Της αγάπης και της απομόνωσης

Την Πέμπτη πήρα τη μικρή για πρώτη φορά νηπιαγωγείο. Δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από ό,τι περίμενα. Δεν μιλούσε σε κανένα, έκατσε σε μια γωνιά μόνη της και αγνοούσε τους πάντες και τα πάντα. Επέστρεψα στη δουλειά και ήμουν χάλια, στεναχωρήθηκα αφάνταστα. Μπορεί να είμαι υπερβολική, δεν ξέρω. Αλλά η σκέψη να είναι μοναχή της σε μια γωνιά, δεν μου αρέσει.

Ο Def ισχυρίζεται πως η κοινωνικότητα είναι υπερεκτιμημένη. Αν είναι επιλογή της να είναι μόνη της, τότε είναι ευτυχισμένη. Και πως θα ήταν δυστυχισμένη αν προσπαθούσε να κάνει κάτι άλλο, όπως το να κοινωνικοποιείται με το ζόρι.

Ίσως απλά να τη συγκρίνω με τη μεγάλη που είναι ο ορισμός της κοινωνικοποίησης. Το είπα ξανά, στην Κίνα να την στείλω, θα έρθει πίσω και θα ξέρει και τα 1.6 δισεκατομμύρια Κινέζους με το όνομά τους και θα έχει γίνει φίλη τους.Δεν νομίζω όμως να είναι αυτό.

Το μικρουλάκι κλείνει τους ανθρώπους έξω από τη ζωή της. Αν την βάλεις σε μια αυλή με παιδιά, θα είναι το μωρό που θα είναι μόνο του. Αν είναι σε παρέα, θα αγνοεί όλους τους άλλους. Η Ράνια σε ένα σχόλιο είπε κάποτε ότι καλύτερα που είναι όταν μεγαλώσει θα γλυτώσει από μπελάδες. Μακάρι να είναι έτσι.

Αλλά αν δεν είναι; Αν κρατά κόσμο έξω από τη ζωή της και απλά ζημιώνει; Σε εμπειρίες που θα ζήσει, σε συναισθήματα που θα νιώσει.

Ο Μοτορτζής θυμάται ότι ως παιδί και αυτός κάπως έτσι ήταν. Δεν ήθελε και δεν ανοιγόταν εύκολα με αποτέλεσμα να είναι στο περιθώριο. Τα σχολικά του χρόνια δεν τα θυμάται με πολλή αγάπη. Επειδή ήταν κλειστό παιδί, τα άλλα τον απόφευγαν με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.

Εκτός αν τα βλέπω τα πράγματα με μια εγωιστική σκοπιά και ασυνείδητα πιστεύω ότι ο δικός μου τρόπος, να είμαι δηλαδή κοινωνική και ανοιχτή είναι καλύτερος. Έχω υποσχεθεί ότι θα κρατώ αποστάσεις και θα τις αφήνω να ζούνε τη ζωή τους. Δεν είναι εύκολο. Όχι ότι θέλω να τις κάνω όπως τα μούτρα μου, αλλά όταν δεν είναι καλά (ή όταν νομίζω ότι δεν είναι καλά) είναι δυσβάστακτο. Όταν με το καλό έρθουν οι ερωτικές απογοητεύσεις τους, αν με το καλό διατηρώ ακόμα το blog, θα έχω πολλά να σας γράψω περί του θέματος.

Το να είναι κάποιος ανοικτός συναισθηματικά εννοώ είναι ρίσκο. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να τον εκμεταλλευτεί, να του ραγίσει την καρδούλα. Όσο περισσότερα δίνεις, τόσο περισσότερα κινδυνεύεις να χάσεις ή να κερδίσεις. Είναι ένα ρίσκο. Το να είσαι κλειστός σημαίνει ότι παίζεις εκ του ασφαλούς. Αλλά το να μην χάσεις σημαίνει ότι κινδυνεύεις να μην κερδίσεις. Άρα και αυτό ένα ρίσκο είναι.

Άρα λύση δεν υπάρχει. Υπάρχει;