Είμαι ζάβαλι μου

Το φυσώ και δεν κρυώνει. Τέτοιο χουνέρι δεν χωνεύεται με τίποτα. Με τίποτα. Πήγα στο γυναικολόγο με τις προσδοκίες τόσο ψηλά όσο και το Έβερεστ. Τι λέω ακόμη πιο ψηλά. Τι στο καλό είναι πιο ψηλά από το Έβερεστ;

Κάθομαι στην καρέκλα, ανοίγω τα πόδια και περιμένω να πάρω το πράσινο φως για δράση. Αμ δε. Μου ήρθε μια ψυχρολουσία, τόση με το συμπάθιο. Σεξ γιοκ. Ακόμη δύο βδομάδες ίσως και τρεις αποχή...

Και μου το ξεφούρνισε με ένα ύφος λες και μου έλεγε τι ωραίος που είναι ο καιρός σήμερα. Μα δεν λέγονται έτσι αυτά τα πράγματα γιατρέ μου, τι στο καλό σας μαθαίνουνε στις σχολές; Ένα σεμινάριο ψυχολογίας δεν το έκανες; Αφού βλέπεις τον άλλο ότι περιμένει να ακούσει κάτι καλό. Πως του λες έτσι τα μαύρα τα μαντάτα;

Καθοδόν σταμάτησα στην παγωταρία και χτύπησα το πιο μεγάλο παγωτό που έχουν. Αλλά τι να σου κάνει μισό κιλό παγωτό (ναι το έφαγα όλο) μπροστά στο μαρτύριο της αγαμίας; Είναι σαν να προσπαθείς να θεραπεύσεις σπασμένα πλευρά με ένα απλό παυσίπονο. Ο πόνος παραμένει.

Και το πιο εξοργιστικό ότι τον πλήρωσα κιόλας. Του έδωσα 40 ευρώ για να μου πει να περιμένω άλλες δύο βδομάδες.

Άλλες δύο βδομάδες. Πως στο καλό περνούν άλλες δύο βδομάδες;

Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, δεν περνάς. Δεν περνάς κυρά Μαρία δεν περνάς, περνάς.

Και σταματήστε να λυπάστε τον Μοτορτζή. Για αυτόν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Εγώ την έχω πατήσει.