. Αν σχετίζεται με τις κόρες μια φατσούλα χαμογελαστή. Αριθμοί γράμματα, λέξεις κωδικοί για πράγματα που πρέπει να γίνουν.

Το πρόβλημα είναι πως κάποιες φορές δεν θυμάμαι για ποιο λόγο έγραψα κάτι. Για παράδειγμα τώρα κοιτάζω ένα ορθογώνιο που ζωγράφισα. Δεν μοιάζει με σπίτι, δεν είναι ένα όμικρο με γωνιές. Δεν είναι κινητό, δεν είναι ipod. Τι στο καλό είναι; Το αλτσχάιμερ μου μέσα. Πρέπει να βελτιώσω τους κώδικες μου. Εκτός αν γράφω σημειώσεις σε ένα τετράδιο με εξηγήσεις για αυτά που γράφω στα χέρια μου, αλλά αυτό είναι too much.

Νόμιζα ότι δεν είχαμε πολλοί αυτή τη συνήθεια. Ώσπου ξεκίνησαν οι επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο και είδα χέρια γεμάτα μηνύματα, όσα δεν είδα ποτέ στη ζωή μου. Πολλά χέρια. Με κάθε είδους μηνύματα. Να φύγουν δικτάτορες, εκδηλώσεις συμπαράστασης, υπέρ του Αλλάχ.

Τελικά παίζει να μην είμαι ξεχασιάρα, αλλά συνεχιστής μιας αρχαίας και αραβικής συνήθειας (αν δείτε Γερμανό να γράφει στα χέρια του, να μου τρυπήσετε τη μύτη).