Θα αλλάζαμε τον κόσμο

Έχουμε την τάση να κοιτάζουμε το παρελθόν απολογητικά. Κυρίως για πράγματα που δεν μας βγήκαν όπως θα τα θέλαμε. Να κουνάμε το κεφάλι και να σκεφτόμαστε στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτη.

Χαίρω πολύ. Piece of cake να ξέρουμε τι θα είχε συμβεί και να παίρνουμε τις πιο καλές αποφάσεις. Ούτε ρίσκο, ούτε προβληματισμός, ούτε τίποτε. Είναι όπως όταν θέλεις να πας εκδρομή, κοιτάζεις το Accu Weather ξέρεις τι καιρό θα κάνει και προσαρμόζεσαι ανάλογα.

Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη. Και όχι μόνο είναι απρόβλεπτη, είναι και περίπλοκη. Παίρνουμε αποφάσεις για το σήμερα και με αυτές καθορίζουμε το αύριο. Ένα θολό πράμα. Τα πράγματα είναι τόσο ρευστά και διαφοροποιούνται από μέρα σε μέρα. Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι για κάτι που θα συμβεί στο μέλλον; Ρωτήστε για παράδειγμα αυτούς που σπούδασαν ασυρματιστές. Περιζήτοι. Ώσπου ήρθε μια μέρα το GPS, οι δορυφόροι και τα κινητά και επάγγελμα πάπαλα.

Τα θέλω μας, τα αγαπώ μας, τα γούστα και τα καπέλα μας αλλάζουν κάθε μέρα. Όπως τα κύτταρα μας. Δεν είμαστε ο ίδιος άνθρωπος που γεννηθήκαμε, ούτε σωματικά, ούτε πνευματικά, ούτε συναισθηματικά. Αγαπάς για παράδειγμα τα μαθηματικά. Πας να τα σπουδάσεις, ξεκινάς με ενθουσιασμό. Στην πορεία εξακολουθείς να αγαπάς τα μαθηματικά, αλλά δεν θέλεις να ασχοληθείς άλλο μαζί τους. Είναι αποτυχία να τα παρατήσεις στη μέση; Είναι λάθος να ανακαλύψεις ότι υπάρχει κάτι άλλο που σε γεμίζει;

Κοιτάζουμε αποφάσεις που πήραμε και ευχόμαστε τα πράγματα είχαν πάει αλλιώς. Αυτές οι αποφάσεις ήταν ίσως το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε, υπό τις περιστάσεις. Ας δώσουμε πίστωση σε αυτά που κάναμε. Και ας τα δούμε με αγάπη και όχι με κατάκριση.

Βεβαίως και να μην από ενοχοποιούμε κάθε μαλακία που κάναμε και σκεφτήκαμε. Βεβαίως και να μετανιώνουμε για πράγματα που κάναμε ή δεν κάναμε. Αλλά δεν αξίζει να είμαστε τόσο σκληροί με τον εαυτό μας. Κυρίως με τον εαυτό μας των 17, 18, των 20 μας χρόνων. Τότε βλέπαμε τον κόσμο αλλιώς. Τότε ήμασταν αλλιώς.

Δεν λέω πως αν ήμουν τώρα 18 θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα που έκανα τότε. Άλλο είναι να είσαι 18 στη δεκαετία του ’90 και άλλο στη δεκαετία του ’00. Εμείς δεν είχαμε ίντερνετ, δεν είχαμε κινητά. Κανένας στην παρέα δεν είχε αυτοκίνητο. Σχεδόν κανένας στην παρέα δεν είχε κάνει σεξ. Και κανένας δεν είχε κάνει ναρκωτικά.

Ήμασταν ξέγνοιαστοι και είχαμε μια σιγουριά απίστευτη. Θα αλλάζαμε τον κόσμο. Δεν το κάναμε. Πειράζει;

Υγ 1. Το έχω βάλει ξανά το τραγούδι ή μου φαίνεται;

Yγ2. Ευχαριστώ την Ίνα για την έμπνευση αυτού του post.