Thursday 7 July 2011

Divide and conquer

Οι Βρετανοί μας άφησαν και άλλα κατάλοιπα, εκτός από το hello το goodbye και γενικά τις αγγλικούρες που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Αν μελετήσουμε προσεκτικά ιστορία, όχι μόνο τα δικά μας μπορούμε να μάθουμε πολλά.

Αναδείχτηκαν μανούλες που λέτε στο διαίρει και βασίλευε. Σπουδαία τακτική. Ανεξαρτησία μου θέλετε; Να ένα κράτος στα τρία Ινδία, Πακιστάν, Σρι Λάνκα. Για τη Νότιο Αφρική προτίμησαν το λευκοί –μαύροι. Εμείς Ελληνοκύπριοι –Τουρκοκύπριοι. Πάντα κάτι υπάρχει.

Τέσπα το θέμα μου δεν είναι οι Εγγλέζοι (αχ ένα Λονδίνο πάει πολλά). Είναι το διαίρει και βασίλευε. Σπουδαία πολιτική. Από τότε που την εφαρμόζω βρήκα την ησυχία μου.

Κατ αρχήν είμαι μία. Το λέει και το όνομα του blog Μάνα είναι μόνο μία. Δεν είμαι δύο δεν είμαι τρεις. Απέναντί μου έχω δύο κόρες, ενίοτε και ένα σκύλο. Μέτωπο αρραγές και συμπαγές. Δεν σπάει με τίποτα. Κορίτσια ελάτε να φάτε, κορίτσια ελάτε μέσα, κορίτσια κατέβητε από το ντραμπολίνο, κορίτσια ελάτε να κάνετε μπάνιο. Τίποτα.

Και εδώ χρησιμοποιώ δόλια μέσα, το παραδέχομαι. Αντί να απευθύνομαι και στις δυο, σπέρνω ζιζάνια και διχόνοια. Άντε καλή μου απευθύνομαι στη μικρή, θα έρθεις να φας το φρούτο σου; Τσουπ έρχεται το μικρό πίσω του και η μεγάλη, ζητώντας και αυτή. Να κατεβούμε από την κούνια να πάμε μέσα γιατί νύχτωσε; ρωτώ τη μεγάλη για να δω με μεγάλη ικανοποίηση και τη μικρή να ακολουθεί. Ποια θα έρθει πρώτη στη μάμα να την κτενίσω; Ποια θα φορέσει αυτό το φόρεμα; Ποια θα πάει πρώτη στο αυτοκίνητο; Ποια θα φορέσει τη ζώνη της φρόνιμα;

Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος. Αυτό δεν το έχουν ακουστά οι κόρες, που μου δίνουν πάσα για να διεκδικώ νίκες. Μικρές έστω, αλλά ουσιαστικές. Γιατί έχοντας περάσει μια μέρα δύσκολη αρκετές φορές στο γραφείο, δεν αντέχω να πηγαίνω σπίτι και να δίνω μάχες. Θέλω κάποιες ευκολίες. Κάποια πράγματα να γίνονται χωρίς να τα επαναλάβω 15 φορές, χωρίς να χρειάζεται να υψώσω τη φωνή μου, να παρακαλέσω, να εκβιάσω, να απειλήσω. Μικρές μικρές νίκες που τις κερδίζω χάρη στους Βρετανούς. Divide and conquer.

16 comments:

  1. μέχρι να πάρουν χαμπάρι οι κόρες οτι μαζί μπορούν να 'καταφέρουν' πιο πολλά!! Αλλά αυτό το κόβω να αργεί αν πάρω παράδειγμα απο μένα και την sister!

    Τις καλημέρες μου:)

    ReplyDelete
  2. Όντως θα αργήσουν πολύ να το καταλάβουν!! Τι να κάμεις τζι εσύ η δόλια η μάνα πάντως; Εγώ έχω άλλη απορία: εν ζηλεύκουν μεταξύ τους;Τούτο πώς το αντιμετωπίζεις; Εγώ βλέπω τις αδερφότεχνες μου τωρά να ζηλεύκουν η μια την άλλη τζιαι θέλω να αρχίσω να μοιράζω πάτσους που τες γκρίνιες τους. Όταν ρωτώ τη μάνα μου αν τζι εγώ με την αρφή μου ήμασταν έτσι, απαντά μου πως ακόμα τζιαι πάτσο (που λαλεί ο λόος) να έτρωε η μια, έθελε τζιαι η άλλη!!

    ReplyDelete
  3. Ράνια μέχρι να το καταλάβουν ελπίζω να βρω άλλα μέσα να τις αντιμετωπίσω :))

    Με το θέμα ζήλεια τα πάμε πολύ καλά Εόλικα. Η μεγάλη δεν ζηλεύει καθόλου, ούτε στιγμή. Η μικρή ζηλεύει αλλά όχι με παιχνίδια. αντιδρά όταν κάμνουμε αγκαλιές της μεγάλης. τυγχαίνει να πλακωθούν για κανένα παιχνίδι βέβαια ή βιβλίο. αλλά εντάξει ειναι κατάσταση που αντέχεται. το αντιμετωπίζουμε έχοντας τα πάντα διπλά...
    τώρα με προβληματίζεις αν είχαμε ζήλειες με την αδερφή μου. κάτσε να την ρωτήσω χεχεχε.

    ReplyDelete
  4. Τερατάκια τσέπης :)

    ReplyDelete
  5. Τώρα να έρτω καμιάν ημέρα που ποτζεί να τους κάμω κανένα συνδικαλιστικού τύπου κήρυγμα. Viva la revolution!

    ReplyDelete
  6. @Defiance
    Να μεν γραφτούν σε καμιάν ΠΕΟ οι κόρες τζαι να τον έβρουν ανάσσιελα με τα πόθκια ίσια πάνω τον Μοτορτζή...

    ReplyDelete
  7. @Invictus
    Χαχαχα. Εφύρτηκα μόνο τζαι μόνο με την ιδέα του να θκιαβάζει το σχόλιο σου, να δρώνει τζαι να σφίγγεται.

    ReplyDelete
  8. Def την ημέρα που θα κάμεις έτσι κήρυγμα να ξέρεις ότι θα αποκοπείς από το περιέχομενο των συρταρκών μου.

    Invictus αμαν πιάσουν δουλειά ας γραφτούν όπου θέλουν...

    ReplyDelete
  9. χμμ... γκουχου...

    Θύγεις ουσιαστικά δύο θέματα. Το ένα είναι η τάση/ανάγκη/ένστικτο να αφομοιωνόμαστε με το περιβάλλον και τους γύρω μας. Νόμος της εξέλιξης που δεν μπορούμε εύκολα να τον αποφύγουμε. Θα φάει η μικρή.. θα φάει και η μεγάλη....

    Τώρα για το θέμα σύγκρισης και ζήλιας... αντιζηλίας ή προσπάθειας η μια να έρθει πρώτη... εγκώ νεράιδα τουρίστρια, ντεν γκαταλαβει.

    οκ όλοι το κάνουμε. Από συνήθεια, θέλωντας και μη.

    Ίσως να υπάρχουν καλύτερες λύσεις. Πειραματισμό χρειάζεται...

    Επειδή στην τελική ο ρόλος σαν Μάνα είναι;

    Να επιβληθείς; Ή να βοηθήσεις να μεγαλώσουν;

    ReplyDelete
  10. ευτυχώς που τα βλέπουμε και αυτά και δαμάζεται το μητρικό μας ένστικτο!!

    ReplyDelete
  11. Προτείνω να συμβουλευτεις καποιον "ειδικο", για παράδειγμα την μάμα μου (που συμπτωματικά, τζαι τζείνη μια ενι). Είμαστεν 3 κόρες (οκέι η μια εν πολλά πιο μιτσια) αλλα ποτε δεν ετσακοθήκαμεν, αντιθέτως είμασταν που μωρά ουλλες πολλά αγαπημένες.

    Αρα αγαπητη Μάνα υπάρχει ελπίδα!

    ReplyDelete
  12. Μάλιστα! Αυτό ήταν ένα πολλά καλό τιπ για εμάς τους μελλοντικούς γονείς χωρίς να τρομοκρατηθούμε!!

    ReplyDelete
  13. Neraida ο κατάλογος τα περιλαμβάνει όλα. Κάποτε πρέπει να επιβαλλόμαστε, κάποτε να είμαστε δίπλα τους, κάποτε να πειραματιζόμαστε, κάποτε να βοηθούμε να μεγαλώσουν. Ανάλογα φάσης, διάθεσης, κούρασης, καταστάσεων…


    Ρίτσα λαλείς να έπρεπε να βάλω την επισήμανση που εισηγείται η Joy;


    Εμ γεια σου μάμα της Πρασινάδας, θέλω συμβουλές σε παρακαλώ. Χαχα ωραίο μου ακούγεται. Δεν έχω παράπονο αγαπούν και νοιάζονται η μια την άλλη. Ακούω άλλα μωρά γίνονται μάχες, έχουν ζήλειες. Πιστεύω όμως ότι είναι και θέμα χαρακτήρων. Με άλλους ταιριάζουν τα μωρά με άλλους όχι και αυτό ισχύει και για τα αδέρφια τους.

    Joy έτσι για να μην με κατηγορείς ότι βοηθώ την υπογεννητικότητα.

    ReplyDelete
  14. Η μάμα μου θκειβάζει μπλογκς έτσι ποτέ δεν ξέρεις!!! :)

    Σίουρα εν θέμα χαρακτήρων τζαι έσhεις απόλυτο δίκαιο. Μερικοί εν απορίας άξιο πως εν που τους ίδιους γονείς!

    ReplyDelete
  15. κάτι έξεραν οι εγγλέζοι!

    ReplyDelete
  16. Αγαπητή Μάνα, όντος διαβάζω μπλογκς και η συμβουλή μου είναι να έχεις υπομονή και προπάντων υπομονή με τις κόρες σου! Εκατοντάδες χιλιάδες φορές θα τους πείς τα ίδια πράματα και θα καταντήσης "πρίχτισα" αλλα πιστεψέ με everything will fall in place και θα σε κάνουν περήφανη όταν μεγαλώσουν. Να τους μιλάς συνέχεια και να μην διστάσεις να μιράζεσε σκεψεις και συναισθήματα μαζι τους, οσο μικρές και αν είναι!
    Πρασινομήτωρ.

    ReplyDelete