Έναντι

Δύο περιστατικά. Δύο εκνευριστικές συμπεριφορές από ανθρώπους που υποτίθεται ότι σε βοηθούν και μετά περιμένουν ανταπόδοση. Θυμώνω. Γιατί υποτίθεται ότι βοηθούμε τον άλλο γιατί έτσι πρέπει, όχι για να μας πει ευχαριστώ, όχι για να αναγνωρίσει το καλό που τάχα μας έκαμε.

Περιστατικό πρώτο. Κρατώ τις κόρες από το χέρι και περιμένουμε στο πεζοδρόμιο να διασταυρώσουμε στη διάβαση πεζών. Ένα δυο αυτοκίνητα πέρασαν χωρίς να σταματήσουν, το τρίτο μας έκανε τη «χάρη». Εκεί που σχεδόν φτάναμε, ακούω τον οδηγό αγανακτισμένο να μου φωνάζει «πες και κανένα ευχαριστώ»...

Χρυσέ μου άνθρωπε σου ζήτησα εγώ να σταματήσεις; Θα μπορούσες να είσαι το ίδιο μαλάκας με τους προηγούμενους οδηγούς και να με γράψεις. Τι έρχεσαι να μου ζητάς ευχαριστώ για κάτι που ήσουν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να κάνεις; Στραβός είσαι; Δεν με βλέπεις με δύο μωρά να αγωνίζομαι; Αφού δεν σου είπα ευχαριστώ, και γιατί να σου πω άλλωστε μην το απαιτείς με αυτόν τον ελεεινό τρόπο.

Περιστατικό δεύτερο. Σήμερα το πρωί πήγα στη λαϊκή να αγοράσω φρέσκα αυγά. Παρκάρω στα μερικά μέτρα πίσω μου ήρθε ένα φορτηγό που ξεφόρτωνε λαχανικά. Την ώρα που έφευγα πετάχτηκε ένας ευτραφής κύριος που με ψιλοβοήθησε. Τουτέστιν, έχεις ακόμη λίγο χώρο, στρίψε το τιμόνι λίγο πιο αριστερά.. Θα τα κατάφερνα και μόνη μου, ίσως με λίγη προσπάθεια περισσότερο, στραβή δεν είμαι, έχει και sensors ο Φίλιπ.

Τον ευχαρίστησα για τη βοήθεια. «Έχω χαλλούμια χωριάτικα και πολύ ωραία κουνελάκια. Να έρθεις να αγοράσεις να ανταποδώσεις τη βοήθεια», με πληροφόρησε. Του απάντησα πως θα το έχω υπόψη μου όταν χρειαστώ κουνέλι και χαλλούμια χωριάτικα θα είναι ο πρώτος που θα το μάθει. Ατού να επιμένει να αγοράσω. Του εξήγησα πως θα πάω δουλειά, που στο καλό να βάλω τα χαλλούμια και τα κουνέλια; Η απάντηση του ήταν όλα τα λεφτά. «Θα είμαι εδώ μέχρι τις έξι το απόγευμα. Να έρθεις όταν σχολάσεις»...

Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeelp.